My New Life Will Start Here

Rode ogen gluurden nieuwsgierig naar de besneeuwde omgeving. Het was een prachtig uitzicht. Een ijskoude zuurstof snoof hij in zijn longen. Hmmm, dat rook zo lekker fris. Toen hij de gebruikte zuurstof weer naar buiten blies kwam er heette stoom uit zijn neusgaten. BloodEye keek verbaast naar zijn hoeven. Hij zakte weg. De sneeuw smelt weg onder zijn hoeven zijn zijn heette temperatuur. Hij besloot verder te gaan. Met een goeie tempo stapte hij door. Hij liet een spoor van gesmolten hoef stappen. De zwarte hengst hield al het leven in het oog. Het begon heel zwaar te stormen. Als het sneeuw dat tegen hem vloog smolt al gauw. En stoomt weg. Zodat hij niet doorweekt geraakt. Hij zuchtte genietend. Hij koelde hier lekker af. Na kilometers afgelegd te hebben wist BloodEye niet meer naar waar hij zou gaan. Hij sloot zijn ogen en bad naar de goden om hem te laten leiden waar ze hem nodig hadden. Hij keek op toen er opeens een hevige wind tegen hem sloeg. Hij keek in de lucht en zag dat de sneeuw rechts van hem vloog. "Als je je weg kwijt bent bid naar de goden, zij zullen je de weg wijzen met de wind." Doemde er een stem in zijn hoofd. Het was de oude wijze merrie die hem had opgevoed. Dus hij deed wat ze tegen hem gezegd had en volgde de wind.


(inspiratieloos moet aan deze RPG nog even wennen )

Als een schaduw gleed Drain's donkere gedaante door het ijzige landschap. Hij zwierf rond zonder zich af te vragen waar hij naar op weg was - het kom hem geen zier schelen. Zijn ogen waren half gesloten, staarden half naar de zwarte binnenkant van zijn oogleden, half naar het oninteressante sneeuwlandschap. Zijn smeulende hoeven smolten moeiteloos door de sneeuw en lieten donkere sporen achter alsof hij afgaf. Het zou grappig zijn geweest om naast een paard van een ander element te lopen welke nu door de dikke sneeuw zou ploeteren terwijl Drain zonder moeite kniediep door de sneeuw strompelde. Maar Drain kon niet lachen, in elk geval niet om zoiets stomzinnigs, zijn vreugde was hem lang geleden afgenomen. Hij kende enkel hevig verdriet, woede, eenzaamheid, onverschilligheid en emoties die daar niet veel verschilden. Zijn leven was een sleur, iedere dag een duistere draaikolk van deze dingen. Iedere dag nare emoties om te ervaren, steeds dezelfde dingen die hem pijn deden te overdenken. "Afschuwelijk", zou vrijwel ieder paard zeggen, maar Drain wist niet anders. De pijn overkwam hem elke dag, bijna saai, maar pijn verveelde niet. Nooit. Pijn nam bezit van je en gewenning voor pijn en verdriet bestond niet. Het nam je elke dag weer in zijn greep en liet je niet los te je hem losliet. En dat was het probleem. Drain was misschien niet iemand die snel ergens een punt van maakte of dramatisch deed, maar deze pijn was ontstaan uit het enige wat vreugde in zijn leven had gebracht. Hij kon het maar niet loslaten...
Drain had de warmtebron bij hem in de buurt al snel in de gaten. Hij hield halt, stak zijn neus in de lucht en snoof de lucht op. De kou prikte in zijn neus, bijna even kil als hij zich nu inwendig voelde. De temperatuur van de bron was hoger dan gemiddeld wat erop wees dat een paard met het element vuur zich in Drain's buurt bevond. Hij snoof. Vuurpaarden bevielen hem meestal niet veel, over het algemeen waren het lastpakken die aandacht van hem vroegen. Aggresieve onervaren broekies welke zich blindelings overal in de strijd gooiden om hun kracht te tonen. Natuurlijk waren er ook uitzonderingen, maar het was hetgeen waar hij vuurpaarden het meest mee vergeleek.
Drain was van plan om te keren en het vuurpaard, wat zich ergens in de opwaaiende sneeuw bevond, te mijden maar hij was te laat. Het paard verscheen recht voor hem, als een geest uit de sneeuw, maar Drain had hem al aan voelen komen. Zijn vlammende warmte verraadde hem in dit ijzige landschap.
Drain nam een stap terug, keek weg en snoof. Roet, zwarte rook en vonkjes ontsnapten uit zijn neusgaten terwijl hij zwijgend bleef staan. Wat had deze vreemdeling hem nu weer te brengen?

BloodEye was verast en tegelijk geschrokken. Hij had het totaal niet doorgehad dat er een ander paard in de buurt was. Nu stond hij er vlak voor. Was dit een teken van de goden? Hij wist het niet. BloodEye was niet alert geweest. En dat was gevaarlijk. Hij had aangevallen kunnen zijn. Beiden paarden keken elkaar gespannen toe. Je wist maar nooit wat voor een soort je tegen kwam. BloodEye ondervond al gauw dat dit zijn soort was. De vuursoort. Ook hij wist dat zijn soort vaak lastig kan zijn. En niet bekend was voor vriendelijkheid. Hij drukte waarschuwend zijn oren in de nek. Opeens merkte hij op dat het paard een stapje achteruit nam. Zijn oren gleden naar voren. Dat betekende toch dat hij niets slecht van zin had niet? Hij kon het paard niet perfect zien. Door die felle sneeuwstorm die momenteel aan de gaande is. De eindeloze stilte overheerste nu al een tijd lang. Zou hij het wagen om iets uit te kunnen brengen? Hij aarzelde. Hij wilde natuurlijk geen problemen. Hallo vreemdeling? Ik ben BloodEye en ik zoek geen problemen. Ik hoop dat jij daar ook zo over denkt?!" Riep hij aarzelend. Hij moest luid roepen omdat die wind zijn stem wegvoerde. Hij was benieuwd hoe deze zal reageren. Hoe dan ook. Hij stond altijd klaar voor de verrassingsaanval. Nu was hij alert. De sneeuw suist in zijn lange oren. Waardoor hij steeds zijn oren in de nek moet doen.

Wat een vervelend weer was dat hier. Hij hoopte maar dat dat niet zo altijd was. Wie zou hier nou ooit willen wonen? Hij was hier al zeker niet van gemaakt. En hij was niet van plan om hier lang te blijven. Hij wil zo snel mogelijk naar een sneeuw vrije zone waar het vrij warm is. Hij keek de hengst nog steeds in de ogen. Hij kon zelfs niet de leeftijd een grote inschatten. Dat zorgde hem meer zorgen. Zo kon hij niet weten of ie te sterk was of een jonge tegenstander was. Ach hij moest stoppen met dat denken. Hij moest er gewoon klaar voor zijn. Hij voelde dat zijn lichaam aan het afkoelen was door de vele sneeuwvlokken die op hem smolten. Hij maakte een denken van vuur boven hem zodat hij niet meer geraakt werd door de sneeuw. Hij had er schoon genoeg van.

Drain richtte zich op de Vuurhengst en keek hem aan, wachtte op zijn reactie. Hij zag hoe het paard schrok wat er op duidde dat deze Drain niet had opgemerkt. Dat was in elk geval wat Drain concludeerde uit zijn eerste reactie. Onoplettend, kon Drain toen al vertellen. Misschien van aard, misschien slechts op dat moment, maar dit paard was niet goed genoeg op zijn hoedde geweest. Het zou een gemakkelijke prooi zijn geweest voor een moordlustig paard wat hier toevallig rond wandelde. Als reactie op de schrik legde de Vuurhengst zijn oren in de nek en hij nam Drain op. Drain's ogen flitsten feloranje op: een waarschuwing. Maar dit bleek achteraf niet nodig. De Vuurhengst had gauw door dat Drain geen kwaad in de zin had, zijn houding straalde dat natuurlijk uit. Dat was dan in elk geval een goede karaktereigenschap. De tijd nemen voor het lezen van houdingen, communicatie. Drain was sociaal niet ervaren maar hij wist genoeg van houdingen, vooral van vijandige. Hij wist dat het een noodzaak was om houdingen van andere paarden te lezen omdat er anders verwarring en onnodige problemen ontstonden. De volgende reactie: ook communicatie. De Vuurhengst opende zijn mond en overschreeuwde de wind.
'Hallo vreemdeling? Ik ben BloodEye en ik zoek geen problemen. Ik hoop dat jij daar ook zo over denkt?!' Hoewel de stem luid was om over de gierende wind heen te komen en zich verstaanbaar te maken klonk deze aarzelend. Onzekerheid. Drain kende de emotie - niet van zichzelf, hij deed gewoon wat hij deed en schaamde zich daar niet voor - van Morningsun. In elk geval was het de emotie die ze vaak speelde, hij geloofde niet dat het oprechte onzekerheid was maar simpelweg een schattige onzekerheid om hem te misleiden.
Ander verhaal, gromde Drain in zijn eigen hoofd om de melancholische gedachtes te verdrijven die op begonnen te vloeien. De gedachte aan Morningsun wakkerde zijn verdriet weer op, maar hij kreeg zichzelf langzaam weer in de hand door zich op de Vuurhengst genaamd Bloodeye te concentreren.
'Drain is de naam.' Drain's stem was zwaar maar niet hees. 'Je hebt gelijk, ik zoek ook geen problemen. Goed te zien dat er ook nog redelijke Vuurpaarden rondlopen.' Drain liet in zijn stem weerklinken dat hij Bloodeye nu al volledig vertrouwde maar dat was niet zo. Abosluut niet zo. Hij was vreselijk genoeg misleid om nooit meer een volledig vertrouwen op te kunnen bouwen, dat dacht hij in elk geval en misschien was dit ook waar. Morningsun had Drain's vertrouwen zo vreselijk geschonden dat hij misschien nooit meer iemand zijn volledige vertrouwen zou geven en terecht, zoveel leugens en misleiding... Alles kon een val zijn.

Zijn ogen bleven op de hengst gericht. Momenteel zal hij die nog niet uit het oog verliezen. Hij was al on alert geweest en de kans was groot geweest dat hij werd aangevallen. Zijn lichaam was gespannen. Zulke ontmoetingen met vreemden is altijd eerst zeer spannend en afwachtend. Je weet nooit wie je tegen zal komen. Gelukkig hebben zei de lichaamstaal. Dat was nog eens een handige communicatie. Maar sommigen konden het nog altijd misbruiken. En je misleiden. Daar had hij zeker geen zin in. Om in de val te lopen. Maar het gaf hem al een beetje moet dat deze zegt dat hij ook niets slecht van zin had. Hij wachtte verder gespannen af. Uiteindelijk sprak deze hengst. Met een zware stem. Het verraadde al een klein deel van zijn karakter. Deze klinkt wat hard. Ook hij stelde zich al spoedig voor. En melde dat hij hier zo mee eens was. Mooi zo. Hij keek nog eens richting de hengst toen hij dit zei." Goed te zien dat er ook nog redelijke Vuurpaarden rondlopen." Hij vond dat ook. BloodEye heeft ook zelden zo'n aangenaam vuurpaard ontmoet. Zijn kudde was nog redelijk. Maar streng. En dominant. Dat was ook één van de reden dat hij besloot ze te verlaten. Om vrij te kunnen zijn en zelf te kunnen beslissen waar hij graag zijn tijd aan besteed. De stilte overheerste weer. BloodEye aarzelde weer. Zou hij wat dichterbij naderen? Hij wilde de hengst beter bekijken. En.... hij moest toch die kant op. Het zal vast geen kwaad kunnen. Toch bleef hij nog steeds op zijn hoede. Maar zijn oren waren niet in de nek gedrukt meer. Met langzame passen kwam hij steeds naderbij. De hengst werd steeds zichtbaarder. Hij stopte enkele meters ver van de hengst. Nu zagen ze elkaar beter. Drain had dezelfde kleur als hij zelf. Zwart. Zijn rode ogen gleden langzaam over Drain. Hij leek nare wonden te hebben. Hij kon zo de verhalen lezen van deze jonge wezen. Maar hij besloot niet langen naar hem te staren. Hij wilde Drain niet zo aanstaren. "Aangenaam Drain" Antwoordde hij met een al zelf zekere stem. Hij glimlachte flauw. Als ze eenmaal aan een gesprek zouden beginnen zouden ze toch vast al wat ontspannen? Niet?

Drain keek zwijgend toe, gaf Bloodeye de tijd om de boel te verwerken. Hij keek toe hoe hij langzaam naderbij stapte en zichzelf zo zichtbaarder maakte. De opwaaiende sneeuw deed nog steeds niet alles verhullen maar dat was ook niet bijzonder nodig. De twee zagen elkaar nu goed genoeg voor duidelijke lichaamstaal en blikken, meer was niet nodig. Hoe kleiner de afstand, hoe gevaarlijker het werd, dus flitsten Drain's ogen onwillekeurig van zijn ongeïnteresseerde doforanje op naar felgeel en weer terug. Ditmaal was het geen bewuste daad maar wellis waar een waarschuwing en een teken van behoedzaamheid. Bloodeye zou moeten weten dat Drain op zijn hoede was en - hoewel dat niet helemaal in zijn stem leek te klinken - hem bij lange na niet vertrouwde.
Drain zag hoe Bloodeye hem in zich opnam, hoe hij naar het onregelmatige patroon van littekens leek te staren. Hij had het gezien, de littekens waren opvallend genoeg... Drain werd vaker om zijn littekens nagestaard maar over het algemeen deed hij dan alsof hij het niet zag en het hem niets kon schelen maar nu staarde hij ongemakkelijk de andere kant op. Een moment lang sloot hij zijn ogen waarin hij alle littekens opnieuw voelde alsof op dat moment de wonden aangebracht waren. De lijfstraffen van zijn strenge vader, de brandende martelingen tijdens zijn gevangenschap bij Morningsun's kudde, de verwondingen die hem tijdens het ontsnappen bij de Water-kudde waren aangebracht. Maar dit was niets. Drain's fysieke littekens waren nog niet half zo erg als zijn mentale verwondingen. Morningsun's verraad was het diepste litteken in zijn ziel. Haar misleiding, haar verraad. Drain's hart brandde onder zijn borstkas en leek zwaar als lood. Hij probeerde zijn verdriet te verbergen maar liet onwillekeurig zijn hoofd hangen en zijn ogen flitsten naar een troebeloranje welke wel grijs leek.
'Aangenaam, Drain,' klonk de stem van Bloodeye. Drain knipperde en keek hem weer aan. Bloodeye keek hem afwachtend aan met een ietwat flauwe maar toch hartelijk ogende glimlach. Verder zweeg hij en hij maakte geen aanstalten om ergens over te beginnen. Hij wachtte op Drain's initiatief, verwachtte een gesprek, maar Drain was geen prater. Hij was weinig sociaal vanwege zijn opvoeding en hij zag het niet eens. Hij zag niet eens hoe Bloodeye van hem verwachtte dat hij iets zou zeggen. Drain keek hem enkel zielloos aan terwijl hij zijn brandende hart probeerde te blussen. Al vijf jaar geleden en nog steeds leek het de dag van gisteren. Zou Morningsun nog leven? Of was ze gedood in haar eeuwige strijd naar macht? Zou ze misschien toch een beetje om Drain hebben gegeven? Was het misschien geen volledige misleiding geweest maar als plicht voor haar kudde? Was de misleiding misleiding geweest? Drain's hoofd tolde van deze vragen welke hem al jaren achterna spookte. Hij wist ergens dat hij dit moest loslaten maar was er niet sterk genoeg voor. Fysiek, ja, fysiek was hij sterk. Jarenlange trainingen hadden hem vaardig gemaakt, diepe littekens hadden hem zijn angst voor lichamelijke pijn afgenomen, hij zou een goede vechter en uitzonderlijke sterke tegenstander zijn. Maar mentaal was Drain een wrak. Vanwege zijn slechte sociale vaardigheden knoopte hij zeer moeilijk een gesprek aan en vaak zei hij dan ook nog wel eens de verkeerde botte dingen of simpelweg helemaal niets. Nee, Bloodeye zou niet van hem hoeven verwachten dat hij zijn best zou doen om het gesprek gaande te houden. Het was gewoonweg iets wat niet binnen Drain's bereik lag.

Zijn rode ogen bleven naar de ogen van Drain gericht. Hij merkte dat het steeds kleurde. Hij merkte wel algauw dat de hengst ook zeer oplettend was. En dat moest ook wel. BloodEye zijn ogen bleven op een normale uitstraling. Hij kon zijn emoties nog onder controle houden. Al gauw kon hij de pijn, verdriet en verwarring in deze hengst lezen. BloodEye had gehoopt dat Drain over een onderwerp kon spreken. Omdat hij toevallig ook niet zo'n prater was. BloodEye was wel een beetje sociaal. Aangezien hij veel bij andere soorten paarden zat. Om ze te bestuderen. Hij wist zwakke plekken van die soorten. Maar hij hoopte die nooit te hoeven gebruiken. Hij wilde geen misbruik van zijn macht maken. Soms wenste hij geen vuurpaard te zijn. Vuur vernietigde alles op zijn pad. Het doet niets anders dan al het leven op zijn pad wegnemen. Het veroorzaakte pijn. Ernstige verwondingen. Je hebt dan nog een geluk dat je er van bent ontsnapt. Waterpaarden hadden

een veel mooiere kracht. Ze konden alles genezen. Hun water gaf leven. Als water niet bestond. Dan bestond het leven niet. BloodEye schudde de gedachte weg. De goden hebben vast een goede reden dat ze vuur hebben gemaakt. BloodEye mag niet klagen. Vuur is een krachtig bezit. Hij keek weer op. Er was iets met Drain. Hij leek zo... ongelukkig. Het leek alsof hij de pijn kon voelen. Verward dacht hij na hoe hij Drain van andere gedachten kan ombrengen. Hij staarde om zich heen. Opeens wist hij het! "Woon jij hier al lang Drain? Of leef je ergens anders?" Vroeg hij vragend. Hij was zeer benieuwd. Zou Drain hier werkelijk leven. Of was het ook pure toeval dat die hier ronddwaalde. Zijn stem klonk al warmer en aangenamer. Het was altijd interessant een vreemde vuurpaard te leren kennen. Misschien dat ze ooit eens hun speciale aanvallen aan elkaar kunnen leren. Dat was altijd handig als je hier alleen dwaalt. Je wilt overleven. De sneeuwstorm begon al een beetje te verminderen. Hij hield af en toe van koud weer. Maar nu was dit echt veel te koud voor hem. Hij kon misschien straks aan Drain vragen waar de beste plekjes zijn. BloodEye had een normale paardenfiguur. Zijn huid was alleen gloeiend heet. En als hij gaat aanvallen staat hij onder het vuur. Met een bloed heette temperatuur. Dan is het moeilijk voor de andere soorten om hem aan te raken. Hij was vrij ervaren bij aanvallen. Dat kwam natuurlijk doordat hij vaak reist. Hij leerde vele vuurstammen kennen. Sommigen vonden het een eer dat hij een tijdje bij hun bleef. Anderen waren ware heethoofden en wilden hem zo snel mogelijk weghebben. Hij heeft veel geluk gehad eigenlijk. De goden zegende hem vast.

Drain begon een beetje in trance te raken en ervaarde het aanbrengen van zijn littekens opnieuw en opnieuw maar Bloodeye maakte daar - zonder dat hij dat zelf door had - een eind aan. Drain schrok op toen hem een vraag werd gesteld.
'Woon jij hier al lang Drain? Of leef je ergens anders?' Bloodeye klonk vriendelijk en oprecht geïnteresseerd. Hij sleurde Drain uit zijn trance en deed hem godzijdank ergens anders aan denken. Zijn hart koelde ietwat af toen hij zijn gedachtes ergens anders op mocht richten, hoewel dit iets was wat hem weer terugleidde naar zijn verleden.
'Nee, ik woon hier niet.' Het klonk botter dan Drain's bedoeling was maar zijn sociale vaardigheden lieten hem in de steek en hij had het zelf niet eens door. 'Ik zwerf rond, ik reis. Ik woon nergens.' Drain drukte de gedachtes weg over waar hij vroeger woonde, wilde wonen en die dingen. Gedachtes die hem weer pijn deden maar welke hij nu sneller onder controle kreeg. Hij duwde de gedachte over Morningsun weg, hoe pijn het hem ook deed, en hij zocht iets wat zijn aandacht zou kunnen vergen. Zijn ogen gleden over het landschap maar hij zag enkel witte stuivende poeder. Zijn ogen waren nu gericht op Bloodeye en hij vond iets om naar te kijken. De sneeuw onder Bloodeye's voeten, het smolt. Alles wat zijn huid had aangeraakt was weggesmolten en hij stond nu op een soort grijs gesteente wat zich onder de sneeuw bevond. De sneeuw die zich in de buurt van Bloodeye bevond begon ook steeds sneller weg te smelten en het zou niet lang duren of hij stond tot zijn enkels in het water. Bij Drain was het hetzelfde geval. Rond zijn poten - welke er smeulend uitzagen en dus duidelijker warmte leken af te stralen - lag ook al een plas gesmolten sneeuw. Het was niet grappig maar dwong toch een flauw glimlach op Drain's gezicht. Hij genoot van zijn krachten. Het was niet dat hij graag vocht of zich graag uitsloofde zoals die aggresieve broekies maar deze krachtige gift was iets waar hij van kon genieten. Hij gebruikte zijn krachten niet vaak maar kon er soms lol uitputten - in elk geval wat in Drain's opzicht lol was - door kleine dingetjes in de fik te steken en de verwoestende werking van vuur te zien. Maar vaak stopte hij daar snel weer mee om dat hij vervolgens weer aan de verwoestende werking van verraad en misleiding moest denken.
Drain realiseerde zich dat het erg stil was. Hij merkte het per ongeluk op, hij had niet veel moeite met stilte want hij was vaak alleen, maar hij bedacht zich ineens dat het voor Bloodeye misschien niet prettig was.
'En jij? Woon jij hier? Wat brengt jou hier in Dream Waver?' improviseerde hij. Hij ontweek Bloodeye's blik en staarde weer naar de grond. Dream Waver, wat een zoetsappige naam, dacht hij. Te lieflijk voor de nare dingen die in deze wereld gebeuren.

[Moet zo gaan, post vanavond of morgen wel.]

Het bleef weer heel lang stil. Daar werd je op een gegeven moment heel gespannen van. dan stond je daar. Hij wist wel een bezigheid. Hij keek in de lucht. Hij kon sneeuw in glitter laten veranderen. En omdat hij zich toch verveelde wilde hij even wat energie verspillen. Heette stoom -Dat uit zijn lichaam verscheen- rees naar de hemel. De omgeving rond hun werd aangenaam heet. Hoog in de lucht smolt het sneeuw hij deed dit een klein paar minuten. Daarna hield hij op. Het gesmolten sneeuw viel snel naar beneden. Door die ijskoude omgeving smolt het weer. Waardoor hij ijs korrels werd. Even groot als een zand korrel. Hij keek in de lucht en genoot van die prachtige fonkeling. Hij vergat bijna dat Drain nog in zijn aanwezigheid was. "Sorry, ik had daar zin in." verontschuldigde hij zich. Misschien zou Drain dit raar vinden. Dat BloodEye zijn energie verspilde om glitter te maken. Hij kwam al snel te weten dat Drain niet zo'n prater was. Dat was ook niet zijn sterkste kant. Na een lange tijd.Drain antwoordde al gauw op zijn vragen. Misschien was die vragen niet zo'n goede zet. Drain leek er niet graag over te vertellen en klonk nogal bot. BloodEye zuchtte. Hij moest geduldig blijven. Drain bedoelde het vast niet slecht. "Wel Drain, dan hebben we iets gemeen. Ik reis ook wat rond. Maar ik ben nu toe aan wat rust. De reis was zwaar geweest." Maar het werd al gauw weer stil. BloodEye wist het even niet meer. Drain klonk echt zo ongelukkig. Hij dacht na over de zin 'Ik woon nergens.' Die had vast een nare verleden.


Hij keek verbaast op toen Drain flauw glimlachte en naar zijn hoeven staarde. Hij begreep het niet en staarde naar zijn hoeven en schrok. Hij had helemaal niet door dat hij in het water stond. Dat ging ook zo snel. Hij besloot een droog stukje te maken. Hij liet zijn hoofd zakken en richtte zijn neus naar de grond. Hij blies heette stoom uit zijn neusgaten en maakte een cirkel. Door de heette hitte verdampte de sneeuw in water en rees in de hemel. Zo moest zijn hoeven niet doorweekt zijn. Hij hield namelijk niet zo zeer van dat water. Het zorgde ervoor dat hij dodelijk afkoelt. En hij wilde graag nog enkele jaren leven. Opeens hoorde hij Drain zijn stem. Hij keek naar Drain. Hij schudde zijn hoofd. "Neen, ik woon hier niet. Ik reis al heel mijn leven rond. Om paardensoorten te bestuderen. Misschien klinkt het raar maar ik leer graag over andere paardensoorten. Het boeit me... Helaas kon mijn kudde daar niet mee leven." Hij vond het wel fijn dat Drain toch moeite deed om hun ontmoeting zo aangenaam mogelijk te houden. Dat waardeerde hij zeer.

Drain keek toe hoe Bloodeye met zijn krachten speelde en de sneeuw deed glinsteren en smelten. Hij keek er niet echt van op of zo, elk paard speelde wel eens met zijn krachten. Het was leuk om het uit te proberen en toen Drain jonger was en er nog lol uit kon putten deed hij het vaak. Nu deed hij het ook wel eens hoor, meestal uit verveling, maar het was voor hem niet zo bijzonder meer als voor jongere paarden die nog veel van de wereld moesten leren kennen. Drain had zijn momentele krachten prima onder de knie en hij verwachtte niet echt dat hij nog veel nieuwe krachten zou kunnen leren. Natuurlijk zou hij krachten van andere Vuurpaarden met wat moeite kunnen leren maar hij was niet zo sociaal dat Vuurpaarden de moeite wilden doen om hem te helpen. Daarbij was Drain al erg sterk en verder geen fanatieke ruziezoeker dus had hij het ook niet echt nodig. Ook sloofde hij zich er niet mee uit, het was gewoon niet noodzakelijk. Natuurlijk was het leuk, maar niet noodzakelijk.
Drain keek Bloodeye aan en bedacht zich wat een gemakkelijk doelwit het nu voor hem was. Niet dat Drain hem aan zou willen vallen of iets dergelijks, maar als hij zo'n vervelende moordlustige lastpak was had hij met zijn Hypnotice al zoveel leven kunnen aftappen door slechts in de ogen van Bloodeye te kijken. En Bloodeye zou niet weten wat hij overkwam. Hij zou waarschijnlijk niet weten waar de aanval vandaan kwam en niet kunnen bedenken dat het brandende gevoel vanbinnen - wat Drain constant voelde - gestopt kon worden door Drain's blik zo lang mogelijk te ontwijken. Bloodeye was zonder dat hij het wist zó kwetsbaar. Maar Drain was niets van plan. Het was misschien niet helemaal van toepassing om te zeggen dat hij geen vlieg kwaad deed maar hij was helemaal niets van plan, het ergste wat hij kon doen was zwijgend weglopen omdat hij geen zin meer had in het gesprek. Maar Drain was nog niet klaar met het gesprek. Hoewel hij sociaal een wrak wist hij dat het uitermate raar zou zijn om zonder een woord weg te lopen en hij bleeft plichtsgetrouw en misschien ook wel een beetje uit onwillekeurige nieuwsgierigheid staan. Bloodeye luisterde aandachtig naar zijn antwoorden en leek zich niet heel veel aan te trekken van de bottige toon. Hij gaf vriendelijk en geduldig antwoord terwijl Drain luisterde.
'Wel Drain, dan hebben we iets gemeen. Ik reis ook wat rond. Maar ik ben nu toe aan wat rust. De reis was zwaar geweest,' vertelde Bloodeye. Drain wist wel dat Bloodeye en hij waarschijnlijk maar weinig gemeen hadden maar de gedachte aan iets gemeen hebben met deze hengst troostte hem. Hij dacht na over zijn eigen eeuwige zwerven wat hij 'reizen' had genoemd. Drain had nooit moeite gehad met de energie die zijn reis vergde of hij had het niet opgemerkt omdat hij te verdrietig of boos of emotieloos was geweest. De reizen waren vaak eentonig en dan vergde de pijn van zijn verleden zoveel aandacht dat hij noch wist waar hij was noch hoe lang hij had gereisd. Hij kon het zó niet loslaten. Hij zou er zo veel beter aan doen maar hij droeg de pijn al 5 jaar lang met zich mee en dacht zelfs niet eens over de mogelijkheid het te vergeten.
'Neen, ik woon hier niet. Ik reis al heel mijn leven rond. Om paardensoorten te bestuderen. Misschien klinkt het raar maar ik leer graag over andere paardensoorten. Het boeit me... Helaas kon mijn kudde daar niet mee leven,' vertelde hij verder. Drain luisterde geïnteresseerd, hij was vooral geïntereseerd naar wat Bloodeye in het verleden had meegemaakt aangezien hij probeerde te geloven dat hij en Bloodeye meer dingen gemeen hadden.
'Je bent dus weggegaan bij je kudde? Kun je me daarover meer vertellen?' vroeg Drain, voor de zeldzame keer oprecht nieuwsgierig. Hij geneerde zich er niet voor direct naar Bloodeye's verleden te vragen en van hem te verwachten dat hij het gewoon zou vertellen hoewel het andersom misschien moeizamer zou gaan. Maar zoals Bloodeye misschien al gemerkt had. Drain was weinig sociaal en had het niet eens door. Hij ging gewoon op hetgeen af wat hem voor de zeldzame keer intrigeerde en misschien was dat ook wel het beste. Het was Drain's eerste gesprek met een beetje inhoud sinds zoveel jaren. Hij voelde zich zelfs een klein beetje beter door de afleiding.

BloodEye was kwa karakter zeer rustig. Hij was een geduldige hengst met veel wijsheid. Natuurlijk paste zijn naam niet zo bij hem. Zijn oude pleegmoeder vond dat het wel bij hem paste. Zijn vuurrode ogen bleven oplettend naar Drain gericht. Hij probeerde steeds te glimlachen. Zijn lange zwarte manen waren vrij zacht. Ook zijn vacht had een prachtige zwarte kleur. En het glom gezond in het licht. Het enige wat licht gaf waren zijn vuurrode ogen. De stilte overheerste weer eens tussen die twee. Drain was een zeer moeilijk karakter om mee te communiceren. Maar BloodEye vind Drain best wel een interessante iemand. Het boeide hem. Er leek veel gebeurt te zijn met Drain. Dat las je zo op zijn lichaam. En hoe de hengst zich gedroeg. Drain is fysiek beschadigd. Het zal dan ook zeer moeilijk zijn voor BloodEye om met Drain te spreken. Drain viel vaak stil. En dag droomde terwijl. Ach het leven is soms niet eerlijk. Waarom werd het niet iedereen gegund? Waarom bestaat pijn en ellende? Waarom kunnen we niet voor eeuwig gelukkig zijn? Hij hoopte het ooit te weten. Misschien als hij sterft dat hij het dan allemaal begrijpt. Of na een lange termijn het te weten zal komen. BloodEye merkte dat hij nu ook zo serieus zat te denken. Bah!! Hij kreeg er hoofdpijn van! Opeens verloste Drain hem eindelijk van die vervelende gedachten. BloodEye keek verbaast op toen Drain interesse toonde over zijn problemen met de kudde. Het verbaasde hem ook dat Drain interesse in hem toonde. " Ach, het waren ook zo'n heethoofden. Steeds maar zagen en klagen. Van die onnodige regels. Je mocht maar een paar uur uit de kudde ronddwalen. Als je dan veel te laat komt werd je zwaar gestraft. kreeg je een paar pijnlijke klappen. Mij hebben ze steeds gespaard. Waarom weet ik niet. Mijn pleegmoeder zegt dat de leden mij niet durven straffen omdat ik ben geboren uit een vulkaan. Wat natuurlijk onzin is. Dat bestaat niet. Uiteindelijk wilden ze me niet meer in de kudde hebben en verdreven me. Echt zo typisch. Als ze niet luisteren verbannen ze ons. Maar het interesseert me geen zier meer. Ik was het toch al beu. Maar... ik vermoed dat ik veel minder te klagen heb dan jij?" Nou dat was een porie klagen dat hij eruit heeft kunnen gooien. Hij was niet echt blij geweest op de dag hij werd verbannen. Zijn pleegmoeder die hem in paniek riep. De paarden die voor zijn moeder liepen en hem begon te slaan. Hij had geen keus dan haar achter te laten. Maar dat was de enige die hij moest achterlaten. Verder had hij niemand lief gehad. De kudde was ook niet geweldig groot. Hij was er nooit echt gelukkig geweest. Daarom dat hij er vaak op uit ging. Nu was hij een vrije singel man dat zijn eigen lot kon kiezen.

Drain merkte niet echt hoe Bloodeye hem nogmaals in zich opnam. Hoe hij Drain's littekens en ietwat vreemde gedrag analyseerde en conclusies trok. Drain zag wel dat Bloodeye naar hem keek maar hij dacht dat dat gebruikelijk was bij een conversatie en dus sloeg hij daar geen acht op. Had hij geweten dat Bloodeye naar hem keek om zijn uiterlijk had hij er eigenlijk ook niet echt mee gezeten. Drain was natuurlijk niet blij met zijn littekens, fysiek of mentaal, maar uiterlijk was voor hem niet iets bijzonder belangrijks. Met uiterlijk werd je geboren en of je mooi was of niet, daar kun je niets aandoen, daarbij was schoonheid een mening en geen feit.
Toen Bloodeye over zijn verleden luisterde Drain heel geconcentreerd en geïnteresseerd. Het was één van de weinige dingen in jaren die hem had geboeid en hij miste geen woord van Bloodeye's korte maar krachtige speech. Wat hij vertelde speelde zich in zijn hoofd af, de strenge regels in de kudde en de zware straffen op het overtreden daarvan. En vervolgens Bloodeye's verbanning. Drain was een beetje verbaast dat Bloodeye vertelde dat hij uit een vulkaan was geboren maar hij stond er verder niet echt bij stil aangezien hij toch het meest geïntereseerd was in de gebeurtenissen en niet de redenen daarvan. Hij wist dat iedereen anders was en misschien ging bij bepaalde paardenrassen de voortplanting wel iets anders dan bij anderen. Of Bloodeye was een achtergelaten weesje welke toevallig bij een vulkaan was neergelegd. Ach, het kon allemaal, het was niet iets waar Drain zich nu zorgen om maakte. Hij was gewoon geintrigeerd door Bloodeye's verleden. Hij zag inderdaad dat Bloodeye het misschien wat gemakkelijker had gehad maar aan de andere kant misschien ook niet. In Drain's kudde hadden ook strenge regels gegolden, in elk geval vooral voor hem, maar strenge regels waren er zeker. Aan de straffen ontsnapte Drain echter niet, hij had enkele malen de regels overtreden en dat waagde hij niet nogmaals. Zijn vader had geen genade gekend, zelfs niet tegenover zijn bloedechte zoon. Het verbannen van Bloodeye uit de kudde duidde op het verraad van Morningsun. Zo zag Drain het in elk geval. Morningsun had hem verraden, net zoals Bloodeye's kuddeleden. Het kwam allemaal op ongeveer hetzelfde neer. En hoewel Drain misschien meer achter de rug had gehad dan Bloodeye voelde hij zich absoluut niet beter of iets dergelijks. Integendeel, dat was niets voor Drain. Hij voelde zich misschien wel beter dan die lastpakkerige ruziezoekers maar hij ging geen ervaringen of hoeveelheid pijn tegen elkaar afwegen. Natuurlijk niet. Als Drain sociaal genoeg geweest was had hij iets troostends of aanmoedigends tegen Bloodeye gezegd maar hij wist niets en dus keek hij Bloodeye aan, alles behalve ongeïnteresseerd.
Toen Bloodeye's vraag viel kromp Drain ietwat ineen. Maar hij beval zich zichzelf te vermannen en hij haalde dus wat vaag zijn schouders op.
'Wie weet...' mompelde hij onduidelijk terwijl hij Bloodeye's blik ontweek. Hij staarde naar de eentongige opwaaiende sneeuw, keek er dwars door heen. Acher de sneeuw brandde de herinnering van Morningsun op zijn netvlies. Hij hemelsblauwe ogen waar hij zo gemakkelijk in kon verdrinken, hij bijna weerspiegelende witte vacht welke zo zacht leek als de wolken bovenin de hemel, haar crèmekleurige manen... Wat was ze een schoonheid. Drain had nooit verwacht dat achter die prachtige blauwe ogen zo'n onvriendelijk kwaad kon liggen en eigenlijk wilde hij het niet geloven. Hij wilde dat het een droom was, maar dat was het niet. Dat bewezen in de slordig geheelde wonden op zijn huid en in zijn hoofd. Morningsun was er geweest, dat was zeker, en haar verraad was er net zo duidelijk geweest als zij.
Drain keek weer terug naar Bloodeye. Hij probeerde het beeld van Morningsun uit zijn gedachtes te verdrijven door flink met zijn hoofd te schudden maar ze verdween niet helemaal. Ze bleef op Drain's netvlies branden en leek af en toe achter Bloodeye langs naar Drain te kijken. Maar het was bedrog, net als haar liefde voor Drain, allemaal gespeeld.
Verschillende gebeurtenissen uit het verleden probeerden Drain's hoofd weer binnen te dringen maar hij trok zijn muren daartegen op en hij hield het buiten. Zijn aandacht richtte hij op Bloodeye maar hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Hij was niet het type om zomaar een heel betoog te gaan houden over zijn eigen verleden en hij had geen specifieke vragen naar Bloodeye. Of misschien had hij deze wel gehad maar waarschijnlijk was hij dat spontaan weer vergeten bij het beeld van Morningsun. Haar blauwe ogen staarden Drain vanachter Bloodeye warm aan. En zelfs als hersenspinsel was ze beeldschoon, een beeldschone huls welke een kwaadaardige hatelijke inhoud had. Maar Drain bleef haar maar aanstaren, zelfs in zijn verbeelding kon hij haar niet loslaten. Het was gewoon zielig hoe moeilijk Drain met zijn verleden omging.

Zijn rode ogen gleden zo langzaam op het gebied. Dit was het meest... stomste gebied dat hij betrad. Het was een prachtige plek. Met zijn witte vlaktes. En zijn sneeuwvlokjes. Maar verder bleef het erbij. Hij zou hier nooit werkelijk willen wonen. Hij wilde hier zelfs geen dag doorbrengen. Hij was hier ook niet voor gemaakt. BloodEye had het geen koud. Omdat hij zich kon verwarmen met vuur. Maar overal waar hij staat zal veranderen in water. Dit gebied zal ook weinig voedsel te bieden hebben. En hij was een echte vreetzak. Opeens viel BloodEye iets op. Het werd donker. Wow, hoe lang heeft hij zitten praten? Waren ze zo lang al bezig aan het gesprek. Zou het Drain ook zijn opgevallen? BloodEye keek op toen Drain enkele kleine zinnen zei. Nou ja. één klein zin. Wie weet. Tja, BloodEye wilde niet naar zijn verleden vragen. Hij zag zo al dat Drain er zo veel moeite over had. Drain deed opeens zeer raar. Hij schudde met zijn zijn hoofd. En keek zo raar naar BloodEye. "Je, hoeft niets over je verleden te vertellen hoor. Je lichaamstaal zegt me al genoeg." Probeerde BloodEye hem een beetje gerust te stellen. Daar was hij nooit zo goed in geweest. Hij kon het altijd wel eens proberen. Hij zwiepte met zijn staart. Er waren niet echt insecten die hem lastig vielen of zo. Een kleine voordeel van deze ellendige koude wereld. Zou het nog meer voordeeltjes hebben? "Valt het je ook op dat het nacht begin te worden Drain? Hoe lang hebben we wel niet gepraat?" Nog een poging om aan een onderwerp te beginnen. Hopelijk zorgde dit onderwerp niet weer voor nare herinneringen. Het ziet er naar uit dat beiden paarden geen haast hebben. Straks zal hij wel naar een overnacht plaats zoeken. Hij wist niet zo goed naar waar hij moest. Maar ja dan gokte hij maar. BloodEye heeft nog nooit van een merrie gehouden. Hij had dat geluk nog niet gevonden. En momenteel zocht hij ook niet naar de liefde. Hij liet het maar komen. Oké snel verliefd werd hij niet zo zeer. Hij heeft eigenlijk bijna nooit contact gehad met merries. Behalve dan in de vuurkuddes. Maar dat waren ook van die heethoofden. Hij hield wel van pittige gevallen. Maar als ze je steeds stonden uit te katten als je in de weg staat dan werd hij de merrie al meteen zat. Liefde vond je niet zomaar. En zeker niet voor de rest van je leven. Zijn vuurrode ogen gleden weer naar de omgeving. De storm deed het al wat zachter aan. En hij begon stilaan de stekels te zien. Wat zou daar achter liggen? BloodEye merkte dat dat maar niet zo'n aangename plek lijkt te zijn. Als hij weer verder moest koos hij maar de weg ver weg van die stekels. Het leek niet zo'n veilige plek. Dan volgde hij liever zijn instink.

Drain bleef naar Morningsun kijken. Hij kon zijn ogen niet van haar af houden. Hoe zwaar en pijnlijk het verraad ook was geweest, hoe ze zonder enige inkrimping toekeek hoe Drain gemarteld werd en hoe ze hem uiteindelijk eigenhandig wilde vermoorden... Het kon Drain allemaal niet schelen. Hij hield diep in zijn hart nog steeds zielsveel van haar, hoe verkeerd dat ook was. Natuurlijk was hij zich bewust van de vreselijke dingen die ze had gedaan, ze had notabene Drain's hele kudde uitgemoord - natuurlijk niet in haar eentje - en natuurlijk vond hij dat afschuwelijk. Dat was één van zijn mentale diepe littekens. Hij ging dan niet bijzonder veel om met zijn kuddeleden omdat zijn vader hem zo vreselijk aan 't lijntje hield, maar 't bleef nog steeds afschuwelijk om je hele kudde te verliezen. Allemaal dood, bam, genadeloos 't leven benomen. Hoe kon ze? Maar zelfs deze stugge duistere laag verraad kon Drain's liefde voor Morningsun niet afnemen zoals ze bij het leven van zijn kuddegenoten hadden gedaan. "Liefde maakt blind" zouden sommigen willen zeggen maar dit was in dit geval niet helemaal van toepassing. Natuurlijk was het dom van Drain om nog steeds van Morningsun te houden maar het was niet zo dat hij het verraad en haar kwaadaardigheid niet had gezien. Hij zag het, overduidelijk zelfs, maar hij kon haar niet loslaten. Ze was te belangrijk voor hem. Het enige wat échte vreugde in Drain's leven had gebracht. O, wat had hij graag gewild dat hij de tijd terug kon spoelen en eeuwig met haar naar de zonsondergang kon kijken. Daarvoor zou hij alle fysieke pijnen nogmaals voor durven ondergaan, het was momenteel één van de weinige dingen waar hij echt om gaf. Hij wist wel dat hij Morningsun nooit meer zou kunnen zien en dat het, zelfs als het mogelijk was, geen optie zou zijn. Maar toch probeerde Drain zich aan haar vast te klampen. Zijn liefde voor haar was in die 5 jaar nooit minder geworden.
'Je, hoeft niets over je verleden te vertellen hoor. Je lichaamstaal zegt me al genoeg.' Met een ruk sleurde Bloodeye Drain uit zijn trance. Morningsun loste op en dwarrelde mee in de stuivende sneeuw. Drain keek Bloodeye nu weer recht aan. Drain's ogen flitsten van grijs-oranje op naar knalgeel maar zwakten vervolgens weer af naar een donkerdere neutrale kleur. Het was niet uit woede maar uit verwarring. Drain had zo diep met Morningsun in zijn hoofd gezeten dat hij Bloodeye totaal was vergeten. De woorden waren echter wel tot hem doorgedrongen. Het feit dat Bloodeye niet opdringerig was naar Drain's verleden stelde hem gerust hoewel een stemmetje in zijn hoofd hem vertelde dat het socialer zou zijn om ook iets over zijn verleden te vertellen. Maar dat deed Drain niet. Hij hoorde het stemmetje niet en was niet van plan om nu iets los te laten over zijn verleden. Het zou vanzelf wel komen als de tijd rijp was, als deze ooit rijp zou worden. Misschien zouden Drain en Bloodeye goede vrienden worden en misschien zou hij dan wat meer loslaten. Maar voor nu was hij er niet aan toe.
Bloodeye wees Drain nu op het vallen van de avond. Oké, het was nog niet echt donker maar spoedig zou de zon achter de nu niet zichtbare horizon verdwijnen en zouden de twee hengsten in het donker zitten. Niet dat beiden daar problemen mee zouden hebben. Ze beschikten beiden over het element vuur en konden dus zonder enige moeite wat licht scheppen in een duistere omgeving. Drain was in elk geval ook niet moe, hij wist niet hoe het met Bloodeye zat maar hij voelde er niet veel voor om het te gaan vragen.
'Ja, het wordt laat,' stemde hij in. Zijn woorden hadden weinig inhoud wat niet bijzonder vaak voorkwam. Drain zei weinig en als hij dan wél iets zei zorgde hij er meestal voor dat er tenminste nog iets betekenis in zat. 'Misschien moeten we alvast gaan lopen en kijken of we toevallig een schuilplaats kunnen vinden.' Drain keek om zich heen en snoof maar merkte niets bijzonders op. In de verte zag hij een reeks omhoogstaande punten en het was het enige wat variatie schepte in de omgeving dus zette hij koers op de stekels. Terwijl beide hengsten liepen en de sneeuw onder hun hoeven smolten begonnen de worden uit Drain's mond te rollen.
'Je moet weten dat wat ik nu ga vertellen vertrouwelijk is,' begon Drain. De woorden leken uit zijn mond te vloeien maar in werkelijkheid draaide zijn hoofd op volle toeren en kostte het hem enorm veel moeite om een goede grammaticale zin te maken en tegelijkertijd niet te bezwijken onder het gewicht van zijn verdriet. 'Ik ben geboren een in kudde bestaand uit Vuurpaarden. Mijn moeder stierf bij mijn geboorte. Mijn vader, ook de leider van de kudde, was niet bijzonder aardig maar ik wist niet beter. Hij trainde me dag en nacht op vechten en ik had weinig contact met andere paarden van mijn leeftijd. Mijn jeugd was wat... eenzaam. Maar ik wist niet beter en daarom had ik er ook geen last van. In elk geval. Ik was op een dag op patrouille in mijn eentje en leerde een merrie kennen van een vijandelijke Waterkudde uit de buurt. Haar naam was Morningsun.' Drain sloot zijn ogen terwijl hij liep. Tegen zijn oogleden zag hij Morningsun naar hem glimlachen, verleidelijk en toch zo misleidend. 'Ze is de mooiste merrie op aarde, reken maar. Als je haar ooit eens ziet dan...' Drain's woorden sierven weg. Bloodeye kon Morningsun nooit zien. Het was zelfs al vreemd dat Drain nu zijn verleden aan hem begon te vertellen. Normaal gesproken had hij dat nooit gedaan maar er was iets aan Bloodeye wat hij volkomen vertrouwde en wat iets in hem losmaakte.
Drain vermande zich en ging verder. 'Ik hield zielsveel van haar. Morningsun was mijn zon, zij scheen over mijn duistere leven en deed mij alles van een andere vrolijke kant bekijken. En zij hield ook van mij. Althans... Dat dacht ik.' Drain's stem klonk droevig en het kostte hem moeite deze niet te laten trillen. 'Morningsun en ik mochten elkaar eigenlijk niet zien, maar we onmoetten elkaar keer op keer en bedachten een plan om te ontsnappen. Morningsun vertelde mij dat ze een uitweg wist toen we aan onze ontsnappingspoging begonnen maar in werkelijkheid leidde ze mij naar haar kudde. Daar werd ik gevangen gezet en gemarteld om mijn kennis. Ik gaf de geheimen van mijn kudde snel prijs.' Drain huiverde. 'Morningsun's Waterkudde viel mijn kudde aan en doodde iedereen. Vervolgens was ik niet meer van nut en Morningsun stond erop mij eigenhandig van kant te maken.' Drain's stem sloeg over. Hij leek op deze manier wel een meisje maar het kon 'm niets schelen. Hij verdronk in zijn eigen verdriet en als zijn huid nu niet zo heet was geweest dat de tranen meteen verdampten had hij gehuild. 'Ik vluchtte en na jarenlang zwerven ben ik hier,' perste Drain er toen uit. Hij liep stug door hoewel zijn benen trilden en hij op het punt stond te bezwijken en van verdriet te sterven. Het leek wel alsof hij alles nu overnieuw beleefde. Alsof hij er net achter was gekomen dat Morningsun hem had verraden, maar dat was natuurlijk niet zo.
Drain wierp een blik opzij naar Bloodeye. Wat zou Bloodeye nu wel niet van hem denken? Dat hij één of andere domme naïeveling was? Zou hij hem verachten om zijn verleden? Zou hij het raar vinden? Hoewel Bloodeye niet als zoiemand oogde kon het natuurlijk altijd. Morningsun was immers ook niet gewees wie ze leek. Alles kon bedrog zijn.

[Oeps, sorry, ik was lekker op dreef ]

Bloodeye hield zijn hoofd wat scheef. Voor hem is de ontmoeting met Drain een speciale ontmoeting. Iets uniek. Dat zeer zeldzaam is. Drain was duidelijk aan het vechten diep binnen dat hoofdje van hem. Maar zijn poging om Drain weer waker te schudden is wel gelukt. Hij dacht dat Drain een schok zou krijgen door zich zo hevig te gedragen. Drain leek opgelucht te zijn dat hij hem niet forceerde om meer over zijn verleden te weten te komen. Even was het weer stil. En hij was al bang dat Drain weer aan zijn verleden begon te denken. Bloodeye had er steeds moeite mee om hem wakker te houden. Maar hij zou nog veel dingen kunnen verzinnen om Drain uit zijn gedachten te kunnen houden. Maar het was al lang niet meer nodig. Drain stelde iets voor. En dat sprak Bloodeye wel aan. Een schuilplaats zoeken. Ja, dat stond hem zeer aan. Drain leek al te weten waar ze heen moesten. Maar dat stond Bloodeye niet zo zeer aan. Ze gingen richting die stekels. Hij keek om zich heen of er niets anders was. Maar verder was het alleen maar een eindeloze sneeuwvlakte. En uren stappen had hij nu ook geen zin meer in. Zeker niets als je die harde wind moet trotseren en dan die sneeuwvlokken die in je ogen vliegen. Bah, nee. Drain zal het wel weten zeker? Anders gokten ze het er maar op. Met langzame passen kwamen ze steeds dichterbij. Het werd steeds donkerder. Opeens hoorde Bloodeye de stem van Drain en richtte zijn hoofd naar Drain om te laten zien dat hij luisterde. Hij was zeer verbaast toen Drain zei 'Je moet weten dat wat ik nu ga vertellen vertrouwelijk is,' Hij knikte lichtjes. Dit betekende veel voor hem. "Dat is een ware eer voor mij Drain. En die zal ik niet schenden." Antwoordde Bloodeye. En hij drukte er een fijn glimlachje op zijn lippen. De eerste zinnen volgden algauw. Drain zei 'Ik ben geboren een in kudde bestaand uit Vuurpaarden. Mijn moeder stierf bij mijn geboorte. Mijn vader, ook de leider van de kudde, was niet bijzonder aardig maar ik wist niet beter. Hij trainde me dag en nacht op vechten en ik had weinig contact met andere paarden van mijn leeftijd. Mijn jeugd was wat... eenzaam. Maar ik wist niet beter en daarom had ik er ook geen last van. In elk geval. Ik was op een dag op patrouille in mijn eentje en leerde een merrie kennen van een vijandelijke Waterkudde uit de buurt. Haar naam was Morningsun.' En toen stopte hij even. Dat gaf BloodEye de tijd om alles eventjes te verwerken. Als eerste dacht hij aan de dood van zijn moeder. Ook hij heeft nooit niet echt een moeder gehad. En zelfs geen vader. Maar dat kon hem niet echt veel schelen. Hij heeft ze nooit gehad. Dus ook nooit gemist. Hij vond het wel naar voor Drain. Omdat Drain weet dat zijn bloedeigen moeder is overleden terwijl zij Drain het leven gaf. " Het spijt me zeer over je moeder Drain..." Mompelde hij zacht. Misschien deed het Drain ook niets. Omdat hij zijn moeder niet gekend had. Hij dacht toen na over de vader van Drain. Die niet zo liefdevol was tegenover zijn bloedeigen zoon Drain. Hij zuchtte. Hij had er eigenlijk nooit bij stilgestaan dat dit allemaal bestond. Nu begreep Bloodeye ook waarom Drain zoveel moeite had met sociaal te zijn. Hij heeft nooit met andere omgegaan en was er alleen om zware trainingen en straffen te ondergaan. En dan dacht hij eventjes na over deze merrie die in Drain's leven kwam. Hij hoorde al meteen aan de stem dat Drain van haar hield. En Drain vertelde ook al snel haar naam. Maar Bloodeye durfde nog niet zo veel over deze merrie nadenken. Want waar is ze dan? Zou er iets vreselijk zijn gebeurt? De vijandelijke waterkudde zegde hem al genoeg. Hoe is deze kwade geesten ontstaan in Drain's leven? Wat Drain hem al vertelde hield Bloodeye beter om Drain te kunnen verstaan. Hij weet nu al een groot stuk meer over Drain. Maar Drain ging verder. Bloodeye keek regelmatig naar Drain als hij terwijl sprak. Hoe meer Drain over zijn verleden vertelde. Hoe stiller hij er van werd. Bloodeye keek weer op toen Drain verder ging met zijn verhaal. 'Ik hield zielsveel van haar. Morningsun was mijn zon, zij scheen over mijn duistere leven en deed mij alles van een andere vrolijke kant bekijken. En zij hield ook van mij. Althans... Dat dacht ik.' Bloodeye moest daar even om glimlachen. Wat liefde allemaal toch kon doen. En hoe Drain dat zei dat was zo prachtig uitgedrukt. Maar toen hield hij zijn mond strak toen hij als laatste 'althans... dat dacht ik.' zei. Bloodeye durfde het bijna niet meer aan te horen. Hij zag al meteen aan Drain's houding dat hij daar zeer veel moeite mee had. Drain keek verdrietig. Bloodeye kreeg er zelfs koud van. Drain ging verder. 'Morningsun en ik mochten elkaar eigenlijk niet zien, maar we onmoetten elkaar keer op keer en bedachten een plan om te ontsnappen. Morningsun vertelde mij dat ze een uitweg wist toen we aan onze ontsnappingspoging begonnen maar in werkelijkheid leidde ze mij naar mijn kudde. Daar werd ik gevangen gezet en gemarteld om mijn kennis. Ik gaf de geheimen van mijn kudde snel prijs.' Bloodeye staarde voor zich uit. Hij wist even niet wat hij moest denken. Een waterpaard? Vol gemene plannen? Dat had hij nooit durven te geloven. Hij dacht altijd dat ze zeer liefdevol waren. Hij had eerder die gemene plannen durven geloven van zijn eigen soort. Die zouden zo'n walgelijk plan hebben uitgevoerd. Oorlog, het zorgde toch voor de gruwelijkste dingen. Ze zijn bereid er alles voor te doen om hun vijand af te slachten. Hij voelde met Drain mee. De pijn en verdriet. Hij werd verraden door één van de mooiste dingen dat niet mocht misbruikt worden. Liefde. Liefde was een krachtig wapen. Dat nooit te verbreken is. Maar misbruiken? Dat is het meest zieke ding dat je kon doen. Hij hoopte op een beter vervolg. Maar zijn hoop werd niet aangehoord. Drain ging verder met deze trieste woorden. 'Morningsun's Waterkudde viel mijn kudde aan en doodde iedereen. Vervolgens was ik niet meer van nut en Morningsun stond erop mij eigenhandig van kant te maken.' Bloodeye zijn mond viel open. Hij kreeg geen woord meer uit. Hoe zeer hij zijn best deed. Wat erg!! Verschrikkelijk!! Zo genadeloos je folteren, dan vermoorden ze je kudde uit en dan heeft hij geen nut meer en wilt zijn geliefde hem afmaken. Deze waterstam was gevuld met slechtheid. Hun wateren zullen vergiftigt zijn van haat. Wie weet heeft één van de goden hun goedheid afgenomen. Wie weet. Hij zonk in gedachten. Dit kon toch niet zomaar een duivelse kudde zijn? Ze zijn toch nooit zo geboren? Of wel? Weer werd Bloodeye uit zijn gedachten gesleurd. 'Ik vluchtte en na jarenlang zwerven ben ik hier,' Hij zuchtte en keek vol medeleven naar Drain. Wat had hij toch meegemaakt. Vandaar die zielloze karakter van een Drain. Bloodeye zocht naar woorden. "Ik vind het fijn dat je me je verhaal verteld Drain. Ik vind dit allemaal zo'n vreselijke gebeurtenis. Het spijt me dat iedereen je zo slecht heeft behandeld. Mag ik je nog wat vragen? Waarom is jouw kudde en de waterkudde zo'n ernstige vijanden?" Misschien dat hij een oplossing kon vinden om Drain een groot deel te kunnen genezen. Hij hoopte dat Drain het nog aan kan. Als hij niet verder meer kon. Dan begreep Bloodeye dit zeer. " Maar.... zeg het alleen als je dit kunt. Je hoeft het echt niet hoor. Je hebt al vele zware woorden aan me verteld... Ik wil je niet meer aan verdriet laten denken." Zijn stem was warm en vol vertrouwen. Het was een aangename stem die je hard wat wilt verwarmen.



~Woehaha!! Kijkt trots~

Bloodeye zweeg tijdens Drain's emotionele verhaal over zijn verleden. Het was in eerste instantie vrij moeilijk om te bepalen wat er nu in Bloodeye omging, vooral met Drain's slechte ervaring op sociaal gebied. Hoewel hij houdingen prima kon herkennen waren gezichtsuitdrukking lezen en reactie's voorspellen niet zijn sterkste kant. Vooral niet omdat hij zich er over het algemeen niet in interesseerde. Het kon hem maar weinig schelen wat anderen over hem dachten maar nu hij zijn hart min of meer bij Bloodeye had uitgestort interesseerde dit hem wel. Maar hij kon het niet goed zien, Bloodeye's gezichtsuitdrukking bracht alleen maar nieuwe raadsel naar Drain om te overdenken. De uitdrukkingen van de Vuurhengst leken wat bedenkelijk, fronste hij nu? Of was hij boos? Zou Bloodeye hem nu verachten? Zou een nieuwe aard aan het licht komen en zou hij Drain nu raar vinden? O, wat was het vreemd dat Drain zich daar ineens zorgen over maakte. Normaliter was hij zó ongeïnteresseerd over dat soort dingen en nu werd hij er bijna zenuwachtig van. Misschien was het omdat Drain zichzelf wat met Bloodeye begon te vergelijken, beide paarden hadden een nare jeugd achter de rug en kenden het gevoel van verraad maar al te goed. Het was iets waardoor Drain zich verbonden voelde met deze onbekende en tegelijkertijd heel bekende hengst.
'Ik vind het fijn dat je me je verhaal verteld Drain. Ik vind dit allemaal zo'n vreselijke gebeurtenis. Het spijt me dat iedereen je zo slecht heeft behandeld. Mag ik je nog wat vragen? Waarom is jouw kudde en de waterkudde zo'n ernstige vijanden?' vroeg hij toen. Naar Drain's slordige peilingen leek zijn interesse oprecht en geen plichtmatige vraag om te doen alsof. 'Maar.... zeg het alleen als je dit kunt. Je hoeft het echt niet hoor. Je hebt al vele zware woorden aan me verteld... Ik wil je niet meer aan verdriet laten denken,' voegde Bloodeye er toen snel aan toe. Drain snoof en schudde zijn hoofd, deels om nieuwe wegvoerende gedachtes te voorkomen en deels om de sneeuw uit zijn manen schudden - als deze al nog niet gesmolten was.
'Nee, nee, ik vind het niet erg om te vertellen.' Een halve leugen, een halve oprechte waarheid. Drain vond het vreselijk om weer midden in zijn verleden te zitten. Hoewel hij er tegen vocht brandden de tranen achter zijn ogen en zijn irissen werden zo doforanje dat ze grijs leken. Maar aan de andere kant vond Drain het ook niet erg om te vertellen. Het was fijn om een keer zijn hart te kunnen luchten. Om de één of andere duistere reden vertrouwde hij deze Vuurhengst en hoewel hij weinig sociaal was had hij toch alles eerlijk opgebiecht.
'Het is fijn om te weten dat er iemand naar me luistert maar om eerlijk te zijn: ik zou niet weten waarom mijn kudde...' Drain zweeg even. "Mijn kudde" was misschien niet helemaal toepasselijk. 'Waarom de Vuurkudde zo diep in een conflict met de Waterkudde zat. Ik meen dat er al eeuwenlang een strijd gaande was tussen die kuddes.' De strijd was nu over maar dat was gewoon ironisch. De Vuurkudde was hierbij namelijk volledig uitgemoord. Enkel Drain was nog over, voor wat er dan van hem over was. Hij was een gebroken wrak, mentaal in ieder geval.
Drain richtte zich op de omgeving. De omhoogstekende punten kwamen langzaam naderbij. Het landschap zag er daar grof uit. De punten onderbraken de rechte lijn die de wind naar het Noorden waaide en deed de boel uit balans brengen. De sneeuw stoof daar nog meer de lucht in dan waar Drani en Bloodeye nu nog lagen. Maar met hun hoge lichaamstemperatuur en met een beetje behulp van wat vuur moesten ze er makkelijk doorheen kunnen komen.

[Wat een klotepostje vergeleken met de rest ]

Het was nu al zo donker dat je amper iets kon zien. BloodEye besloot dan maar zijn krachten te gebruiken. Ieder deed het zo op zijn eigen manier. Sommigen maakte een vlam en stuurde het steeds om zich heen om te kunnen zien. En zo van die snufjes. BloodEye stak zich liever in brand. Dan was er een fel licht en kon hij de grond beter bekijken. Dus dat deed hij dan ook. Hij zette zich een beetje op zei om Drain niet te kunnen bezeren en liet zich vlammen. Nu was er veel licht en Drain kon nu ook prima zien. Het vergde voor hem zeer veel energie maar gelukkig had hij dat wel genoeg. Hij keek weer op. Toen Drain sprak. Helaas wist Drain niet veel van de oorlog tussen de twee kuddes. BloodEye keek weer weg. Ach, dat was niet zo erg. Ze hadden er toch niets meer aan kunnen doen. Het was nu toch al te laat. Nu is de oorlog tussen die twee kuddes ten einde gevallen. Bloodeye gaf nu veel warmte af. Hij keek op toen de stekels nu al zeer goed zichtbaar waren. Hij onderzocht de boel hier een beetje. Hij voelde een kilte als hij dichterbij kwam. Hij zou zelfs zweren dat hij rare geluiden daar achter zou gehoord hebben. Ach ze hadden geen keus zeker? Drain zal het wel weten zeker? Die ging vastberaden deze kant op uit. En ze waren tenslotte met twee. Twee sterke hengsten met de kracht vuur. Vuur die vernietigde en je pijn deed. Ze kwamen bij een muur van stekels. Grote lange stekels die naar de lucht uitstaken. Even leek het of hier geen ingang te vinden in was. Bloodeye onderzocht het en merkte een stukje verder van de muur een gat. Voorzichtig stapte hij er naar toe en keek even achter zich. "We kunnen langs hier naar binnen." Maar toen hij naar binnen keek stond hij even stil en was toch onzeker. Hij hoopte dat dit geen plannetjes zijn of zo. Dat zou Drain toch niet doen? Of toch wel. Tja, hij kent Drain nog maar enkele uren. Dus was het normaal dat ze aan elkaar twijfelen. " Dit is toch wel veilig he? Ik voel dat daar iets mis is. Ik ruik het zelf. Wil jij hier echt naar binnen Drain?" Tja, eigenlijk hadden ze geen andere keus. Dit was de enige beschutte plek. De stekels zouden vast een boel sneeuw vlokken tegen houden en dus een schuilplaats kunnen bieden. Hij hield de ingang goed in de gaten. Het leek of de muur iets tegen wil houden? Indringers? Of het wilde zijn schepsels binnen houden? Wie weet wat voor avontuur dat er op hun te wachten zou staan.


___Sorry__FLUTJE___

Hoewel Bloodeye er niet echt mee zat was hij wel ietwat teleurgesteld om de weinige informatie die Drain had over de conflicten tussen de Vuur- en de Waterkudde, maar Drain merkte het niet op. Hij was niet zo vaardig in het lezen en ontraadselen van gezichtsuitdrukkingen - al helemaal niet nu, het verdriet vergde veel aandacht - en zou het waarschijnlijk ook nooit leren. Natuurlijk kon Drain de grove basisuitdrukkingen zonder moeite herkennen. Angst, verdriet en blijdschap kon hij natuurlijk zonder moeite onderscheiden. Sarcasme, enthousiasme, weifeling... Deze uitdrukkingen kon hij ook nog wel herkenenn maar wanneer meerdere hele fijne precieze emoties over iemands gezicht gleden werd het moeilijk. Ook nu, Bloodeye was teleurgesteld maar tegelijkertijd liet hij zich ook niet uit het veld slaan door zoiets kleins. Het was voor Drain bijzonder moeilijk te doorgronden en door Bloodeye's zwijgen dacht hij dat het misschien niet helemaal positief was maar hij maakte zich niet zo veel zorgen om zoiets kleins. Natuurlijk wilde hij wel volledig op Bloodeye's vraag kunnen antwoorden maar dat ging hem nu niet lukken en als Bloodeye daar niet tevreden mee was was hij geen volwaardige vriend. Zoiets kon iemand wie niet zo sociaal was zoals Drain ook wel bedenken.
De avond was gevallen. Dat was sneller gegaan dan Drani had verwacht. De zon was links van de stekels ergens achter de sneeuw vervaagd en er kwam nu een doffe gloed achter vandaan. Bijna niet op te merken. Kortom, het was behoorlijk donker. Drain wilde net een lichtje aansteken toen Bloodeye het initiatief al nam. Zijn huid vatte vlam en hij liep nu rond als een enorme steekvlam. Het was behoorlijk heet naast Drain maar Vuurpaarden zoals hij hadden weinig last van die hitte. Hij voelde de warmte wel maar zijn huid was dik en vuurvast. Natuurlijk zou het hem pijn doen als hij Bloodeye nu aan zou stoten of iets dergelijks maar hij zou lang niet zoveel schade oplopen als een paard met een ander element. Bloodeye gaf behoorlijk veel licht met deze steekvlam en de twee konden meters ver kijken, hoewel de stuivende sneeuw knalwit terugreflecteerde en het zicht wat moeizamer maakte. Drain keek om zich heen en bedacht zich dat de vlam behoorlijk wat beesten aan zou kunnen trekken. Licht in het duister was niet het meest slimste wat je kon doen, maar hij maakte zich alles behalve druk. Hij was niet bang voor beesten of vijandige paarden. Het enige wat ze konden doen was hem zwaar verwonden of doden, iets waar Drain nauwelijks mee zat. Hij zou de dood misschien zelfs met open armen tegemoet komen, zo diep was hij wel gezonken. Als hij dood was ging hij misschien wel naar de hemel - althans dat hoopte hij, om nog langer te branden vond hij niet zo'n fijn aanzien - zodat hij neer kon kijken op de wereld en Morningsun dag en nacht kon zien. Dat stelde hem gerust, Drain had een andere kijk op de dood dan Bloodeye waarschijnlijk had. Maar hij begon er niet over, dat was niet zo'n fijn onderwerp, wist Drain.
De stekels kwamen sneller naderbij dan verwacht. Voor de twee Vuurpaarden het wisten stonden ze er al voor. De omhoogstaande punten stonden als een massieve muur voor hen, vlak naast elkaar, en reken tot tientallen meters de lucht in. Spierwit, ogend als ijs, maar misschien kwam dat door de sneeuw die er op lag. Bloodeye onderzocht de stekels en vond al snel een opening.
'We kunnen langs hier naar binnen,' verzekerde hij Drain. Maar plotseling klonk zijn stem onzekerder. 'Dit is toch wel veilig he? Ik voel dat daar iets mis is. Ik ruik het zelf. Wil jij hier echt naar binnen Drain?' vroeg hij aarzelend om bevestiging. Drain trok zijn wenkbrauwen op en kwam naast Bloodeye voor het gat staan.
'Wat mij betreft gaan we naar binnen,' zei Drain vastberaden. Hij voelde geen angst, hij merkte het gure aan hetgeen wat zich achter de muur bevond wel, maar het deerde hem niet. Toen bedacht hij zich dat Bloodeye het misschien niet zo leuk zou vinden. 'Maar als jij niet wilt dan gaan we niet. We kunnen anders hier wel overnachten maar het is niet zo'n geschikte schuilplaats. Ik persoonlijk zou het risicio nemen, ik ben niet bang voor wat zich daar bevind, maar ik geloof dat ik een andere kijk op het leven heb dan jij. Zeg jij het maar.' Drain was wel een beetje trots op zichzelf hoe hij aan Bloodeye had gedacht. Normaliter was hij gewoon naar binnen gegaan en had hij niet aan de ander gedacht maar hij had nu door dat dat misschien niet zo vriendelijk zou zijn geweest. Daarom legde hij de keuze in Bloodeye's handen.

Zijn vuurrode ogen schoten steeds naar de muur. Natuurlijk was hij ook geen angsthaas. Maar hij wilde liever leven. Hij vond dat hij nog veel te jong was om te sterven. En hij had nog zo veel dingen willen doen. Bloodeye wilde zijn leven totaal niet verliezen. Daar zou hij voor vechten. Drain had duidelijk wel andere gedachten. Dat zag Bloodeye zo. Hij vond het vervelend niet door die stekels te kunnen zien. Iets kan overal schuilen. Wie weet zaten er wezens naar hun te loeren. Bloodeye was er klaar voor. Hij was alleen onzeker of dit één of andere val was. Tja, misschien was zijn felle licht geen slimme zet. Maar, het is zien of niet zien. Dan koos hij liever voor zien. Dan kon je nog tenminste zien of er iets je achtervolgt of zo. Dit deed Bloodeye heel zijn leven al als hij in de duistere nacht ronddwaalde. En dat heeft hij vaak gedaan. Oké hij is misschien al een paar keer aangevallen geweest door vijandige paarden. Maar hij heeft het best overleefd. Drain gaf geen opmerkingen. Dus deed hij gewoon wat hij altijd deed. Licht. Toen hij de vraag stelde antwoordde Drain alsof dit een normaal schuil plaatsje was. Drain leek er zeker van te zijn hier te overnachten. Bloodeye weet nog niet of hij hier zou slapen. Eigenlijk... hij sliep nooit echt s'nachts. Hij was altijd al alleen geweest. Je was een makkelijk doelwit want er was nooit iemand die de wacht houd. Dus hij moest wel wakker blijven. In de middag stopte hij dan regelmatig en sliep enkele uren. Hij heeft nooit met een gerust hart kunnen slapen. Hij was echt iemand die er alles aan deed om te overleven. Hij was niet iemand die het niet kon schelen om dood te gaan. Dat kon hem nou juist wel schelen. Hij wilde niet dood. Punt uit. Waarom dacht hij daar nu eigenlijk over? Kwam het misschien omdat hij dacht dat hij hier wel eens om het leven kan gebracht worden?

Bloodeye zuchtte. 'Genoeg nu!' riep hij in zijn gedachte. Hij hield zich koel. En keek voor zich uit. Hij keek op toen Drain zelfverzekerd sprak. 'Wat mij betreft gaan we naar binnen,' Die leek het allemaal prima te vinden. Als hij het zegt. Weer keek Bloodeye naar die donkere opening. Die leek eindeloos lang te zijn. Drain zei toen weer iets. 'Maar als jij niet wilt dan gaan we niet. We kunnen anders hier wel overnachten maar het is niet zo'n geschikte schuilplaats. Ik persoonlijk zou het risicio nemen, ik ben niet bang voor wat zich daar bevind, maar ik geloof dat ik een andere kijk op het leven heb dan jij. Zeg jij het maar.' Dat veraste hem wel. Drain zag het helemaal zitten om in die donkere gang van die stekels in te lopen. Drain liet de keuze bij Bloodeye. Dat vond Bloodeye wel zeer cool van Drain. Drain leek ook zeer trots te zijn om zijn goede daad. Daar moest Bloodeye om lachen. "Bedankt. Misschien klink ik als een angsthaas. Maar dat ben ik echt niet. Ik ben alleen niet iemand die graag met mijn leven speel zie je..." Bloodeye keek in het rond. Hier slapen was echt geen goed plan. Nou ja schuilen. Bloodeye zag in dat ze verder geen keus hadden. Hij zal maar als eerste gaan. Zonder verder te aarzelen knikte hij naar Drain. "Goed, jij vind dit de beste oplossing. Dat vind ik dus ook. Hier gaan schuilen zal niet helpen. We gaan verder." Sprak Bloodeye met een zelfzekere stem. Hij stapte direct door. In de donkere gang. Gelukkig gaf hij een fel licht en konden ze al veel zien tussen de stekels en vooruit. De wind hoorde je al bijna niet. En het lukte de sneeuwvlokken ook al bijna niet meer binnen te dringen. Hoe verder ze gingen hoe minder het werd. Hij lette zeer goed op. Hij zwiepte met zijn staart. Hier en daar waren er meerdere gangen. Als ze hier maar niet verdwalen. Daar had hij zo geen behoefte aan. Maar ja. Ze zaten nu lekker droog hier en werden niet omver geblaast door die ijskoude wind. Na enkele uren half uren? Wie weet het... Merkte Bloodeye een ruimere plek. Grote dikke stekels stonden daar zeer schuin waardoor de sneeuw er niet door kon. Bloodeye keek naar Drain om te zien wat hij er van vond. Hij wilde geen baas spelen of zo. Ze waren hier samen en beslissen dan ook samen. Als ze eenmaal een goede schuilplaats hebben gevonden konden ze verder over dingen praten. Hij hoopte maar dat ze veilig de nacht zullen doorstaan. Hij hoopte ook dat hun vriendschapsband sterker zou worden. Wie weet. Eigenlijk dacht Bloodeye nooit over vrienden hebben. Dat had hij nooit eerder gehad. Hij kon wel met de meeste opschieten. Maar ze als vrienden beschouwen? Dat nooit.

Drain zweeg wijselijk toen Bloodeye zijn beslissing nam. Zijn poging om zijn uitdrukkingen tot in het detail te doorgronden had hij opgegeven maar hij merkte wel op dat hij zeer aan het twijfelen was. De stilte bewees dat, hij was in gedachten verzonken. Maar uiteindelijk nam hij een keuze.
'Bedankt. Misschien klink ik als een angsthaas. Maar dat ben ik echt niet. Ik ben alleen niet iemand die graag met mijn leven speel zie je...' Zijn zin eindigde als een soort aarzeling. Drain glimlachte flauw. Misschien had Bloodeye het niet helemaal goed begrepen. Drain was niet iemand die op risico's kickte en met plezier met zijn leven speelde, hij maakte zich gewoon geen zorgen. De dood was voor hem geen onaangename gedachte maar hij ging er niet bewust naar op zoek. Hij was niet op zoek naar de dood zoals hij ook nooit op zoek was geweest naar een geliefde - niet zoals sommige paarden, welke ieder uur van de dag op zoek waren naar een liefje. Nee, Drain zou het over zich heen laten komen, het lot zou beslissen, hoewel het lot nog nooit echt iets leuks voor hem in petto had gehad - met Morningsun en nog wat kleine onbelangrijke dingetjes als uitzondering. Ach, Morningsun. Dat kon je aan de andere kant ook niet prettig noemen. Drain was misschien nog steeds dol op haar (alhoewel dol op haar als waanbeeld toepasselijker zou zijn) maar ze had hem zoveel pijn gedaan. Nee, Drain was geen goede vriendjes met wie dan ook over het lot besloot. Iemand daar boven of daar beneden of waar dan ook mocht hem niet zo. Sommige dingen waren hem gewoon niet gegund. Drain treurde daar om, hoe zwak dat ook leek, maar het was gewoon pijnlijk dat er zo weinig goed ging in zijn leven. Oké, hij was een zeer sterke vechter en survivaler maar ook dat laatste begon breuken te vertonen. Drain was niet meer zo bewust bezig met het 'overleven'. Hij zwierf gewoon rond en liet alles over zich heen komen.
'Goed, jij vind dit de beste oplossing. Dat vind ik dus ook. Hier gaan schuilen zal niet helpen. We gaan verder,' sprak Bloodeye nu vastberaden. Hij leek ineens bijzonder zeker van zijn zaak, dat merkte Drain, maar hij zag niet de aarzelende ondertoon in zijn stem. Hij merkte het wantrouwen van Bloodeye niet op. Misschien was dat ook maar beter zo. Het zou nog meer wantrouwen bij Drain hebben opgewekt als hij het door had gehad. Bloodeye stapte even zelfverzekerd als zijn toon zoëven, door het gat. Drain zag nog net zijn vlammende staart in het gat verdwijnen en toen zat hij zelf in het donker. Slechts een kleine lichtgevende gloed kwam achter het gat vandaan. Drain stak zijn neus in de lucht en snoof. Hij was weer alleen, maar een telletje welliswaar, maar hij concludeerde dat hij het alleen-zijn toch prettiger vond. Misschien omdat praten hem zoveel moeite kostte, misschien omdat hij dan in zijn eentje kon treuren zonder pottekijkers, misschien omdat hij gewoon een einzelganger was. Drain kon hier blijven, wegrennen, maar hij was niet van plan Bloodeye in de steek te laten. En daarom kwam Drain even later op de tast het gat door om vervolgens verwelkomd te worden door Bloodeye's verblindende warme steekvlam. Drain stak zijn hoofd in de lucht en bekeek de omgeving. En lange gang strekte zich voor hem uit, de muren waren dezelfde lange stekels. Ze schenen allemaal op elkaar te lijken maar dat was niet helemaal zo. Drain zag ver in de lucht de toppen van de stekels en merkte een botte stekel op. De punt was afgebroken en hij vormde een slordige onregelmatigheid in het eentonige patroon. Drain zou het kunnen onthouden zodat ze het beginpunt misschien terug konden vinden maar het deerde hem niet. Een tel later was hij het alweer vergeten.
Bloodeye begon snel door te lopen en Drain stapte in een iets sneller tempo achter hem aan tot hij naast hem liep. Ze liepen in een rechte lijn rechtdoor en namen geen van de openingen in de muren. Bloodeye nam de leiding, Drain liep gehoorzaam mee. Hij lette ook goed op maar niet op hetzelfde als de Vuurhengst naast hem. Zijn ogen staarden in de verte waar hij zwoer iets te zien bewegen. Het stond doodstil in de verte en toen Drain en Bloodeye zo’n honderd meter daarvan verwijderd waren schoot het weg en verdween het in een gat. Drain had niet kunnen zien wat voor wezen het was, maar Bloodeye leidde hem af en wees hem op een wat grotere plek. Het leek op een kleine halve cirkel waarin de stekels overheen hingen als treurwilgen en hen minder zichtbaar maakten. Bloodeye leek om toestemming of een mening te vragen.
‘Prima,’ mompelde Drain vaagjes. Het maakte hem niet bijzonder veel uit waar hij ging slapen. Hij wurmde zichzelf in een hoekje en wenkte Bloodeye ook te gaan liggen. ‘Niet om je te laten schrikken of zoiets maar we zijn hier niet alleen.’ Drain knikte de gang in. ‘Er zitten hier wezens, geen idee wat, maar het lijkt me beter als iemand de wacht houdt en de ander gaat slapen.’ Misschien vreesde Drain de dood niet maar om opgegeten te worden in zijn slaap vond hij ook niet echt een prettige gedachte. Of wakker te worden met een kaalgevreten karkas naast hem…

Bloodeye had totaal niet door dat Drain steeds verder van hem verwijderd werd. De klanken hier maakten alles zo luider dan het was. Dus dacht hij dat Drain achter hem aan het slenteren was. Hij lette gewoon zo hard in zijn omgeving. Hij wist wel dat hier beesten leefden. Dat kon niet anders. Dat wist hij al toen ze bij de muur stonden. Hij hoorde ze. En rook ze. Hij drukte zijn oren in de nek. En gluurde naar elke opening die ze tegenkwamen. Soms werd hun pad wreed dun dat je je er in moet wurmen. En dan werden ze alweer breder. Bloodeye keek op toen Drain plots gehaast naast hem kwam. Bloodeye was zo geconsecreerd in de omgeving dat hij zelfs niet meer aan praten dacht. Drain leek ook behoedzaam te zijn. Mooi zo. Hoe meer ogen die opletten, hoe beter.
Zijn vlammen maakten vele schaduwen. Die soms zo verraderlijk leken te zijn. Het maakte van die figuren, en doordat Bloodeye zich verplaatste lijken die schaduwen te bewegen. Zijn ogen werden steeds donkerder van kleur. Er waren ook zo veel verschillende geluiden. De wind die tussen de ijzige punten heen blies. En dan hun hoeven die tegen de spekgladde grond knetterde waardoor die door de grote omgeving ego't. Zijn lange zwarte manen plakten tegen zijn brede lange hals. Ze lieten een spoor van gesmolten sneeuw of ijs achter. Bloodeye lette extra goed op dat hij niet uitgleed. Hij wilde niet tegen één van die ijspegels aan vliegen. Dat zou hem nog wel eens fataal kunnen zijn.

Toen Bloodeye een plek had gevonden wachtte hij af wat Drain hier van vond. Drain leek het ook prima te vinden. Bloodeye bleef nog stilstaan. Drain daar in tegen wurmde zich direct ergens in een hoekje. Verbaast keek Bloodeye Drain na. Drain gaf het teken zelf te gaan liggen. Bloodeye sliep liever staand. Hij ging op een goed afstandje staan voor Drain. Hij liet zijn oren wat slap hangen. Hij keek verbaast op toen Drain wat zei. ‘Niet om je te laten schrikken of zoiets maar we zijn hier niet alleen.’ Bloodeye was daar niet echt door verast. Maar het idee dat iets ze volgden baarde hem zorgen. Hij drukte zijn oren in de nek en onderzocht alles nog eens grondig. Helaas waren er overal donkere gaten te zien. Het kon overal zitten. Voordat hij nog maar iets kon zeggen ging Drain verder. ‘Er zitten hier wezens, geen idee wat, maar het lijkt me beter als iemand de wacht houdt en de ander gaat slapen.’ Bloodeye knikte. " Ik zal wel de wacht houden. Het is een goed idee." offerde Bloodeye zich op. Hij kon toch waarschijnlijk niet slapen. Hij was het toch al gewoon om s'nachts waker te blijven. Wat voor wezens zouden het eigenlijk zijn? Wat voor iets leef in deze donkere ijskoude omgeving? Waarschijnlijk vleesetende wezens. Hier vond je geen groen.

-Weer een flutje-

Bloodeye leek het plan om één van hen de wacht te laten houden en later af te wisselen een goed idee. Hij voelde zich niet op zijn gemak - Drain ook niet, maar hij maakte zich duidelijk meer zorgen dan hem.
'Ik zal wel de wacht houden. Het is een goed idee,' offerde Bloodeye zich op. Hij ging niet liggen toen Drain hem wenkte maar bleef staan. Als dit uit onbeleefdheid of onrespectvolheid ging had Drain het niet opgemerkt. Hij vond het geen probleem dat deze Vuurhengst liever bleef staan. Geen punt toch?
'Goed, maak me maar wakker als je moe wordt of als er een beest is... Of zoiets...' Drain sloot zijn ogen en krulde zich op tegen de ijzige wand. Hij maakte zich bitter weinig zorgen over de beesten die zich hier om hem heen bevonden. Ze mochten hem opvreten als ze wilden, maar dan moesten ze hem wel eerst even wakker maken. Iemand in de rug aanvallen was zo onbeleefd dat zelfs zo'n wildebras daar misschien eerst over na zou denken. Of niet. Ach, Drain zou het vast wel merken als er een hap uit zijn kont zou worden genomen. Om dit te voorkomen zou hij er beter aan doen om zijn lichaamstemperatuur omhoog te gooien zodat eventuele tanden en tandvlees er niet pijnloos vanaf zouden komen, maar Drain bekommerde zich meer om zijn slaapplaats en liet zijn lichaamstemperatuur juist dalen. Dit, zodat hij straks niet in een enorme plas water wakker zou worden. Natuurlijk zou alle ijs om hem heen wel langzaam smelten maar om deze hele schuilplaats nou te vernaggelen uit angst voor een mismaakte kont was ook weer zo onzinnig. Nee, Drain deed wat in zijn ogen het beste was. Misschien niet het verstandigst in het opzicht van een ander paard, maar in zijn ogen was dit een prima oplossing.
Drain kon het niet laten om af en toe onder zijn wimpers vandaan te gluren. Hoewel Bloodeye om de één of andere duistere reden steeds meer vertrouwen begon te winnen wist hij dat hij niet één, twee, drie in slaap zou vallen. Het bleef immers een vreemdeling. Drain wist zijn naam en begon zijn karakter langzaam een beetje uit te pluizen, maar verder kon hij Bloodeye niet volledig vertrouwen. Natuurlijk zou hij Bloodeye boven een andere vreemdeling kiezen maar dat wilde niet zeggen dat Drain zijn leven in Bloodeye's handen liet rusten. Nee, zo onverstandig en naïef was hij niet.
Een zachte bries stak op wat erop duidde dat het buiten dit grauwe stekelachtige doolhof behoorlijk te keer zou gaan. Sneeuw en wind werd vrijwel helemaal opgevangen door de puntige muren maar door de grootse windkracht waaide er toch een klein beetje wind. De kou probeerde zich een weg te vreten in Drain's poten maar, hoewel zijn lichaamstemperatuur nu slechts enkele graden hoger was dan van een paard met een ander element, kreeg geen grip op deze ledematen. Met een enigszins behaaglijk gevoel vatte hij de slaap en droomde hij een heerlijke droom over Morningsun welke al spoedig zou overlopen in een bloedstollende nachtmerrie.

[Sorry van de late post. Druk, druk, druk. En niet echt heel uitgebreid, maar ja, doe het er maar mee ]

Bloodeye liet geen teken van moe te zijn zien. Zijn spieren bleven gespannen. En zijn hals hoog geheven. Met een strakke blik gleden zijn ogen regelmatig naar elke gat die er te zien was. Nu viel het hem pas op. Ze waren hier opgesloten. Er was maar één uitweg. Hij had het niet door dat Drain nog een tijdje was wakker gebleven. Hij keek pas naar Drain als die in sliep viel. Wat een wonder dat die gewoon hier in deze ijskoude omgeving kon slapen!! Bloodeye zijn vlammen verminderde van grote. Anders smolt hij hier ook nog weg. Hij gaf nu een zwakke licht. Maar het was nog steeds licht. Klein of groot, je kon het niet over het hoofd zien. Bloodeye zijn ogen schoten naar de grote opening waar hij en Drain verschenen en deze schuilplaats hadden ontdekt. Hij hoorde getrippel. En naar gegrom. Het leek wel een geluid van een wolf of zo iets. Zijn ogen gleden snel naar Drain. Die in een diepe slaap leek te zijn. Bloodeye drukte zijn oren in de nek. Met een zeer langzame pas sloop hij voorzichtig naar de ingang. Maar bleef op een paar meters afstand. Hij zag rode ogen. Die hongerig naar hem zaten te gluren. Hij bleef stilstaan. Opeens spuwde hij vuur (zie foto). Opeens zag hij een boel zwarte wolven. Maar... dit leken geen normale wolven te zijn. Ze waren brood mager en overal waren er open wonden die dodelijk waren. Hun rode ogen keken hem woest aan. één van die wolven schoot als een schaduw naar hem toe en had het direct naar zijn hals gemunt. Bloodeye verschoot en kon nog maar net ontwijken. Bloodeye keek snel naar de ingang om te zien of de rest van de wolfachtige beesten ook ten aanval wilden vallen. Maar die waren verdwenen. Bloodeye keek snel achter zich. Om te zien waar dat wolfbeestding was. Dat lelijke wezen had het op Drain gemunt. Het wilde recht op Drain springen maar Bloodeye greep nog net op tijd het beest zijn staart en zwiepte het gemak hoog in de lucht. En kwam in de stekels terecht. Het spartelde nog even tegen maar bloede daarna dood. Bloed droop naar beneden. Bloodeye keek terug naar de opening. Hij wist dat die beesten terug zouden komen. Ze zullen het niet zo makkelijk opgeven. Bloodeye keek weer naar omhoog en was verbaast. Het dode lichaam is verdwenen. Hij keek om zich heen om te zien of het ergens was gevallen. Maar hij zag niets. Dat was vreemd. Wat is dit voor plek? Hij heeft nog nooit zo'n duistere wezens gezien. Het leken wel op wandelde lijken. Bloodeye voelde iets branden op zijn borst. Hij voelde dat er wat bloed uit liep. Hij kon niet zien of het diep was. Laten we hopen van niet. Als hij veel bloed verliest betekende het dat hij zal sterven. Bloodeye ging weer op zijn plek staan. Hij was eigenlijk Drain helemaal vergeten. Die lag daar natuurlijk te slapen terwijl hij vocht. Zijn ogen schoten naar Drain.

~zo wat fantasy ^^~

Drain's droom begon zeer lieflijk en vredig. Hij stond aan de rand van een groot grasveld met hoge groene sprieten gras welke zijn buik kriebelden. De zon scheen op Drain's donkere vacht maar het warme gevoel in zijn lichaam kwam niet daarvan. Drain's ogen waren gericht op een spierwitte merrie met fonkelende blauwe ogen, temidden van het grasveld, enkele tientallen meters verderop. Drain kon zichzelf niet bedwingen en stoof door het dolle heen op Morningsun af. Zijn borst vervulde zich met blijdschap en hij bleef rennen en rennen terwijl de wind door zijn manen streek. Het leek wel een film, hoe hij in slowmotion naar de beeldschone merrie galoppeerde en zij hem met een hartelijke glimlach en grote blauwe kijkers aankeek.
Maar er was iets mis. Drain rende uit alle macht om de afstand tussen hem en Morningsun te overbruggen maar hij kwam geen centimeter vooruit. Het grasveld strekte zich steeds verder voor hem uit, steeds verder en verder en steeds sneller naarmate Drain zijn tempo steeds hoger opvoerde. Hij voelde zich zo machteloos, zo gefrustreerd. Na al die jaren zag hij Morningsun terug en dan was ze zo onbereikbaar. Het huilen stond Drain naderbij dan het lachen.
Plotseling verdween Morningsun's lieflijke uitdrukking. Haar heldere blauwe ogen flitsten plotseling op naar een vlammend rood. Haar wolkenwitte vacht keerde zich binnenstebuiten en werd zwart als de nacht. Ze steigerde, stootte een bloedstollend kwaadaardig gehinnik uit en sloeg Drain's poten onder zijn lichaam vandaan. Haar vampierachtige tanden boorden zich in zijn nek en met volle teugen dronk ze zijn bloed terwijl hij daar machteloos en willoos op de grond lag.
Drain schrok op. De geluiden van geworstel deden hem ontwaken. Hij ontsnapte langzaam uit de trance van zijn droom en oriënteerde zich. Zijn hoofd ging omhoog, zijn ogen schoten heen en weer, zijn neus snoof de lucht op. Het was verwarrend, plotseling wakker te worden temidden van een strijd na een beangstigende nachtmerrie, maar Drain sprong op en nam het schouwspel in zich op. Een roedel zwarte uitgemergelde wolf-achtige gedaantes had zich vlakbij verzameld. Hun huid leek gerafeld en toonden open wonden waarin zowel vlees als botten te zien waren. Vieze, stinkende wonden, sommigen vers, sommigen al rottend en oud. De ogen van de wolven waren rood, zwart of een tussenkleur daarvan en lagen diep en starend in hun kassen. En Bloodeye stond enkele meters naast Drain. Hij was alert, had een bloedende wond in zijn borst maar zag er verder uit alsof hij in orde was. Drain greep zijn kans en krabbelde snel overeind.
'Wat zijn dat?' bracht hij uit. Hij was niet in paniek maar wel behoedzaam. Zijn oren lagen in zijn nek en hij sperde zijn neus wijd open. De wolven gromden, zakten door hun poten en hier en daar werd een schijnaanval gemaakt. En toen vielen er vier tegelijk aan, alsof er een teken werd gegeven. Twee klauwden zich een weg richting Bloodeye, de andere twee richtten zich op Drain. Voor hij het wist hing er één rond zijn hals en hapte de ander in zijn poten. In een reflex bokte en steigerde Drain, maar dat had slechts weinig zin tegen de bloeddorstige wolven, en toen hij zichzelf weer in handen had vloeide zijn Fireshield over zijn huid. Het schild bestond uit een dun maar onverwoestbaar laagje vuur. Drain voelde de warmte over zijn huid schroeien, maar het was een fijn gevoel. Hij hoorde de wolven janken toen hun poten en bek leken te brandden. En toen verloor het schild zijn kracht weer en verdween. De wolf die rond Drain's hals had gezeten jankte terwijl hij brandde en loste vervolgens op in het niets. De wolf die in Drain's poten had gehapt had zich teruggetrokken maar begon Drain toen in een hoek te drijven. Drain wilde net uithalen naar het beest toen hij een bloedstollend gekraak hoorde. Zijn hoofd schoot omhoog en hij zag het uiteinde van een overhangende stekel onstabiel heen en weer zwaaien, alles behalve stevig door de warmte die Drain en Bloodeye hadden veroorzaakt.
'Bloodeye!' riep Drain om hem erop attent te maken als hij het niet door had gehad. Misschien had hij het te druk met zijn worsteling met de wolven, maar Drain zag het niet. Zijn hoofd was omhoog gericht en hij probeerde te bedenken hoe hij hen hier uit kon redden zonder Bloodeye te verkolen. Hij keek omhoog en richtte zich toen op Bloodeye. Hij zou met alle plezier een wolk van vuur naar de wolven spuwen maar vuur was moeilijk te controleren, zelfs voor een zeer ervaren paard als Drain, en het ging niet altijd precies de kant op die je wenste. Drain wist dat als hij nu een reusachtige wolk van vuur zou spuwen, dat Bloodeye hier beslist bij verwond en misschien zelfs gedood zou kunnen worden. Nee, er moest een andere oplossing worden gevonden. Of de twee stierven een pijnlijke dood.

Bloodeye merkte dat de wolven terug keerde. Hij merkte dat Drain moeite had om te beseffen met wat er allemaal gebeurde. Maar Drain stond uiteindelijk recht. 'Wat zijn dat?' hoorde hij toen. Bloodeye wist het zelf niet. "Weet ik niet. Maar het zijn in ieder geval geen normale wezens. Het lijken wel wandelende zombies met duistere krachten. Ik had al zo'n vermoedes dat hier vreemde wezens zouden leven." Hij drukte zijn oren agressief in de nek en stond klaar voor de volgende aanval. Er kwamen vier van die wolfachtige wezens op hun af. 2 hadden het op Bloodeye gemunt en de andere twee op Drain. Natuurlijk spelen ze altijd vals. 4 tegen 2. Hij lette niet meer op Drain. Nu moest hij er voor zorgen dat die 2 zijn keel niet open bijten. Ze liepen rondjes rond Bloodeye. Hun ogen hongerig op hem gericht. Ze begonnen zelfs te kwijlen. één van de wolfachtige wezens schoot in de aanval en had het op zijn benen gemunt. Bloodeye ontweek hem nog maar net. Maar opeens voelde hij dat de andere wolfachtige wezen op zijn rug sprong en zich compleet vastmaakte zodat Bloodeye de wolfachtige wezen er maar met veel moeite af kon krijgen. Hij sprong in het rond. Hij gebruikte zijn vlammen om zich in de fik te steken. Grote vlammen ontstond uit Bloodeye. het had nu de kleur rood. Omdat hij woest werd. Als Bloodeye vocht kon hij heel woedend worden. Een soort uitbarsting. Maar de wolfachtige wezen gaf het niet op. Het bleef op zijn rug vastklemmen. Ook al leed het pijn. De andere wolf leek liever van hem af te blijven. En cirkelde wat rond Bloodeye. Opeens ging Bloodeye op zijn achterbenen staan en knalde met zijn rug tegen de stekels die uitstaken. Het ging recht door het wolfachtige wezen. Het schreeuwde van pijn. Bloodeye keek op toen hij Drain hoorde roepen.
Verbaast keek hij. En keek toen naar boven. Hij zag dat de ijs stekels begonnen af te breken door de hitte en de hevige gevechten. Ze moesten hier duidelijk weg. Anders werden ze verpletterd. Maar de wolfachtige wezens leken het allemaal niet zo erg te vinden. Ze hadden duidelijk geen bang om een verpletterend lijk te worden. "We moeten hier weg Drain!!" Riep Bloodeye. Om nog wat tijd te winnen knalde hij tegen een dikke ijsstekel en liet het vallen. Hij viel dan boven de andere stenen. Maar de dikke stekel boven hun zal het niet lang volhouden. Bloodeye stuurde vlammen naar de wolfachtige beesten om ze te verjagen. Hij stoof naar de uitgang. Maar weer werd hij door ze tegen gehouden. Hij keek naar boven. De dikke ijsstekel is aan het breken. Waar was Drain? Weer sprong een wolf recht op hem haf. Hij vind de wolfachtige beest op met zijn tanden en smeet het naar de andere wolfachtige wezens waardoor de meesten omver vielen en hun evenwicht moesten zoeken. Hij zag een kans om te ontsnappen. Maar hij vertrok niet zonder Drain!! Hij keek zoekend om zich heen om Drain te vinden. Het leek alsof er steeds meer van die monsters kwamen. En er was natuurlijk nog een groot probleem.
Hij weet de weg hier niet. Het was hier dan ook net een doolhof. Maar hij had geen keus. Ze moesten wel. Of het is verpletterd worden. Bloodeye zette zich weer in vlammen om in de donkere omgeving te kunnen zitten. Alles ging zo snel.

~Pffffrrrt spannend zullen ze het redden? Of zullen ze het... niet redden? Tadadadaaaam~