My name is Death

Het is een normale, heldere dag, althans dat gold voor mij. Andere, wat zouden hun hebben gedaan zouden ze in mijn plaats staan. Dochter van Satan? Ze noemen me een demon, het zal wel zo zijn als iedereen zo over mij praat. Ik heb echter nog één hoop, m'n vader en zus.
M'n armen sloten zich dicht om de heupen van m'n vader, er voelde lichte pijn in mijn lip omdat ik mijn tanden er ingegraveerd had. "Het is altijd hetzelfde" waren de enigste woorden die mij verlieten, iedere dag weer. Een traan stroomde stil langs mijn wang, hij was net zo eenzaam als mij, die ene traan.. "Vergeet ze, het zijn gewoon een stelletje idioten" ik slikte en knikte maar de waarheid was bij me. Dit was niet waar, die mensen waren bang voor me en scholden me uit als dochter van een demon, of dochter van Satan.. "Maar.." meer woorden verlieten mijn mond niet en ik werd langzaam achterover in bed geduwd en de lakens schoven over mijn lichaam. "Voor nu zal je moeten rusten" toen werdt het donker, het enige licht van de kier van de deur werdt steeds smaller tot het verdween en je een klikkend geluid hoorde. Dezelfde vraag speelde zich weer af, wie ben ik?

Het was alweer de volgende dag, vele van mijn leeftijd zouden nu op school zitten, ik was echter na de middelbare school gestopt. School boeide me niet meer, het had tenslotte geen nut voor mij. Iedereen zou me toch weer gaan haten, bovendien zou ik van school getrapt worden dat ritueel zal verdergaan.. Ik liep langzaam verder, over de stoep een enige kat zat daar zich te wassen en sommige mensen waren hun hond aan het uit laten. Gekreun? Ik draaide me om en hoorde enkele stompen een jongen rond haar leeftijd schopte tegen een meisje dat op de grond gerold lag, als een bal 2 andere jongens keken toe, grijnzens als hun baas de zwakkeling in elkaar ramde. "Waar zijn jullie mee bezich?" dit gedrag, ik haatte het gewoon konden ze niet gewoon één keer ophouden? "Waarom zouden we, bitch? Bovendien wat kan jij ons nou aandoen?" ik fronste mijn wenkbrauwen klaar om hem een mep in zijn gezicht te verkopen. "Één keer, ik zeg het nog één keer. Houd daar mee op!" mijn voet verplaatste. "Waarom zouden we voor een meisje?" mijn voorhoofd fronsde zich en mijn ogen stonden koud en vastbesloten, in een flits verplaatste mijn voeten zich en mijn rechterhand was tot een vuist gebald. Drie passen, twee passen ze was nog maar één stap van hem verwijderd. Hij had een mes, hij gooide het richting mij enkel een kras met bloed was zichtbaar op mijn wang. Ik gaf hem een rake klap tegen zijn wang. Zijn ogen opende wijd en hij viel een meter verderop op de grond. Mijn blik was duivels en hij kroop naar achteren. De andere twee jongens keken dramatisch naar hem en pakte hem onder zijn armen op. "We nemen wraak!" toch waren ze overduidelijk bang.. Het meisje lag snikkend op de grond. "Gaat het?" vroeg ik vriendelijk en stak m'n hand voor haar uit, ze kroop naar achteren de angst in haar ogen was overduidelijk.. "DEMON! Demon, demon" ze kroop steeds verder naar achteren.. Mijn ogen sperde open en ik gaf haar een harde mep in haar gezicht.. "R-ROT OP! IEDEREEN IS HETZELFDE!" tranen stroomde over mijn wangen, iedereen, iedereen dacht hetzelfde haar al versloeg ze hem of hielp ze hem..

Ik was al op weg naar huis, mijn kleren waren vies en uit de snee op mijn wang stroomde een klein beetje bloed. Ik was er aan gewend, mensen staarde me toch aan met diezelfde ogen vol met afschuw. "Nee-chan! Heb je weer gevochten?" de ogen van m'n zus stonden bezorgd, het was mijn tweelingzus, Lucy. Ze nam me mee naar de keuken en pakte een pakje met pleisters en plakte er één op mijn neusbrug en wang, op mijn neus was ook een kras. Ik vroeg me af hoe dat gekomen was? Een tak misschien, zal wel. "Je moet voorzichter worden Erza.." ik draaide arrogant m'n hoofd weg. "Maar het is allemaal hun schuld!" ik sprong van de tafel en liep boos weg naar m'n kamer. Rot toch op, iedereen..

Ik ging door iedereen uitscheldend, rot op, rot op, ga naar hell, ga toch dood..
Mijn leven zal veranderen.

"Z-ze is een demon!" vele kinderen kropen naar achteren de angst in hun ogen was overhelmend. De juf trok de kinderen weg achter een muur, ik schopte naar ze. "Ik ben een mens!" ik pakte een stoel op en smeet hem naar de juf toe, verschillend speelgoed en andere voorwerpen volgde. "Wat doe je Erza?" de juf haar stem trilde van angst.. Zij was hetzelfde. Rot op. Ik rende weg, langs de juf en kinderen die achteruit deinsde.. "Ze is de dochter van een demon" hetzelfde gefluister, altijd ik beet op m'n lip waar een klein beetje bloed uit stroomde.. Het geluid vervaagde en tot ik het gefluister niet meer hoorde bleef ik rennen, tot ik tegen een boom neerviel.. Kijkend naar de lucht, mijn knokkels zaten onder het bloed..

Mijn ogen opende, welke dag was het vandaag? Ik keek op m'n kalender, Woensdag dus. Weer diezelfde droom, diezelfde kinderen, diezelfde ouders.. Droom ja, echter was het waargebeurd en had ze vele kinderen naar het ziekenhuis gebracht.. M'n blik ging naar mijn handen, ik kon nog prescies inbeelde hoe ze eruit zagen toen, onder het bloed van m'n klasgenootjes. Hoe laat was het? Ik keek op de wekker, half 7.. Oke. Het was aardig vroeg, en niks voor mij om zo vroeg uit bed te komen langzaam schoof ik de lakens van mijn lichaam en liep ik naar beneden. Toen ik gefluister hoorde hield ik me schuil achter de muur.. "Ze wordt te gevaarlijk, we moeten haar opsluiten en ergens waar ze er niet uit kan.. De seal zal het niet veel langer meer vol houden om haar krachten in bedwang te houden.." M'n ogen sperde wijd open, toch wachtte ik. Nog even. "Het zwaard.. Het moet beschermd worden, anders weet niemand wat er zou kunnen gebeuren." het waren m'n vader en nog een onbekende man. De blik in mijn ogen veranderde, ze zagen er doods uit maar tegelijkertijd woedend. Ik liep langzaam tevoorschijn. "ERZA!" de blik in zijn ogen was overduidelijk van angst. Hij was hetzelfde.. "Iedereen is hetzelfde, iedereen haat me, iedereen.." een zwaard viel me op.. Hét zwaard was het waarschijnlijk aangezien hij opgewikkeld zat in een doek. Het viel op de grond, en ik greep m'n kans om het te pakken. Ik haalde het doek eraf en bekeek het, het zwaard zelf was nog beschermd door een 'koker'. Ik stond op het punt het zwaard eruit te halen "Stop! Je zal nooit meer mens zijn als je het zwaard eruithaald!" Bijna liet ik het zwaard vallen. Ik was dus echt een demon.. "Dat komt dan goed uit, dan weet iedereen dat ik echt een demon ben!" mijn blik stond vastbesloten, vol met haat en toch verdriet.. Ik schoof het zwaard eruit, ze schrokken en ik..

Veranderde