What is it, my dear?

Ze snoof kort waarna ze een blik wierp naar een grootte berg. Het was gevaarlijk daar, meestal kwam er niet levend van terug. Beesten genaamd 'Wraiths' leefde daar ook wel, ze waren vreemde wezens die je graag niet wou tegenkomen jonkies waren geen probleem maar volwassenen in iedergeval wel. Ze zwiepte met haar staart tegen haar flanken aan om enkele vliegen te verjagen die daar zaten. Na enkele minuten naar de berg gestaard te hebben besloot ze om op de berg een kijkje te nemen, en om daar van het uitzicht te genieten als ze boven op de top van de berg was. Abigail spande haar spieren aan waarna ze soepel in galop sprong. Haar hoeven raakte nauwelijks de grond door de grootte snelheid die ze maakte. Abigail dacht kort aan vroeger, waar de paarde haar ‘watje’ noemde omdat ze volgens hun anders was. Dat is totaal niet zo, ze had alleen een ander karakter en was meestal in die tijd verlegen. Maar nu niet meer, ze was eigenwijs en af en toe slecht, maar de meeste tijd was ze neutraal als ze in een goede bui zat. Een onbekende geur drong haar neus in waarna ze haar blik naar boven richtte. Ze rook bloed maar ook een ander paard een merrie, ze wist niet wie maar daar zou ze in elk geval wel achter komen. Ze sprong in galop waarna ze naar boven rende, in de verte zag ze een witte schim staan die al wat verder was gelopen. Achter haar lagen allemaal lijken van ‘wezens’ die zich ‘Wraiths’ noemden. Het leek dat ze nog niet erg oud waren, en zeker niet een paar uur geleden gedood. Ze richtte haar blik vervolgens weer naar de merrie waarna ze naar haar toe liep. “Hallo, wat doe je hier als ik vragen mag?” Zij ze rustig maar met een kille ondertoon. Ze verwachtte een preek of zoiets.
Ze wist niet of de merrie vriendelijk was of niet. De eerste indruk van haar was dan ook slecht, omdat ze enkele wezens gedood had. Ze schudde haar bos manen uit waardoor haar manen heen en weer bewogen, en vervolgens weer op haar nek belande. “Abigail” Ze liet een korte blik over de merrie heen glijden, de leeftijd kon ze niet precies schatten, maar ze dacht ongeveer zoals haar leeftijd maar dan wat ouder. Een licht gegrom klonk haar in de oren van in de verte nog geen teken van gevaar tenminste. Abigail verwachte vrij snel een antwoord van de merrie, en wachtte verder rustig af wat er zou gebeuren.

Ongeduldig met haar oren draaiend liep de merrie verder, ze had niks waar ze op wachtte of waarom ze ongeduldig zou moeten zijn. Agh. Ze besteedde verder geen aandacht aan de rottende lijken achter haar, ze waren nu vast allemaal naar de andere kant vertrokken om 'vredig' verder te leven. Vredig, alsof dat mogelijk zal zijn. Haar oren stonden ineens stil, ze stonden naar achteren gedraaid gezien een geur haar neus binnendrong en ze hoefgetrappel hoorde. Het leek bijna of het wezen - dat waarschijnlijk een soortgenoot was - erg veel haast had, ze had geen idee waarvoor maar het dier had overduidelijk haar rust verstoord. Tweede keer vandaag. Snif. “Hallo, wat doe je hier als ik vragen mag?” Het klonk koud, de stem van de merrie. Ze bleef voor zich uitstaren, bijna alsof ze de merrie totaal was vergeten, of haar zelfs nooit was opgemerkt. "Niks." - ze was even stil - "Bovendien, waarom zou het jou intereseren wat ík doe. Of is dit jouw'n territorium?" zelfs dan boeide het haar niet, zelfs dan al zei ze ja; ze zou hier blijven bovendien haar niet eens geloven. Waarom zou ze. “Abigail” De merrie zei weer iets, haar naam? Of was het maar een gek iets dat ze eruit flapte? Eerste, vast. De merrie draaide haar hoofd om naar de merrie wiens blik over haar lichaam gleed, ja tuurlijk was ze mooi maar zoveel aandacht hoefde ze niet van een merrie. "Mavis." de koude stem van de merrie klonk, haar stem die leek altijd kouder als ze haar naam sprak. "Mavis Vermillion." vervolgde ze haar naam. Misschien hoopte ze nu dat de Wraiths weer zouden komen zodat ze de kracht van de merrie zou kunnen waarnemen, Abigail. Hmm, was het niet waard om te onthouden, voorlopig dan, misschien ook wel maar ze had geen intresse in een relatie met een ander paard. Vriendschap, Haat, Liefde, geen van die dingen wou ze mee in contact komen, alles daarvan leid tot oorlog. Niet dat dat haar interesseert, als er oorlog was zou ze ergens alleen gaan zitten weg van de drukte het had toch geen zin te vechten voor zoiets nutteloos. De stilte was ijzig, al kwam dat waarschijnlijk gewoon door het weer en omdat ze zich nergens op focuste de kou met de seconde erger leek te worden, zels al was haar vacht redelijk dik.

Aangezien haar nek geen zin meer had om in die pijnlijke, onhandige positie te verkeren draaide ze haar nek weer naar voren waardoor ze de merrie even uit het zicht verloren had, tot ze zich weer omdraaide en tegenover de merrie stond. Ze vroeg zich af of ze de lijken had gezien, 't zal wel. Ze wist zelf geen andere weg om naar het zogenaamde 'Mount Dragonia' te komen, althans anders zou deze merrie niet achter haar gelopen hebben. Een grijns krulde kort haar lippen omhoog, opzich kon dit nog leuk worden ook. Ze wierp een blik naar een grote rots, een hele hogen waar enkele schimmen krioelde waarschijnlijk, dat dacht ze althans waren dat de ouders van die jongen. Misschien, maar het was niet onmogelijk. Het leek bijna alsof ze ergens om aan het wachten waren boven op die berg, als je ze niet door zou hebben.. Dan was het game over zodra ze op je zouden springen. Agh, enkel die merrie daar liep dat gevaar, voorlopig. Ze keek haar aan en glimlachte, in haar gedachte vals, op haar gezicht vriendelijk met een neppe tint.

Abigail richtte haar blik op de merrie die voor haar stond. Ze leek niet echt geïnteresseerd te zijn wat ze vertelde, dat kon haar ook niet veel schelen. Ze snoof waarna ze een korte blik wierp naar boven op de berg. Ze zag enkele schimmen bewegen, waarschijnlijk ‘wraiths’ Ze drukte haar ogen tot spleetjes om het dier te bekijken, het was zeker eng, en super groot. Waarschijnlijk was het de ouders van de jonkies die op de grond lagen maar dat wist ze niet zeker, verder kon het haar niet veel schelen of het ‘wraiths’ waren of niet, echter was ze nooit in aanraking geweest met deze wezens. Dus kon ze natuurlijk niet weten of ze gevaarlijk waren of niet. Abigail was meestal erg nieuwsgierig waardoor ze alles wou weten, en af en toe baserig maar toch soms verlegen en kon ze niks vertellen. Niemand begreep haar en daarom was ze ‘anders’ dan andere paarden, dacht ze. Ze schudde haar hoofd lichtjes, en keek vervolgens weer naar de witte merrie. ‘niks’ Hoorde ze de merrie zeggen. Ze was niet echt een vrolijk typetje. Abigail grijnsde kort, ze vond het wel grappig opzich, meestal reageerde slechtte paarden wel zo althans de meeste zullen dan ook keihard terug spreken en dat deed ze tot nu toe echter niet. ‘Bovendien, waarom zou het jou interesseren wat ík doe. Of is dit jouw'n territorium?’ Sprak de merrie kil. “Waarom zal dit mijn territorium nou wezen?” Sprak ze kil waarna ze weer verder sprak. “Tuurlijk niet.” Na enkele minuten zij de merrie ‘Mavis, Mavis Vermillion.’ Abigail knikte kort waarna ze kort zweeg.
In haar ooghoek zag ze een schim naar beneden springen, vrijwel meteen legde ze haar oren plat in haar nek en ontblootte haar tanden. Ze zette enkele stappen terug om het wezen beter te bekijken. Het was een van de ouders van de ‘Wraiths’ Een korte blik wierp ze naar Mavis waarna ze haar blik weer naar het wezen keek. Hij was zeker een stuk groter dan de jonkies die dood op de grond lagen.

(ik zij al dat ik inspiloos was)

“Waarom zal dit mijn territorium nou wezen?” Snap. Ze kneep even haar ogen tot spleetjes, even maar. "Waarom zou jij willen weten wat ik hier doe? Die crap slaat nergens op. En er is inderdáád geen reden dat dit jou territoria is, dus stel geen onnozele vragen. Ik heb geen zin mijn mond ook te pijnigen door tegen jou te praten." Humphf. Ze grijnsde toen ze steentje van de hoge rots zag vallen. Hebben jullie de juiste tijd gevonden.. Wraiths? Ze zou haar schouders nu ophalen al zou ze dat kunnen. Whaa~ een zwart mormel sprong naar beneden, Abigail zette enkele stappen achteruit, onblote haar tanden en legte haar oren in haar nek. "Whaha." glimlachte ze haar toe zonder ook maar een spier te verrekken. De andere was blijkbaar nog boven, al zou de kans klein zijn dat het wezen niet ook naar beneden sprong. Ah. Een luide grom klonk toen het wezen op haar afsprong. Een rechte rots sprong uit de grond die het wezen stopte. "Thehe" ze glimlachte sluw naar het wezen, het was duidelijk nog niet klaar met haar. Huhn. Het ging flootsj en er was een twede beneden, papa? of mama? Ze had geen idee wie, wie was maar ze gokte dat dat de moeder was. Die met de gele ogen is mama, die met rode is papa, dacht ze en misschien had ze nog gelijk ook. Zij nam 'mama' wel, die viel haar net ook aan dus ja. Een grote grijns ontblote haar tanden, haar ogen gingen wijder open. 'I might lose my sanity". Ze barste in een duivelse lach uit, enkele seconde duurde het voordat het ijzig stil werd. Ze liet uit de stenen een soort van kettingen komen die zich om het wezen sloegen, haar benen en armen vastketende aan de grond, wat heerlijk als ze tegenstribbelen. Stenen vlogen achter haar op uit de lucht, in een seconde werden ze lang en scherp.. Ze piercte recht door het wezen heen. Schok, schok. Doeidoei, mama. Ze glimlachte naar haar, ze was wel sterk.. Ze keek naar het groene bloed dat langs haar armen en benen drupte door de kettingen. Dat voor haar kinderen.. Ookal was het voor die 'liefde' als ze dat zouden voelen zou ze ze niet ongedeerd achtergelaten hebben. "Al klaar?" ze keek de merrie aan met haar hoofd wat schuin zonder een enkele glimlach of trekje rond haar mond.