Lazy Times

Onderwerp: Lazy Times di jul 19, 2011 10:44 pm

Het was avond. De maan stond vlak boven de horizon en was net zichtbaar tussen de nog kale bomen. Als je naar boven keek, kon je de weinige sterren zien die zich met steeds meer verzamelden in de donkerblauwe lucht. De dieren waren stil, maar af en toe hoorde je nog een roep van een dier dat wel wakker was. Vogels vertrokken naar hun nest, verdwaalde vogels vlogen nog in de lucht op zoek naar een slaapplaatsje. Egels verscholen zich in hun holen en in de verte klonk er een roep van een uil of een kreet van een vleermuis. Dit was een van de plekken waar je de meeste dieren kon vinden, bijna allemaal in groepen. Behalve Jade.
Met moeite baande ze zich een weg over een klein paadje dat door het bos slingerde. In tegenstelling tot de meeste dieren hier, was ze klaar wakker. Het was juist prettiger om ’s nachts te gaan lopen, anders had ze een grote kans dat ze sneller andere paarden tegen kwam. En daar hield ze juist niet van. Stilletjes braken haar hoeven kleine takjes af die in haar weg kwamen. Haar staart zwiepte een vlieg weg die haar nog dacht te pesten. Hoe lang geleden was het wel dat ze nog in een kudde leefde? Al bijna drie jaar, dat was zeker. Misschien meer of minder. Ze wist ook niet precies meer wanneer ze jarig was geweest, ze was de tel kwijt geraakt en de dagen gingen al snel in elkaar over. Aan het feit dat het met iedere dag lichter bleef, kon ze merken dat de zomer er bijna weer aan kwam zetten. Een zomer die in sommige gebieden ook droogte met zich meenam, wat nogal irritant was aangezien ze niet in een kudde leefde. Alles wat ze mee had gemaakt vertelde dat het in een kudde veel beter was, maar ze weigerde het toch. Ze probeerde het eigenlijk niet eens om in een kudde te komen. Ze werd dan vast uitgelachen en genegeerd of juist gepest. En zelfs als ze in een kudde kon komen, was er een grote kans dat ze haar uiteindelijk toch verstootten of dat ze op de laagste rang kwam te staan en niemand haar mocht. Dan was een kudde ook niet leuk en had ze liever dat ze alleen was. Iemand die snel afhankelijk was van anderen was ze ook niet. Vroeger misschien wel, maar nu was het juist zo dat ze verandert was. Vroeger was ze ook veel kleiner geweest, iets waar het ook nog aan kon liggen. Haar ritmische passen haperden toen er geritsel klonk, maar al snel ging ze weer verder. Haar hart bonkte een beetje in haar keel. Zelfs nu het donker was moest ze oppassen. Er waren altijd nog dieren die haar kwaad konden doen, paarden die uit elke schaduw vandaan konden komen. Jade zuchtte. Misschien was het beter om nu ergens een schuilplaats te gaan zoeken en gewoon even te gaan slapen. Dan kon ze morgen weer verder, aangezien haar benen begonnen te zeuren dat ze niet meer verder wouden. Haar ogen keken om zich heen terwijl haar hoofd meedraaide, op zoek naar een beschut plekje. Uiteindelijk viel haar blik op een grot. Wat cliché. Toch slofte ze er naar toe en ging ze er in staan. Hm.. misschien was slapen wel een goed idee.

Haar oren bewogen als eerste, waarna haar ogen langzaam open ging. Haar lichaam leunde tegen de wand van de grot aan en ze ging recht staan , knippende met haar ogen om aan het licht te wennen. Het was alweer ochtend, de nacht was droomloos en snel voorbij gegaan. Vogels floten en er leek weer leven in het bos te zijn geblazen. Verderop kon ze een eekhoorn zien die nootjes aan het verzamelen was. Enig ander paard zou het allemaal wel schattig gevonden hebben, maar zij vond die achterlijke dieren maar irritant, tenminste als ze in de weg liepen. Ze snoof, liep de grot uit en zocht weer naar het paadje waar ze over heen had gelopen. Uiteindelijk vond ze het wel, na lang gezocht te hebben, alleen irriteerde het haar aangezien ze nu later kon vertrekken. Het liefst zo vroeg mogelijk, dat was wat ze zich altijd in haar achterhoofd hield. Ze zag de zon, hij was een eindje boven de horizon vandaan, en ze zuchtte uit opluchting dat ze niet de hele ochtend had geslapen. Soms gebeurde het wel dat ze aan het eind van de middag pas wakker werd, omdat ze gewoon zo lekker stond. Af en toe werd ze dan wel wakker, alleen dan weigerde ze gewoon om weer verder te gaan. Ze gaapte en stond even stil toen het bleek dat ze nog niet helemaal wakker was. Haar oren bewogen lichtjes terwijl ze omhoog keek, naar de vogels. Na een paar minuten schudde ze zich uit en ging ze weer verder. Maar al snel klonk er geritsel en viel haar blik op een schim die niet ver van haar vandaan tussen de bomen stond. Waarom moest ze weer iemand ontmoeten nu ze het juist niet wou?

M O O D : Lazy and a Morning Mood.
W O R D S : 847
C O M M E N T : Iedereen welkom!

Onderwerp: Re: Lazy Times wo jul 20, 2011 10:28 am

[Oke, ik heb niet zo'n mooi hutseflutsdingetje, maar ik ga lekker toch reageren (:]

Waarom, wáárom was ze zo vroeg wakker geworden. Normaal werd ze pas wakker als de zon allang fel aan het schijnen was. Dan werd ze warm wakker, nog lekker in haar slaaproes, lekker uitrekken, rustig opstaan, gapend om zich heenkijken of er nog iets lekkers te smikkelen was...
En nu, nu was ze gewoon wakker geworden toen de zon nog niet eens voor echte warmte zorgde. Ze had het gewoon koud.
Ze was opgestaan (17 botten leken te kraken) en maar rondjes gaan lopen. Ze kon zich niet voorstellen dat ze nu iemand tegen zou komen, dus besloot ze dat ze maar op zoek zou gaan naar een lekker grasveldje, waar ze het hele jaar door kon eten. En zo was ze op pad gegaan.

Een halfuurtje later liep ze nog steeds door het bos. Het verbaasde haar echt hoe uitgestrekt het was. Ze liep al 2 dagen nergens anders dan in het bos, en ze had niet het idee dat ze een plekje al twee keer had gezien.
Plots hoorde ze gefluister. Het waren de planten. Amina's talent was de aarde, en haar specialiteit was dat ze planten kon horen. De planten fluisterden altijd, maar dat hoorde ze niet meer. Alleen als ze echt iets te vertellen hadden, werd haar aandacht getrokken. Ze bleef staan en luisterde. Verderop stond een merrie zo wit als sneeuw. Ze was wakker en liep rond. Leuk! Nog iemand die wakker is. Misschien kon zij haar vertellen waar zo'n grasveld was waar ze naar op zoek was.
Ze keek om zich heen en zag de merrie inderdaad een eindje verderop staan. Niet zo gek, want ze was helemaal niet gecamoufleerd. Ze liep richting de merrie en stapte uiteindelijk door de planten om zichzelf te laten zien.
"Goedemorgen," zei ze vriendelijk.