Authentic, it's time to meet each other XD

Kini stapte rustig door Green Woods. Leuk gebied, mooie bomen en dat soort dingen maar het fijnste van alles was dat er geen Wraiths waren. Ze grinnikte en ontspande. Overal waar je kon kijken stroomde opeens water. Door Kini natuurlijk, ze was een waterpaard. Water was haar ding en ze kon niet zonder, water was haar alles. Kini snoof en rook bloemetjes. Kini zag een gedeelte van slappe, uitgedroogde plantjes en gaf ze wat water. Ze wou een van de goden ontmoeten. Hoelang ze hier ook leefde, ze had ze nog nooit ontmoet. Het water liet ze veranderen in waterpaardjes en ze renden voort als veulens. Ze was een soort moeder en moest op ze passen. Het was leuk om zo te wandelen, gewoon omdat ze zo van de natuur en haar waterpaardjes genoot. Kini was al best oud en ze leefde hier al 10 jaar. Kini moest lachen en veranderde de waterpaardjes in grote paarden. Opeens drong er een geur in haar neusgaten. OMG dat was Authentic! Ze riep de waterpaardjes terug en liet ze verdwijnen. Toen de god in zicht kwam ging ze langzamer lopen tot ze 10 meter was verwijderd van hem. Haar blauwe ogen straalden respect uit en ze boog. Rustig wachtte ze af.

[flut sorry maar ik moet zo weg en dit is dus alleen voor Authentic]

De lente was op haar best, ze had haar hoogtepunt bereikt wat inhield dat de zon bijna vierentwintig uur per dag scheen, dat de blaadjes weer groen waren, al het leven terug keerde. De dieren die een winterslaap hielden werden immers weer wakker, bomen en andere plantachtige stonden ondertussen alweer volledig in het blad en de meeste bewoners van Extrador werden actiever en actiever. Niet alleen de paarden, maar ook vrijwel alle andere dieren. Maar dat was ook niet heel gek met de lente. De lente bracht nieuw leven, niet alleen onder de planten, maar ook onder de levende wezens. Merries werden hengstig, hoog drachtige merries zouden rond deze tijd bevallen of waren al bevallen en de jaarlingen en twenters zouden hun eigen lichaam leren kennen. Sommige hielden van de lente door al deze redenen, anderen verachtte het juist door die redenen. De grotendeels donkergrijze hengst was er een die bij de laatste groep hoorde. Hij had in zijn leven een keer gebruik gemaakt van de lente, door een onwillige merrie op te schepen met zijn enige nakomeling. En het feit dat Newstar hem een zoon had gebaard deed hem alleen maar goed, wat kon nog beter zijn voor je eigendunk en eigenwaarde? Een grimmige grijns was te zien als Authentic aan zijn enige zoon dacht, hoewel Infection nog maar een twenter was kon hij trots zijn op de zwarte hengst. Hij was zo opgegroeid als hij het gewild had, maar wat dacht je dan als je vader de God of Prophecies was, hij had de toekomst van zijn zoon kunnen voorspellen. Hij had überhaupt zijn ontmoeting met Newstar al lang gezien voordat die daadwerkelijk plaats gevonden had en hij had jaren moeten wachten op haar komst. Echter was Authentic niet iemand met haast, hij deed alles op zijn gemakje. En hij bestede niet meer tijd in iets dan nodig was. Zo lang hij al kon herinneren kon hij voorspellingen zien en maken, toen hij een enter was had hij gezien hoe de komst van Extrador alles zou veranderen, ondanks dat pas zeven jaar later af zou spelen. De gedachten aan de oppergod, god der goden en God of Immortality, deed zijn gezichtuitdrukking betrekken. De dikke laag donkere mist trok om hem heen, verspreide zich en maakte de grijze hengst nagenoeg onzichtbaar. Hij wist zijn omgeving en krachten heel goed te gebruiken om zichzelf enigszins te beschermen en de stemming waarin hij nu was was een van de momenten waarop zijn Dark Mist heel handig was. De donkergrijze hengst snoof luid, waarbij hij zijn ogen sloot en zijn hoofd even schudde. Zijn grijze manen landde rafelig rond zijn hals, de klitten en knopen die erin zaten leken met de jaren groter te worden. Maar hij gaf niets om zijn uiterlijk, als er al enkele zo verstandig waren zijn denkwijze te volgen –al liet hij nooit in het openbaar zijn ideeën en gevoelens op de vrije loop- zouden ze hem blindelings accepteren en aanbidden.

Zodra de eerste van Authentic’s hoeven de grond raakte van de wereld waarop de ‘normale’ paarden leefde was het spontaan gedaan met het lekkere weer. De dikke mist was verdwenen, maar de zon lag verboren achter een dikke laag donkere wolken. Zodra alle vier zijn hoeven op de grond stonden en hij volledige afgedaald was uit de goden wereld hief hij zijn hoofd om omhoog te kijken, recht naar de donkere wolken. Een glimlach trok de lichtere grijze mondhoeken van de oudste der oudste omhoog. Of het zou gaan regenen kon hij nog niet met zekerheid zeggen, want het was niet zo dat hij alles wat er gebeurde kon voorspellen. Maar het lag aan zijn stemming of het droog zou blijven of niet. Want naast zijn duistere krachten bezat hij ook het element wind, waarmee hij het gehele weer kon beïnvloeden. En op die manier was de lente zon ook spontaan verdwenen achter het dikke wolkendek. Het was de vraag wie hij tegen zou komen, diegene kon zorgen of het droog bleef of dat er dikke druppels naar beneden zouden komen. Authentic sloot zijn ogen bij een diepe zucht, waarna hij met een felle blik voor zich keek en zijn goed gespierde, maar slanke lichaam in beweging zette. Hij was geboren met het lijf van een Thoroughbred, een groot, vurig en snel paard. Maar door de vele jaren die hij nu al leefde en de beweging die hij altijd had gehad was er niets mis met zijn conditie en spieropbouw. Zijn donkere oren draaiden wat platter in zijn nek toen hij de aanwezigheid van een ander opmerkte, waarna hij stopte met lopen. Als god zou hij niet zomaar een ander benaderen, behalve als hij iets van hen nodig had of dat het gewoon voorbestemd was, maar een willekeurige vreemdeling moest zelf maar kijken of ze zich in zijn aanwezigheid zou wagen. Alleen diegene die bereid waren hem te aanbeden en te eren waren welkom in zijn gezelschap. De bonte merrie verscheen niet veel later dan haar geur, toch had hij haar veel eerder opgemerkt dan dat hij kon ruiken. Maar dat was niet gek voor de goden die al meer dan een eeuw leefden, die hadden het leven leren kennen als geen ander. Authentic hief zijn hoofd nog een stukje hoger de lucht in, terwijl zijn ogen niet van de zwartbonte merrie afweken. Hij boorde ze simpelweg in de hare. Hij was dan wel de oudste van alle goden, maar hij was niet de meest vredelievende –enkel Terror was kwaadaardiger dan hij te noemen-. Echter was hij niet zo gek dat duidelijk naar de buitenwereld te laten merken, als Extrador het te horen kreeg stond hem waarschijnlijk hetzelfde lot te wachten als dat van Terror. Nee, Authentic was niet dom. Door zijn hoge leeftijd was hij misschien ook nog wel de wijste te noemen, ondermeer ook door zijn vooruitkijkende gaven. Een zelfvoldane glimlach trok zijn mondhoeken omhoog toen hij zag dat ze voor hem boog en de dosis respect die ze uitstraalde ontging hem ook niet. Hij knikte kort, om haar op een zakelijke manier te begroeten. ”Wie mag ik vereren met mijn bijzijn?” sprak hij haar toe met zijn lage en zware stem die heel licht bromde. Maar wat dacht je anders van zo’n oude reus die het uiterlijk had van een paard dat nog niet eens de tienjarige leeftijd had bereikt. Elke schimmel was voor zijn tiende geheel wit, maar door zijn onvoorstelbaar lange leven was hij een gigantische uitzondering met zijn donkere kleur.

[1.078 woorden (A). Sorry, hij ging weer heeeel lekker ^^. Hoeft niet zo lang als het niet lukt hoor, ik schut nu eenmaal gemakkelijk zo’n lengte uit m’n mouw en weet dat dat niet voor iedereen zo gemakkelijk is xD]