Think of me what you want, I don't care.

Onderwerp: Think of me what you want, I don't care. di jul 19, 2011 4:04 am

De lente had haar best gedaan, hetgeen waar ze voor stond en wat ze bracht stond alweer in de volle bloei van haar leven. Groen gras strekte eindeloos over de velden uit, bomen hadden hun bladeren –de ene boom meer dan de andere- en nieuwe wezens bewandelde de wereld. De stroompjes water werden echte rivieren als gevolg van de smeltende sneeuw hoog in de bergen en de al bestaande rivieren traden buiten hun oevers, iets wat niet zeldzaam voorkwam. Ieder jaar was het weer het geval en ieder jaar kon het met zekerheid gezegd worden dat het zou gebeuren, daarvoor hoefde Authentic niet naar de paarse steen te gaan, dat kon hij zonder in de toekomst te kijken met zekerheid zeggen. Alle woorden die uit de mond van de donkergrijze hengst kwamen waren wel overwogen en zonder meer de waarheid. Toch sprak hij vanuit zijn ideologie en kon hetgeen wat hij zei alleen op hem en enkele trouwe volgelingen van toepassing zijn, zijn woorden zouden dus door anderen als leugens of onzin verklaard kunnen woorden. Wat anderen van hem vonden deerde Authentic niets, het was simpelweg niet interessant voor hem. Hij zag het nut er niet van in zich er wel iets van aan te trekken, het zou hem niet veranderen of tot ander inzicht brengen. Hoe ouder hoe koppiger men werd, toch? Als oudste der oudste kon Authentic dat prima waar maken. Tegelijk was het ook nog eens zo dat wijsheid met de jaren kwam, in zijn geval vanaf zijn geboorte. De voorspellende gaven hadden hem altijd al iets wijs gegeven, al ging hij in zijn eerste levensjaren heel anders om met de voorspellingen die hij maakte. Vaak had hij de dingen die hij gezien had eruit geflapt zonder erg te hebben of rekening te houden met de gevolgen die het kon hebben. De komst van Extrador, god der goden en God of Immortality, had hij gezien en ook het ontstaan van het land waar hij nu alweer honderd en negen jaar leefde. Hijzelf was acht geweest, een echt jonkie –en toch de oudste– toen Terror verslagen werd en het ‘bestuur’ in handen van Extrador kwam. Hoe verschrikkelijk hij het vooruitzicht ook gevonden had, zelfs hij, God of Prophecy, kon er niets tegen uitvoeren. Voorspeld was voorspeld, en hij kon met zekerheid zeggen dat het dan ook zo zou gebeuren.

Met ruime, kalme passen zocht de donkergrijze Thoroughbred zijn weg tussen het inmiddels steeds langer wordende gras. Heel veel seizoenen waren voorbij gegaan en elk jaar had het gras weer tot de voorknieën van de meeste paarden gereken. Op dit moment stond het gras nog niet op die hoogte, maar was het wel volledig hersteld van de gure winter. Hij staakte zijn pas om zijn hoofd rustig naar de grond te brengen en rustig te gaan staan grazen. Maar tussen de verschillende happen hief hij zijn hoofd om eens rond te kijken. Authentic stelde verrassingen niet op prijs, veel liever had hij door wat hem te wachten stond, maar hee, hij hield zich niet voor niets bezig met voorspellingen. Toch was het niet echt nodig om zo rond te kijken, hij voelde de aanwezigheid van een paard al voor hij deze kon zien of ruiken. Het opkijken was iets wat was bijgebleven uit zijn jonge jaren, toen hij meer moeite moest doen om de omgeving in de gaten te houden, sindsdien had hij het nooit anders gedaan. Briesend deed hij enkele passen naar voren, om bij langer gras uit te komen zodat hij niet iedere keer een kluit zand in zijn mond kreeg terwijl hij een hap nam. Voor sommige zou dit misschien een raar gezicht zijn, maar ook de goden moesten zichzelf voeden, Authentic was daarop geen uitzondering. Hij was dan wel onsterfelijk, zou niet dood gaan als hij niet at, maar het zou zijn lichamelijke conditie niet goed doen. Door zijn ouderdom, wat niet te zien was aan zijn uiterlijke verschijning, voelde hij de jaren op zijn botten drukken, echter had het geen invloed op zijn lichamelijke conditie. Hij was niet het typ dat veel stilstond en uren lang stil bleef staan, hij was vrijwel voordurend in beweging. Al liep hij alleen maar, het hield je lichaam en spieren bezig en je geest bleef alert. Voor de tweede keer in korte tijd had hij zich in de wereld onder die van de goden gewaagd, iets wat normaal niet heel vaak voorkwam. De meeste tijd bracht de oude, donkergrijze hengst door in de godenwereld. Dat was niet voor niets de plaats waar hij zijn voorspellingen het best kon doen, soms kwam het wel voor dat het ook lukte op deze wereld, maar alleen als een bepaald paard heel erg met het desbetreffende gebied betrokken was. Zoals een leider die een vaste plaats had om diens kudde te overzien en toe te spreken. Zodra hij zijn steeds lichter wordende hoofd weer hief zette hij zijn lichaam weer in beweging, met dezelfde kalme maar ruime passen.

&Jade

Onderwerp: Re: Think of me what you want, I don't care. di jul 19, 2011 4:43 am

Het was een zonnige dag. Met langzame stappen baande Jade zich een weg door het groene gras. Haar bruine ogen hadden dezelfde emotieloze blik die ze altijd al had. Al meer dan drie jaar was ze al aan het zwerven. Verstoten door de kudde waar ze zich een jaar lang thuis had gevoeld. En net op haar verjaardag moesten die achterbakse sukkels haar de kudde uitzetten, haar ouders doden en achterlaten. Ze kon zich hun dode lichamen nog goed herinneren, afstekend tegen de rood met witte sneeuw. Gehuild, gerouwd en getreurd. Dat was wat ze de eerste paar maanden had gedaan. Haar benen stopten met lopen en ze hief haar hoofd op, ruikend of er geen vreemden waren. Vreemden die haar zouden verslaan in gevechten die ze nooit zou kunnen winnen. Vreemden die haar uit zouden lachen als ze het antwoord op de vraag ‘Hé! Watvoor krachten heb jij allemaal?’zouden horen. En die vreemden waren juist degenen die haar zo hadden gemaakt zoals ze nu was: sterk en bot. Haar ogen speurden de omgeving af naar aanwezigheid van anderen, voordat ze weer verder ging met lopen. Ondanks haar stevige bouw, wat niet betekende dat ze dik was, waren de ribben lichtjes in haar vacht te zien. Overblijfselen van de koude winter die ze had moeten doorstaan, zonder kudde die haar zou beschermen en maar een sprankje hoop. Jade stopte toen ze vlakbij een beekje was, die dwars door deze vallei stroomde. Haar hoofd ging omlaag, dronk wat water, totdat ze schrok van een vis en achteruit deinsde. Waarschijnlijk een van de eerste vissen die naar hun geboorteplaats gingen. Ze keek op toen ze een zwerm vogels zag vliegen. Vogels die van deze plek naar het noorden gingen, waar het veel warmer was. Vogels die vrij konden zijn, die niet werden gepest om wie ze waren. Waarom moest zij nou weer degene zijn die ‘per ongeluk’ geen krachten had? Waarom konden ze haar gewoon niet respecteren om wie ze was, in plaats van haar uit te lachen en te vernederen tegenover anderen. Waarom hadden ze haar gemaakt tot hoe ze nu was? Een zucht ontsnapte uit haar keel en ze liep terug naar een meer vlak stuk. Ze zakte neer tussen het hoge gras, ging op haar buik liggen. Haar benen leken pijn te doen door al het geloop. Lopen, dat was het enige wat ze nog eigenlijk kon doen. En uiteindelijk sterven.

Klein, maar wel de favoriet van iedereen. Ze had al een paar felicitaties gehad en met huppelende passen liep ze richting haar ouders, die met de onderleiders aan het praten waren. Ze wou haar ouders vertellen over de mooie steen die ze had gekregen van de dochter van de leiders, een steen waarmee ze al hadden gespeeld. Het was wel een zware steen, dus wou ze haar ouders naar die steen meenemen omdat het gewoon zo’n mooie en gave steen was.
“.. maar ze is nog jong! Misschien uit haar kracht zich juist op latere leeftijd.” Meteen stond ze stil.
“Nonsens! Van elk veulen die in deze kudde was geweest, heeft hun kracht zich al geuit voordat ze een jaar oud waren. Wij accepteren uitzonderingen hier in de kudde niet!” Haar adem stokte in haar keel. Ze wisten het. Ze wisten het.
“M-mam?” vroeg ze en ze zette een stap dichterbij. De donkergrijze merrie keek op van het gesprek. Haar ogen waren woedend. “Ik kan het uitleggen!” riep ze, maar de onderleiders liepen al weg, vast van plan om alles aan de leiders te vertellen. Haar vader liep ook weg en haar moeder keek haar aan met een blik die geschokt was. Ze kon er niks aan doen.. Waarom gaven ze haar de schuld van alles?

Jade schrok op van een zwerm vogels die luid krijsend weg vlogen. Stomme vogels. Ze zuchtte, kwam met moeite overeind. Het was maar een dagdroom over de dag waarop ze er achter kwamen, maar diep van binnen voelde ze zich een beetje depressief worden. Stomme onderleiders. Stomme ouders. Ze schudde zich een beetje uit en liep verder. Na een paar passen wierp ze een blik op de plek waar je kon zien dat ze daar gelegen had, maar al snel ging ze weer verder.
Opeens klonk er luid gekwaak en deinsde ze opnieuw achteruit. Stomme eenden. Ze hier haar blik op en zag verder op een donkergrijs paard. Oh fijn. Vast weer iemand die haar lastig ging vallen. Haar gezicht vertrok en ze zette een paar passen in de richting van het paard, maar ze twijfelde. Als hij haar niet gezien had, kon ze nog wegkomen, alleen was er een kleine kans dat het daadwerkelijk zo was. Haar blik ging even de kant op waar het gekwaak heen was gegaan. Moesten ze maar niet voor haar hoeven lopen.

M O O D : Silent
W O R D S : 796