I'd found the flowers

Met elegante passen bewoog de vosse merrie zich voort, de ene na de andere pas werd gezet. Zorgvuldig uitgekozen en zorgvuldig geplaatst. Haar lange manen wapperde zacht mee op de lichte bries die er stond. Haar lichtblauwe ogen stonden wijselijk naar voren gericht evenals haar oren. Ze bevond zich op een groot veld, bloemen in alle kleuren stonden om haar heen. Schitterden evenals haar ogen. Ze wierpen van alle kanten hun licht op haar lijf. Het vormde een prachtig geheel en ze kwam hier enorm graag. Haar zijdeachtige vacht glom in het licht, en de zon warmde haar op. Een licht brandend gevoel maar het was prettig. Het was hier nog niet al te druk, maar het beviel haar wel. Niet altijd maar paarden die haar lastig vielen op de momenten die ze alleen wou doorbrengen. Dat ze even wou nadenken over alles wat ze meemaakte of juist niet. De kalme momenten doorbrengent in rust en vrede. Een serene glimlach speelde rond haar lippen en haar oren draaiden rond bij het horen van een aantal vreemde geluiden. Ze hief haar edele hoofd en keek om zich heen. Maar besefte al snel dat het de wind was die over de bloemen streken, het leek een apart geklingel voort te brengen. Langzaam sloot ze haar ogen, liet alle geluiden , geuren en ideeen door zich heen gaan. Ja ze zou hier de rest van haar leven door kunnen brengen. Ze opende haar ogen en een speelse glans overheersde haar ogen. Ze spande haar spieren, gooide haar achterhand omlaag en sprong met een enorme kracht vooruit. Alle spieren in haar lichaam waren aangespannen, haar oren draaide ze een stukje naar achteren en ze voelde hoe de wind door haar vacht streek. Haar voorpluk en manen werden naar achteren geblazen en ze genoot van het compleet vrije gevoel. Alsof ze alleen was op de wereld, niemand die haar stoorde of haar beoordeelde op haar uiterlijk. Toen ze jong was, stonden ze allemaal om haar heen gedrongen, ze wouden allemaal vriendjes met haar zijn. Simpelweg omdat ze het mooiste veulen was. Tuurlijk in het begin vond ze de aandacht heerlijk, en haar moeder moedigde het enkel en alleen maar aan. Maar op den duur was het zo vervelend, iedereen die haar aandacht maar wou en vond dat ze diezelfde aandacht terug moest geven. En nu had ze eindelijk weer rust periodes dat ze lekker alleen was helemaal alleen. Met een paar passen stond ze stil, haar gezicht betrok zich. Alleen.. Helemaal alleen hier, zonder enkel gezelschap. Nee het zou haar op den duur gaan vervelen, ze zou zich eenzaam voelen. En niet omdat ze zo van de aandacht hield, nee gewoon het gezelschap van anderen deed haar goed. Een prettig gesprek voeren, samen lol maken. Nee alleen zijn kon ze niet, kort snoof ze diep. Langzaam bracht ze haar hoofd de lucht in en liet een zuivere klank , een hinnik, uit haar mond rollen. Het kostte geen enkele moeite zoals dat voor geen enkel paard zou zorgen. Misschien zou er iemand op reageren misschien ook niet, ze hoopte eigenlijk van wel. Kalm zette ze zichzelf weer in beweging. Voor even was ze vergeten wie ze was, wat ze was. En dat ze zichzelf in feite kalm moest houden, niet teveel opvallen. Althans zo had ze het het liefst. Ze hoopte dat ze zo lang mogelijk kon rondlopen hier zonder door iedereen aangegaapt te worden als goddes of love. Een van de 8 goden. Een speelse glimlach bleef rond haar lippen spelen. Afwachtend keek ze om zich heen, zichzelf afvragend of iemand haar plotselinge uitroep had gehoord.

[ Voor 1 iemand ^^ ]

Baptized in the river,
I've seen a vision of my life and I wanna be delivered
In the city was a sinner,
I've done a lot of things wrong
but I swear I'm a believer
Like the prodigal son
I was out on my own
Now I'm trying to find my way back home
Baptized in the river, I'm delivered.
I'm delivered.

Traag gleden zijn heldere ogen over het vruchtbare gebied dat zich onder hem uitstrekte. Hoog had hij zijn hoofd geheven. Zijn lange goudwitte manen wapperden mee op de wind wat hem een machtig effect gaf. Hij was Extrador, ook wel de god der goden genoemd. Een naam die hij liever zelf niet aan nam. Hij wilde niet boven de rest uitreiken. Wilde juist gelijk staan. Maar helaas. Nadat zelfs de wereld hier na hem werd vernoemd werd het al helemaal lastig. Velen zouden gevallen zijn voor die geur van macht. Waarschijnlijk was het dan niet voor niets dat hij als eerste paard tot god verklaard werd. Door wie? Dat wist de goudkleurige hengst zelfs op de dag van vandaag niet. Het enigste dat hij zich nog kon herinneren was dat hij al vijfjarige mee vocht in de oorlog tot daar een stem weerklonk. Een lage diepe stem die hem zijn krachten had geschonken. Een stem van iemand die hij nog altijd niet kende. Van een schepsel of een iets met nog hogere machten dan hij en alle andere goden bij elkaar hadden. Het gevoel dat door zijn lichaam had gestroomd was gewoon abnormaal te noemen. Niet te beschrijven. Hij kon het proberen maar het zou bij lange na niet verwoorden wat hij daadwerkelijk gevoeld had. Het voelde eerst alsof zijn lichaam in vuur en vlam stond maar hij voelde die pijn niet. Daarna de kracht die door zijn aderen stroomden. Zijn hoofd werd er licht van en het duizelde rond hem en daarna die aangename tinteling. En plots stond hij daar in die lichte wereld. Niet wetende of hij nou dood was of niet. Tot hij de anderen zag. Paarden die verschilden in ras en in leeftijd. In kleur en in geslacht. Later kwamen er meer en zo vormden ze samen de goden die door de ‘gewone’ paarden daar beneden geëerd werden. Eens in de zoveel tijd zette hij voet op aarde om een kijkje te nemen en zich onder de paarden te voegen. Dit was zo’n moment. Soms werd hij het godenrijk namelijk moe en zocht hij toevlucht hier. Zo bestudeerde hij de paarden hier en hield ze in de gaten. Het was heel uitzonderlijk wanneer hij zich daadwerkelijk met de paarden hier bemoeide maar soms was het gewoon nodig. Veel contact had hij niet met de andere goden. Hij wist hun namen. Sprak soms tegen ze maar was verder veel op zichzelf. Druk met de wereld daar beneden. Hij was altijd druk met de wereld daar beneden omdat dat was waar hij werkelijk vandaan kwam. Zijn echte thuis. Velen hier konden het zich nog maar amper herinneren maar hij niet. Hij was ooit een paard zoals hen geweest. Lang, lang geleden. Extrador telde in gedachten het aantal jaren. Het waren er nu al 107. Voor hem leek het eerder als een aantal weken. Een zucht verliet zijn keel en genietend van het frisse briesje sloot hij zijn ogen. Dat hadden ze daar boven ook niet. Zo’n echte wind. Een zuivere hinnik bereikte hem en zijn ogen opende hij langzaam. Het was een betoverende hinnik. Zo’n hinnik waardoor er een rilling van genot langs je ruggengraat liep. Een hinnik die de aandacht trok van de enorme goudkleurige hengst. In soepele, elegante tred bewoog hij zich in de richting van de ander. Wiens geluid hem ergens toch ook bekend voor kwam. Ergens ver, ver weg. Extrador zou zich bij vreemden nooit voorstellen als dé god Extrador, maar als een gewoon paard die naar hem vernoemd was. Hij wilde niet dat anderen het wisten. Alleen als het nodig was zou hij het kenbaar maken. En dat was nog nooit gebeurd. Zijn scherpe zicht zorgden er voor dat hij haar al gauw gevonden had. Een voskleurige merrie met een zeer aangename aura. Zo eentje waar je je meteen heel prettig bij voelde. Een lage, vriendelijke hinnik verliet zijn keel. Het was namelijk niet zijn bedoeling dat de merrie zou opschrikken van zijn aanwezigheid. ”Een hele goedendag.” verlieten de simpele woorden vriendelijk zijn keel. Twee helder blauwe ogen keken naar de voskleurige merrie en namen haar rustig op.

Een vreemde geur drong haar neus binnen, ja er was echt iemand hier in de buurt. Zou diegene haar hinnik hebben gehoord. Zou hij opweg zijn haar kant op, of zo snel mogelijk een andere kant op zijn gegaan bij gebrek aan zin in gezelschap. Vragen die in haar hoofd rondspookten, onnodig maar toch dat waar ze aan dacht. Ze richtte zich een andere kant op, keek in de verte of ze al iemand zag maar tot haar teleurstelling was er nog niks te zien. Met een ietwat beteuterdeblik keek ze weer de andere kant op. En al snel klaarde haar gezicht op, in de verte was een schim te zien. Relatief groot voor zo in de verte, een wat donkerdere kleur zeker omdat het nog in de verte was. Ze bleef vrolijk staan, haar oren naar voren gericht. Benieuwd naar wie of wat haar zou benaderen. Benieuwd naar welk vreemd wezen voor haar zijn tijd een poosje wou delen. Ze wendde haar blik voor een moment af, keek opzij, liet haar blik nogmaals over het overweldigende veld reiken. Een zachte vriendelijke hinnik galmde over het veld, werd meegevoerd op de wind. Een aangename bries die haar kort liet rillen, het leek alsof de temperatuur in haar boven het normale uitsteeg. Zoveel genoot ze hiervan. Simpelweg even terug zijn in het gebied waar ze ooit was geboren, een glimlach lag rond haar lippen. Eentje die vrijwel nooit zou weggaan. Toen ze haar blik terug gleed naar het paard dat naderde keek ze even verschrikt op. Degene die eraan kwam was zeker niet onbekend, totaal niet. Een goudkleurige hengst, groot , machtig, hij straalde het gewoon uit. Maar hij leek nu zo gewoon, en dat kon ze apprecieren. Hij oogde niet als god der goden, hij leek niet zo speciaal als hij was. Simpelweg een sterke hengst die haar pad kruisde. Normaal zou ze zich misschien wat opgelaten voelen maar dat gevoel had ze nu echter totaal niet. Ze was compleet op haar gemak, hoewel ze de beheersing over emoties had. Waren die van haar een stuk slechter te beheersen, hoewel ze nooit kwaad zou zijn. Of woede zou voelen. Zouden andere emoties als liefde, geluk, angst, verwarring een stuk sterker tot haar doordringen. Ze ademde even diep in en richtte haar helderblauwe ogen toen op die van Extrador. De glimlach bleef, want die was gemeend en ook zeker voor hem gericht. Hij nam de moeite om haar gezelschap te houden, of het nu voor even of voor eeuwig was het maakte haar niet uit. Een lichtpuntje in een eenzame tijd. Hoewel ze had er zelf voor gekozen om alleen rond te zwerven, even weg van de hemel der goden en even de rust van het vaste land opzoekend. Haar ogen schitterden, straalden een bepaalde rust en vrede uit. Misschien dat ze deze hengst nu eens wat beter zou leren kennen, zou ze te weten komen wat er in zíjn hoofd rondging op dagen als deze. De hengst kwam dichterbij met een soepele tred en hield stil vlak voor haar. Haar heldere blik ging over zijn lichaam nam hem nu eindelijk eens góed in zich op. Hij oogde echt machtig, sterk, wijs, echt een leiders type. Zo zouden vele hem waarschijnlijk zien, maar zou hij ook wel eens twijfelen angstig zijn over bepaalde keuzes die hij moest maken. Avelyn zou het allemaal moeten kunnen voelen, maar ze gebruikte haar krachten niet zomaar, ze zou niet altijd maar alles van iedereen te weten komen. Hoe ze zich voelden, of ermee spelen zodat ze zich beter zouden voelen. Haar staart ging een keer heen en weer soepel als een volautomatische beweging. Extrador sprak, een lage maar aangename stem waar ze wel aan zou kunnen wennen mocht ze hem vaker tegen komen. Ze kantelde haar hoofd een paar graden en wierp hem een gemeende glimlach toe. Zeker een goedemiddag antwoorde ze op een zachte vriendelijke toon. prettig om je ook eens buiten daarboven tegen te komen zei ze glimlachend erachteraan. Bij de laatste woorden wierp ze een blik naar boven.

Some days I could
Barely get trough
Still I knew I stood
Never too far from you.

Een voorzichtige glimlach krulde zijn lippen. De hengst was dan misschien meer dan een eeuw oud, veel ervaring op sociaal gebied had hij nou ook weer niet. Het was voor hem geen gewoonte om met anderen te praten. Om werkelijk een gesprek met een ander te voeren. Het was niet zo dat het niet in zijn aard lag want aan de andere kant vond hij het heerlijk om een goed gesprek te hebben. Het was gewoon zo dat hij het niet kon. Dat het voor hem lastig was. Anderen zouden het toch niet begrijpen. Maar hij was misschien dan ook wel een van de enigste die het god zijn op zou willen geven om weer een gewoon paard te zijn. Hij vond het niets om aanbeden te worden. Dat anderen van hem droomden en van hem hielden. En dat terwijl ze hem niet eens echt kenden. Niemand kende hem echt. Niemand kende de echte Extrador. De andere goden kenden alleen de enorme hengst met zijn abnormale krachten. Toch was dat niet waarom men hem als ‘koning’ gekroond had. Dat was door zijn zuivere ziel geweest. Nog altijd wist hij niet het hoe en waarom dat uitgerekend hij gekozen was. Maar nu hij gekozen was zou hij zijn taak volbrengen. De rest van zijn leven zou hij de aarde en zijn bewoners beschermen. Alle paarden daar beneden die hij als zijn kinderen beschouwde. Dat bracht hem meteen bij het andere gevoelige onderwerp. Dat van de liefde. De liefde die hij niet kende en nooit gekend heeft. En die hij ook nooit wilde en zou kennen. Toch zorgde de aanwezigheid van de merrie hem een aangenaam gevoel dat hij niet kende. Zou dit zijn wat paarden als prettig evenaarden? Het was zo lang geleden dat iemand hem ook écht heeft lief gehad om wie hij werkelijk was. Ooit was er een merrie. Lang, lang geleden. Maar zijn liefde en gevoelens zijn samen met haar gestorven en diep, heel diep begraven in de diepste kelders van de aarde. Daar verborgen om nooit meer teruggevonden te worden. Het was een afgesloten hoofdstuk. Een boek dat toen der tijd dicht geslagen was en niet meer geopend word. Toch is de goudkleurige hengst zichzelf nooit kwijt geraakt. Mocht hij dat gewild hebben had hij met zijn macht en kracht de wereld en de paarden aan zich kunnen onderwerpen. Maar zijn hart had dezelfde kleur als zijn vacht. Goud. Het lag niet in zijn aard anderen pijn te doen, haat en verderf waren woorden die niet in zijn woordenboek stonden. Mocht er echter de aanleiding er toe zijn zou hij wel dergelijk in staat zijn om te doden. Extrador stond voor het goede. Er was niets aan de duistere zijde dat hij kon accepteren. Wat ook er uiteindelijk toe geleidt had dat hij Satan had verstoten uit de godenwereld. Zijn helderblauwe ogen keken vriendelijk naar de merrie. Het leek alsof ze de zoete geur van verse bloemen met zich mee droeg. Ze was een godin. Hij wist het wel. Hij wist wel wie ze was. Haar naam. Haar naam was Avelyn. Dat was het. Niet dat hij hier met de intentie was gekomen om met een andere god of godin te spreken maar dit was louter toeval. Ach, en misschien was dit een manier om haar beter te leren kennen? Het voelde in ieder geval anders dan daarboven. Misschien was het ook het feit dat hij zich minder afgezonderd voelde of juist heel erg afgezonderd was van de andere paarden dat hij zich meer tot de goden aan trok die juist vertrouwder waren. Nee dat was het ook niet . Het was iets dat om de merrie heen hing. Het was ook zeker haar aura. Het had een lichtroze kleur met warme rode en bruine tinten waar hij zich heel prettig bij voelde. De aura van een paard kon hem nog meer vertellen dan wanneer hij een gesprek met datzelfde paard zou voeren. Woorden konden verdraaid worden en een tong kon glad zijn maar de ware aura van een paard veranderde niet. ”Eens gelijks. Hoe maak je het Avelyn? “ sprak hij vriendelijk met zijn lage basstem in schril contrast met de hoge, zangerige stem van de voskleurige merrie.

De hengst voor haar bezorgde haar een wat vaag gevoel, de god der goden. En hij stond hier nu alsof hij zich hier altijd bevond. Het was dat ze beter wist anders zou ze hem aan kunnen zien voor een gewoon eenvoudig paard. Tuurlijk de goden waaronder zij waren niet zo veel anders. Ze bezaten misschien iets meer krachten maar over het algemeen werden deze niet tot zeer weinig gebruikt. Je kreeg extra taken en meer te verduren zodra je de eer krijg om god te worden. In feite had je geen keuze, je werd gekozen en zoals vanzelfsprekend beschouwde iedereen het als een enorme eer. En zo had zij ook gereageerd, onwetend, zo af en toe had ze haar twijfels. Vroeg ze zichzelf af of ze nou eigenlijk nog wel god wou zijn. Maar haar eerlijke en pure karakter, het feit dat ze geen kwaad zou denken over maar wie dan ook maakte haar blijkbaar geschikt. En haar hoofd gevuld met emoties, opgekropt of duidelijk geuit. Diverse hield ze achter, toonde ze nooit, niemand kreeg de eer om die te zien. Ze zouden enkel haar lieve en zachte uiterlijk zien. Maar zo was ze grotendeels ook. De hengst voor haar , Extrador, hij had iets. Wat wist ze niet maar er hoefden bij hem geen enkele emotie die onstabiel was. Hij leek volledig in balans, puur zichzelf. Tuurlijk iedereen twijfelde wel eens of was een boos op iemand, of viel als een blok voor die ene hengst die hun passeerden. Maar hij leek zichzelf compleet in de hand te hebben. Een warme glimlach trok rond haar lippen, dit zou nog best een aangenaam gesprek kunnen worden. Tenminste als ze niet zoals normaal dicht zou klappen en niks meer weten om uit te brengen of om over te praten. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan als dat soort dingen gebeurden, nooit wist ze een gesprek op gang te houden. Het was best ironisch, de goddes of love, eentje waarvan je zou denken dat ze enkel en alleen maar verliefd zou zijn of zich zo voelen. Was best nuchter. haar eerste levensjaren, en dan sprak je over een jaar over 107 terug. Was ze zo vaak verliefd geweest, ze was een prachtige merrie geweest en er waren ook genoeg prachtige hengsten geweest. Eerst was het leuk, telkens een ander maatje, een scharrel. Maar hoe ouder ze werd hoe minder het werd. Ze hield ervan om anderen verliefd te zien, de blik in hun ogen, het vlinderachtige gevoel dat ze hadden en het idee dat ze leken te zweven. Ze vond het heerlijk om te zien, maar naarmate de jaren streken des te langzamer ze zelf verliefd werd. Ze werd nuchterder, zag haar levensblik een stuk platter. Al die jaren al die paarden geboren zien worden en dood zien gaan, keren opnieuw. Ze had geen tijd om verliefd te zijn of te worden. Ze lachte schamper in zichzelf, en keek toen schuldbewust op. Ze had inzichzelf gekeerd gestaan, niet op de hengst voor haar gelet. Nogal onbeschoft in haar ogen “ sorry “ mompelde ze zachtjes. Maar de blik in haar ogen bleef op de hengst gericht, en bevatte een speelse en nieuwsgierige blik. Haar staart ging kalm heen en weer, hoorde de aangename stem van Extrador aan. Een lage vriendelijk stem, een genot voor je oren als ze het zo mocht noemen. En haar schaamte van een paar tellen eerder was al snel verdwenen. “ het gaat super, “ begon ze vrolijk hoewel ze aan zichzelf begon te twijfelen. Maar anderzijds had hij wel de tijd en zin om haar gezeur aan te horen. Haar mondhoek trok omhoog, hij zou het vanzelf zeggen nietwaar. “ naja, super is groot uitgesproken. Na 105 jaar verlang ik toch af en toe terug naar vroeger, “ ze keek langs Extra heen haar blik wat naar de hemel gericht en zag voor zich beelden van zichzelf als veulen, rennend en spelend in bijzijn van haar ouders. “ Je gaat je familie missen, en hoewel die al ruim een eeuw doodzijn, verlang ik er af en toe terug naar. Gewoon die jonge tijd zonder de druk van de titel ‘god’ op je rug drukkend. “ ze hoopte dat hij haar begreep, dat hij niet dacht dat ze geen god meer wou zijn. Want ze vond het geweldig. Maar het was toch niet zo vreemd dat ze zo dacht? Of wel?. Haar blik ging terug naar Extrador, diezelfde vragende blik nog in haar ogen als hoe ze dacht.

Talloze levens heeft hij voorbij zien schieten. Nou eerder glijden als je het hem vroeg. Dagen gingen tergend langzaam voor bij. Wat hier onder tien jaar was zou daar boven maar een schampere week zijn. In zijn ogen tenminste. Het was voor hem nog als de dag van gisteren dat hij tot god verkozen werd. Het bleef vreemd dat hij verkozen werd om de eerste te zijn maar hij zou niet falen in zijn taak. Om die gedachte extra kracht bij te zetten drukte hij zijn borst naar voren. De wind speelde met de goudwitte manen van de enorme hengst waardoor hij ook net een koning leek. Maar was het niet altijd zo dat koningen in verhalen vroeg stierven of ondertussen een ongelukkig leven leidden maar de schijn op hielden voor zijn volk? Bestond het leven van een koning niet uit romantiek en liefdesintriges. Uit minnaressen en bastaardkinderen? Als je het zo ging bekijken was hij zeker geen koning uit de verhalen. Hij behoorde dan tot een klasse apart. Wat men daar van dacht? Het kon hem niets schelen. De serene rust die binnen in zijn lichaam en geest te vinden was hield hem op de been. Zorgden ervoor dat hij zijn hoofd niet verloor en zou worden als diegene die hij verstoten had. Satan. Ooit god van de duisternis. Extrador had altijd al zijn twijfels bij de ravenzwarte hengst gehad maar ook hij had een kans gekregen. Een kans die hij verpest had. Ook hij had de zoete geur van macht geroken en wilde die misbruiken tegen de anderen en tegen de andere paarden. Wat Extra als een directe bedreiging beschouwde. In plaats om hem te doden heeft hij dan ook besloten hem naar het rijk beneden te verbannen. Naar de aarde. Waar zijn krachten in mindering gebracht werden en hij geen god meer was. Even werd zijn blik weer serieus en werden zijn trekken harder waardoor hij bijna de zachte uitspraak van de merrie miste die blijkbaar ook in gedachten verzonken was. Het was dan ook zo wennen aangezien hij normaal gesproken nooit met iemand sprak. Nog op de dag van vandaag twijfelde hij er aan of hij wel de juiste keuze had gemaakt door hem te laten leven. Maar hem doden was ook weer zo iets. Een zucht verliet zijn keel waarna hij Avelyn een warme glimlach schonk. Kort knikte hij. Hij begreep dondersgoed hoe ze zich voelde. Misschien nog wel beter dan alle anderen daar boven. Extra had nooit geweten dat er nog iemand was die het zo voelde als hij deed. Dat hij naar de oude tijden verlangden. Helemaal in het begin was zelfs het kwaad en de duisternis een tijdje afwezig geweest. Maar nu was Extra steeds vaker en vaker op aarde. Omdat het kwade dreigde terug te keren. Nee, het was al terug gekeerd. Nu moest het in de hand gehouden worden. Of dat ging lukken? Ja. Daar geloofde hij met zijn hele hart in. En waar hij met zijn hart in geloofde dat zou hij waar maken. Daar zou hij met zijn hele wezen voor gaan en hij zou alles op alles zetten om dat doel waar hij naar streefde te volbrengen. Vriendelijk keek hij haar aan met zijn helderblauwe ogen waaruit wijsheid maar op dit moment vooral medeleven en warmte uit straalden. Hij begreep heel goed hoe de merrie zich voelde. Het was eigenlijk slecht van hem. Slecht dat hij nooit naar de anderen had gevraagd. Had gevraagd hoe hun nou in het leven stonden. Hoe hun alles ervaren hadden. Misschien lag het ook wel niet in zijn aard om dat te vragen. Meestal bespraken ze het noodzakelijke. Nog nooit had hij meegemaakt dat twee goden werkelijk een gesprek voerden. Dit was zelfs voor hem een van de eerste keren. Rustig stapte hij iets dichter naar de merrie toe en keek haar diep in haar ogen. Lichamelijk contact was hij niet gewend maar hij voelde dat hij dit moest doen. Het kwam uit zijn hart en alles wat uit zijn hart kwam mocht hij niet negeren. Kón hij simpelweg niet negeren. Zacht duwde hij zijn neus tegen haar hals aan en drukte toen zacht zijn neus tegen de hare. Waar haar huid de zijne raakte voelde hij zijn huid tintelen. Het was vreemd maar niet onprettig. Het was iets waar hij best aan zou kunnen wennen. Daarna zette hij weer een pasje naar achteren om Avelyn in haar ogen aan te kunnen kijken. ”Ik begrijp heel goed hoe je je voelt. Weet hoe het is als je naar beneden kijkt en de paarden hier elkaar lief ziet hebben, nieuw leven ontbloeit en hoe ze sterven. Het herinnerd me aan vroeger. Een tijd die we in ons hart moeten koesteren en nooit zullen mogen vergeten. Maar samen staan we sterk. Het doet me goed te weten dat ik niet alleen zo denk maar dat jij diezelfde mening deelt.” Extra zweeg kort om op te kijken naar twee jonge hengstveulens die langs stormden en vragend hun kant uit keken. Extra begroette ze met een korte, lage hinnik die ze vrolijk beantwoordden. Dit was wat hij nou zo mooi vond. Het nieuwe leven, zo eerlijk en puur. Met een glimlach keek hij weer naar de merrie voor hem .Ze was mooi. Mooi zoals een paard met zo’n karakter als dat van haar hoorde te zijn. Hij had veel paarden gezien maar hij moest toegeven dat zij wel een uitzonderlijk exemplaar was. ”Je bent nooit alleen Avelyn. Er zijn er meer zoals jij..” Met een knipoog wendde hij zijn blik weer af. Sloot zijn ogen en genoot van de verkoelde stroom frisse lucht die langs zijn lichaam streek en zijn manen en staart wild deed wapperen.

Wauw, hij bleef haar aandacht houden. Ze kon haar ogen zo vaak als ze wou over hem heen laten glijden en iedere keer opnieuw iets nieuws ontdekken. Zijn helderblauwe ogen leken een eindeloze diepgang te bezitten. Je zou erin kunnen verdrinken als je niet oplette en dat was precies waar ze mee bezig was. Nog maar vaag drong alles tot haar door en toch zou het niet het idee geven dat ze hem aan het aanstaren was. Haar oren stonden strak naar voren gericht, haar houding was ontspannen maar op rust staan ging ze niet. Vrijwel nooit eigenlijk, het deed afbreuk aan het geheel. In haar ogen een beetje zoiets alsof je geen intresse toonde. Zachtjes schudde ze met haar hoofd, haar lange voorpluk gleed voor haar ogen en gaf een speels effect. Ze mocht hem wel, en het vage gevoel dat dit waarschijnlijk niet hun enigste ontmoeting en gesprek zou blijven speelde mee. Langzaam drong het tot haar door dat hij dichterbij kwam, een vaag gevoel drong binnen. Net als Extra keek ze hem diep aan in zijn helderblauwe ogen, iets wat ze afgelopen minuten eigenlijk onafgebroken had gedaan. Misschien kwam het inmiddels toch wel over als simpelweg staren. De glimlach die normaal al veel rond haar lippen speelde was er nu niet vanaf te slaan. Ze sprak maar met weinig anderen, met weinig zogezegde normale paarden en met maar weinig goden. Maar de gesprekken die ze had waren prettig, kon ze vaker doen. Maar op de een of andere manier kwam het er vrijwel nooit van. Ze voelde zijn neus tegen haar hals en langzaam richting haar neus gaan. Een tinteling bleef achter op de plek waar zijn neus was geweest. Het was al zo lang geleden dat een ander paard haar had aangeraakt op zo’n gemeende manier. Haar ogen straalden en ze genoot gewoon van het feit dat ze hier nu samen met hem stond met deze imposante gouden hengst. En dan niet alleen van kleur maar simpelweg ook van karakter. Hij was puur, eerlijk, en ze snapte waarom ze hem tot god der goden hadden benoemd. Het was een perfecte keuze geweest en hij was en simpelweg perfect voor. Zelf had ze de druk waarschijnlijk niet aangekund, de goddes of love was al zwaar, droeg al een enorme verantwoordelijk heid met zich mee en ze snapte niet dat hij er zo koel onder bleef. Misschien deden dit soort moment hem juist wel goed. Hij was een pas naar achteren gegaan, een actie die haar niet direct was opgevallen, nog altijd had ze last van een concentratie vermogen. Althans nooit gehad maar hij had er blijkbaar direct voor gezorgd. En ze was weer in zichzelf gekeerd. Hij begon te praten, op zijn aangename lage basstem. Ze hief haar hoofd wat bij het horen van zijn woorden en in haar ogen verscheen een onvoorstelbare schittering. Hij wist haar precies te raken daar waar het nodig was, een grote glimlach lag op haar gezicht. En ze draaide haar hoofd iets schuin wat een eigenwijs effect gaf. “ Je weet het zo precies te verwoorden, alsof je weet wat ik denk “ zei ze lachend, ja hij wist het zo te zeggen zoals ze het dacht. “ het doet míj goed om te weten niet alleen te staan, inderdaad dat ik niet de enigste ben die zo denkt, er zijn genoeg die het god zijn geweldig vinden en niks anders zouden willen. Ik ben eerlijk als ik zeg dat het god zijn een waar geschenk vind een eer om te doen. Maar het gewone leven, je word geboren zo puur en onaangestast. Je groeit op en leer van alles en iedereen, heb een geweldig leven waar je alles uit kan halen en dat moet je ook doen. En dan sterf je met geluk in het bijzijn van je geliefdes. “ haar blik was een beetje wazig geworden bij de gedachtes eraan. Ja zo had ze haar leven altijd in gedachtes gehad, maar het was veranderd en die verandering kon ze mee leven, ze vond het geweldig, en een hele eer zoals ze net ook had gezegd. Maar zoals die 2 veulens net langs kwamen gerend al spelend bezorgde toch een vage steek in haar. Hoewel ze er toch met heel haar hart van kon genieten, ieder jaar weer die dosis veulens die geboren werden. Haar blik ging weer naar de hengst die een lage vriendelijke hinnik had geuit richting de veulens. Het leek alsof hij haar in zich opnam en het maakte haar op de een of andere manier wat verlegen zoals hij naar haar keek. En ze wendde haar blik voorzichtig af. Extrador opende zijn mond opnieuw, sprak een paar laatste maar bovenal wijze woorden. Ja hij had gelijk, ze was niet alleen, en dat werd wel duidelijk uit wat hij net had verteld. “ Dank je Extrador “ zei ze op een zachte maar toch hoorbare toon. Ze was een krachtige merrie een sterke onafhankelijke merrie maar hij zorgde ervoor dat ze wat instabiel werd. Een verkoelend briesje bracht haar aandacht terug naar aarde, hoe ironisch was die gedachte eigenlijk, hun al god hier op de aarde en dan zou een briesje haar met alle hoeven terug op aarde moeten zetten. Een lachje verliet haar keel. “ Sorry binnenpretje “ zei ze verontschuldigend maar nog altijd met de lacherige toon in haar stem.

[ 906 woorden honey, -adore- hoop dat je er wat mee kan ^^ en laat maar horen wat je er van vind :P ]