Zwakte

Onderwerp: Zwakte di jan 31, 2012 7:04 am

Een magere uitdrukking opzijn gezicht liet zijn gezicht kenbaar maken. Zijn krachten en wilskrachten waren hevig achter uit gegaan. Hij zag er dan ook niet alte best uit. Langzaam liet hij zijn spieren aan het werk gaan. Zijn botten hangde maar als kleine twilg takjes aan zijn gevrichten. Zijn loop had ook geen beste kant. Slap lied hij zijn achterbeen slepen over de grond. Twee weken geleden begon het begin van deze elende. Hij was op de rivier. Door een stomme fout die hij maakte glee zijn hoef van de rots af. Zijn rechterachter heup kwam hard op de rots terecht toen hij viel. Vervolgens werdt hij meegedragen door de stroming. Hoeveel kracht hij ook zetten hij kon niet ontsnappen door de sterke armen van de rivier. Na vele minuten kwam er een eind aan de rivier. Toen is hij terecht gekomen op een stuk grond. Omdat zijn heup hevig is gekneusd kon hij niet opstaan. Daardoor heeft hij een hele tijd niet kunnen eten waardoor, zijn kracht achteruit ging. Sinds gister kon hij weer een beetje lopen. Wat nu nog steets niet goed ging. De sterke wind bracht zijn wilde manen in beweging. Het leken net grote golven van de rivier. Vervolgens zuchtte hij en keek omhoog. Hij was in de Cherryblossom Forest. Dit was een brachtig bos met vele mooiie bomen. Hier kan je tot rust komen. Hij lied weer een zucht vergaan. Tot zijn ontdekking rook hij een geur. Deze geur was uiteraard van een paard. Hij stond stil en keek om zich heen. Er was tot nu toe geen enkel paard te ontdekken. Een heldere hinnik galmde uit zijn mond. Zo kon het paard die hier ergens was hoorren dat hij hier ook was. Vervolgens wachtte hij.

Onderwerp: Re: Zwakte wo feb 01, 2012 7:30 am

Aah, de winter was eindelijk weer aangetreden. Het seizoen dat slecht weer en een lage temperatuur meebracht. En daarbij natuurlijk ook de duistere kant van het leven, het einde van alles; de dood. Sommigen zouden verbaast opkijken als ze de nummers kregen te horen van hoeveel levens de winter altijd nam. Naast de oudere dieren, die de kou op hun oude botten niet meer konden verdragen, waren vaak ook de jongste het slachtoffer. De eerste winters waren altijd het lastigst, net zoals de laatste. Zijn laatste winter zou nog een heel eind in de toekomst liggen, als hij al kwam. Niemand wist precies hoe het met de leeftijden van de goden zat. Authentic mocht dan wel de oudste en, naar zijn eigen idee, de meest wijze zijn, maar dat antwoord kende hij niet. Voor zover hij wist was Extrador op dit moment de enige met het eeuwige leven. De gedachten aan de gouden dans zorgde ervoor dat zijn oren in zijn nek werden gedrukt en hij even knarsetandend voor zicht uit stond te staren. Vrijwel automatisch met zijn plots omgeslagen humeur kwam er een donkere mist opzetten, die zich rond het gestalte van de donkergrijze god vormde. Hoewel hij het niet nodig had om in dit jaargetijde het directe zonlicht te blokkeren was dit een soort verdedigings mechanisme geworden. Als iemand ooit maar te weten zou krijgen hoe hij in het echt over Extrador dacht zou dat hem zwaar komen te staan, hij zat absoluut niet te wachten op hetzelfde lot as Satan –de verbannen god– die het allemaal niet handig had aangepakt. Nee, hij wist wel beter, hij zou zijn kans afwachten. Wie weet of hij die ooit zou krijgen, zelfs hijzelf kon dat nog niet zeggen. Voorspellingen betreft de goudkleurige hengst had hij al zeker honderd jaar niet meer gehad, zeg maar gerust sinds zijn eerste voorspelling als jaarling al niet meer. Duidelijk had hij de komst van Extrador gezien, zelf voor die geboren was, en hetzelfde gold voor een hoop dingen die zich in dit land hadden afgespeeld. Lang niet alle gebeurtenissen kende hij al voordat ze plaats vonden, maar hij bezat naast de vooruitkijkende gaven ook nog de gave om alles uit het heden te zien. Dus alles wat van invloed zou zijn op een grote groep zou hij zonder moeite meekrijgen, die gebeurtenissen speelde zich gewoon voor zijn ogen af terwijl hij misschien wel aan de andere kant van de wereld zou zijn. Ondertussen kon hij gewoon, als hij door zou lopen, tegen een boom op botsen, hij zag simpelweg gewoon niets meer van hetgeen wat er voor hem gebeurde. Echter kwam de dikke, donkere en pulserende mist dan direct opzetten, om Authentic te beschermen.

Bij elke pas die de grijze hengst zette werd de mist dikker en spreidde zich verder uit over het gebied. Nog even en hij zou zijn hoeven weer op de grond van de wereld van de normale paarden plaatsen. Hij gaf de voorkeur aan de godenwereld en dan vooral de plaats waar zijn krachten op hun best werkten, wie zou daar niet het liefst zijn? De paarse steen gaf zijn voorspellingen gemakkelijk door, daarnaast schonk het hem rust. Zodra hij zijn eerste hoef op de aardbodem plaatste kregen de eerst vriendelijk witte wolken al snel een donkere, onheilspellende kleur. Eenmaal met vier hoeven op de vaste grond was er in de verte gerommel te horen. Het was nu eenmaal zo dat Authentic mindere weersomstandigheden met zich meebracht en het lag aan zijn stemming of het verder opklaarde of betrok. Kwam hij iemand tegen of gebeurde er iets wat hem alles behalve beviel zou het gaan storten van de regen, maar kon hij zich wel vermaken dan zou er mogelijk wat opklaren en een waterig zonnetje tussen de wolken door komen.

De hinnik bereikte hem later dan de geur, een geur die hem duidelijk vertelde dat het om een hengst ging. De merrie en hengstengeuren waren gewoon heel gemakkelijk uit elkaar te halen, zelfs jonge dieren wisten dat verschil te maken op basis van de geur van een paard. Natuurlijk kon een paard ook meerdere geuren met zich meebrengen, doordat deze in de voorgaande periode lichamelijk contact had gehad. Toch was Authentic’s levenservaring genoeg om door die bedrieglijke extra geurtjes heen te ruiken, hij was niet voor niet de oudste der oudsten, de oudste van alle goden. Hij was zelfs al volwassen geweest toen Extrador werd geboren. Met rustige passen begaf hij zich in de richting van het de hengst van wie hij de geur rook. De hinnik had niets met hem gedaan, imponerend of waarschuwend was het helemaal niet geweest voor de Thoroughbred, niemand zou hem zomaar schrik aanjagen. Nadat hij zich een weg had gebaand tussen de bomen door die vol in de bloei stonden, zelfs in de winter was er nog bloesem te vinden, wat moest er toch worden van de wereld.. Een diepe zucht werd geslagen terwijl hij even zijn ogen ter hemel sloeg voordat hij in het zichtveld van de bruine hengst trad. Direct wist hij dat hij tegenover een mede god stond, maar hij moest bekennen dat hij deze nooit eerder had gezien. Goden wisten instinctief wie mede goden waren en wie normaal was, dus diegene tegenover hem moest het van hem ook weten. Met een misprijzend gezicht gleden zijn ogen over het magere gestalte. Alsof hij al in weken niets meer te eten had binnengekregen en zich amper bewogen gehad. Daarnaast sleepte de nog onbekende god een van zijn achterbenen achter zich aan, ongetwijfeld gebroken. Nu maar zien of dit nog goed kon komen op een natuurlijke wijze, als je het aan Authentic vroeg kon deze misselijk makende verschijning maar beter zorgen dat hij een heelmeester zou vinden, iemand zoals zijn zoon Infection. Statig stond de grote, donkergrijze hengst op de nieuwe verschijning neer te kijken, zijn oren een fractie naar achteren gedraaid, maar de moeite om ze plat in zijn nek te leggen nam hij niet, dat was de hele situatie het niet waard. ”Wie ben je?” klonk zijn lage stem ietswat brommend, het was ook duidelijk te horen dat hij een eerlijk en snel antwoord verwachtte. Hij nam de moeite niet om zichzelf eerst voor te stellen, de vreemde god zou snel genoeg weten wie er tegenover hem stond. Authentic, God of Prophecy.