I found myself in the water

Trage maar nog altijd elegante passen, zo bewoog ze zich voort. Langs de boslijn die om het heilige meer heen liep. Het was duidelijk waar ze zich bevond, een vosse elegante merrie, lange manen en een volle staart. Ze viel op tussen al het groen en blauw dat zich hier bevond, enkel haar ogen gingen op in de omgeving. Fel blauw, hemels blauw of hoe je het ook noemen wou. De extra beharing zoals haar manen en staart waren lichter gekleurd dan haar vacht. Een lichte kleur bruin, cremé achtig. In tegenstelling tot de bruin/ rood achtige kleur van haar vacht. Het stak allemaal tegen elkaar af, ze genoot van de simpele wandeling door het bos. Haar staart gleed op het ritme van haar stap over haar achterbenen, sloeg af en toe een vlieg weg van haar vacht. Ze irriteerden zo enorm het kriebelde en ze maakte een irritant zoemend geluid. Maar helaas waren ze niet weg te denken uit een wereld met paarden, waar paarden waren waren vliegen. Ze zuchtte even zachtjes, ze hield haar hoofd wat lager, hangend. Een enorme verveeldheid overheersde de merrie en ze zocht eigenlijk wat gezelschap. Haar oren stonden opzij gericht en haar voorpluk was eigenwijs voor een van haar ogen gegleden. Het helderblauwe water naast zich lonkte verlokkelijk, het kabbelde rustig voort maar leek naar haar te roepen. Een grijns gleed over haar lippen toen ze zich naar het meer toe draaide. De kracht van water was er eentje die deze merrie in kwestie bezat. Maar gebruiken deed ze niet vaak, hoewel het makkelijk was wanneer ze dorst had. Dit was het meer waar de zogenoemde ‘normale’ paarden de goden aanbeden, hun veulens in baadden. Een zachte lach verliet haar keel, een zuivere gemeende lach. Vaag drong wat geluid tot zich door, maar door het staren in de zachte bewegingen van het water werd ze meegevoerd op een stroom van herinneringen, gedachtes. De vraag wat haar leven was voordat ze een god werd, werd maar niet beantwoord. Ze bleef er al die jaren dat ze nu al tussen het rijk der goden en stervenden leefden aan denken. Een vraag die dagelijks een deel van haar tijd opslokte en haar weerhield van haar normale taken. Ze zwierf zoveel liever rond hier op aarde. In het gebied van Extrador, vernoemd naar de god der goden. Ze glimlachde, vaag kende ze hem, hij had niet veel contact met de andere goden. Een loner, maar het maakte niet uit. Als het nodig was spraken ze, ze hield haar identiteit geheim voor velen hier. De gene waarbij het nodig was zouden het weten en Voorderest leefde ze met dezelfde naam. Maar er waren er maar weinig die vroeg of ze ook daadwerkelijk de godin zelve was. Ineens schoot haar hoofd omhoog, ze had een geluid gehoord. Zoekend keek ze om zich heen, hoe kon ze ingodsnaam, op dit moment vergeten dat ze iets had gehoord. Maar ze zag niks, “ Hallo ” sprak ze met een bloedzuivere stem.

Kenji stapte met vlotte passen door. Hij was pas net nieuw in DW en het beviel hem wel. Hij brieste kort waarna hij zijn hoofd soepel in de lucht gooide. Hij had nog niemand ontmoet maar daar zal zeker verandering in komen. Waarom hij naar DW was gekomen wist hij niet maar in ieder geval wou hij niet meer in zijn oude gebied blijven waar iedereen hem peste. Hij was de sukkel daar dat zijde ze. Maar hier was dat niet zo hij kon hier een nieuwe leven beginnen en ook zeker een betere dat ooit. Kenji sprong in een soepele draf waarna hij krachtig in een galop aan sprong. De wint speelde zachtjes met zijn manen en staart. Het was best een mooie dag vondt hij. Maar er kon natuurlijk ook een kleine bui aan komen maar dat zat er niet in. Kenji was neutraal met slecht. Hij was dat gewoon. Misschien zou dat veranderen eens. Maar niet snel. Zijn donkere ogen keken het gebied rond, overal bomen. Kenji ging in draf en vervolgens ging hij in stap. Regelmatig sloeg hij enkele vliegen van zijn vlanken af, in deze tijd waren die soms wel heel erg irritand. Kenji kon ook erg aardig zijn gewoon neutraal dus. Maar het licht eraan welk paard hij voor hem stond. Kenji moest misschien zich nog een beetje ontdekken wat hij fijner vondt, maar tot nu toe zal hij neutraal blijven, soms was hij een soort slecht weer en soms goed. Tja wat hij is was toch een beetje verwarrend. Er drong een geur binnen, het was van een merrie maar die had Kenji nooit ontmoet. Hij kon ruiken dat het een god was, maar welke god wist hij niet. Hij hoorde wat geritsel achter zich en hoorde vervolgens een 'hallo' Kenji draaide zich soepel om waarna hij de merrie aankeek. Een korte blik gleed over d'r heen. "Hallo, Kenji is de naam" Zij hij vervolgens, met een rustige en duidelijke stem. Zijn oren stonden wat naar achteren want hij wist nog niet wat voor karakter ze had. Dat kon hij niet zien aan de uiterlijk van het paard. Hij wachtte af wat er ging gebeuren.

(Sorry voor de korte post ben inspiratieloos)

Een aparte en vooral vreemde geur drong haar wat wijder opengesperde neusgaten in, haar blik zocht degene waar die geur vanaf kwam. Zocht een blik waaraan ze zich kon vasthaken, maar er was niks te vinden. Niemand om haar heen te zien of te voelen, zacht zuchtte ze eventjes. Misschien kwam het paard toch niet haar kant op. De wind speelde met haar manen en staart, een warme glimlach bespeelde haar lippen. Ze hoopte dat het paard goedgehumeurd was. En bij die gedachtes hoorde ze een rustige en duidelijke stem achter haar. Ze draaide zich vlot om en in haar blikveld verscheen een donkerbruine hengst met een brede witte bles die uit liep tot een melksnuit. Hun ogen kruisden elkaar en ze bleef hem aankijken, nog altijd lag de vriendelijke en warme glimlach rond haar lippen. Hmm Kenji dus hé, langzaam gleed haar blik over de hengst heen. Keurend, opschattend, hij mocht zelf invullen hoe. “ Avelyn aangenaam “ sprak ze op een zachte toon. Ze had geen harde stem en verhief deze ook vrijwel nooit. Ze dacht even na, ze had wel zomaar haar naam uitgesproken maar waarom ook niet. Deze naam werd haar gegeven en ze zou ook geen alias gaan bedenken om eventuele problemen te voorkomen. Misschien zou hij het wel niet eens doorhebben, dan kon ze gewoon rustig doorgaan met haar leven zonder excuses te moeten verzinnen. Het water achter haar begon met meer snelheid te bewegen, de lucht leek een dreigendere lucht aan te nemen. Ze wierp een blik omhoog, en haar gezicht betrok wat bij het idee dat het weer zou kunnen omslaan. Helaas had ze geen invloed op het weer anders zou het veel vaker een lekker zomerse dag zijn. Oké misschien ook maar goed dat ze daar geen invloed over had anders zou het hele klimaat en ecosysteem overhoop liggen. Langzaam liet ze haar hoofd weer wat zakken, ze ademde de frisse buitenlucht diep in en voelde hoe het haar lichaam doorging. Een lichte rilling gleed over haar lichaam, waarna ze haar blik weer op de hengst richtte. “ Laat het alsjeblieft niet gaan regenen “ mompelde ze zachtjes.

[ sorry hij is niet zo lang maar anders zou het nog heel lang duren :} ]