WRAITHS

Sommige gebieden vind je fijner om je in te bevinden dan in anderen. Dit is een van die anderen. De hoge, scherp gevormde berg was akelig en kil. Er stonden geen planten en er leefden geen dieren. Er was geen enkel teken van leven.

Voor een paard als Amina deze plek als de hel. Haar element met haar specifieke talent - het horen fluisteren van planten - kon hier nergens toegepast worden. Ze had het idee dat ze iets miste, een metgezel. Overal waar ze kwam hoorde ze gefluister. Meestal over de meest onbenullige dingen die ze negeerde. Eigenlijk hoorde ze het niet eens meer. Maar nu er geen onzin te horen was, helemaal niks, leek de wereld dood.

Waarom in godsnaam loop ik hier? galmde door haar hoofd, het enige wat ze wél kon horen. Ze was bezig van de ene kant van de vallei naar de andere kant te lopen. Ze had zo het vermoeden dat dit wel eens de andere kant kon zijn.
Opeens, uit het niets, hoorde ze laag gegrom. Een zwart wezen kwam achter een donkere rots vandaan en toonde zijn tanden. Het was kleiner, maar de klauwen maakte hem een enorme bedreiging voor Amina. Het wezen brulde, en gelijk kwam er nog vier zwarte wezens met dezelfde klauwen achter hem staan.
Amina gilde, briesde en keek om zich heen naar een uitweg, maar ze kon er geen vinden. De ene kant was de stijl om snel te kunnen rennen, de andere kant te brokkelig en daar viel haast niet door te komen. Ze hinnikte bang, liep langzaam naar achter en hoopte vurig op een redding.

Japp nu kon ze zichzelf een idioot noemen. Waarom was ze hier eigenlijk? Oja, om te kijken of ze hier kon trainen. Dat lukte wel. Ze moest het water uit de sneeuw halen en oefenen. Dat lukte haar makkelijk. Toch voelde ze dat ze hogerop moest komen. Waarom? Geen idee. Kini voelde zich ongemakkelijk. Ze werd bekeken. Gegrom was hoorbaar. Kini negeerde het. Ze was hier toch wel in het voordeel. Water was haar specialiteit. Kini fluisterde voor de zekerheid een paar woorden en gelijk was ze omringd door water. Ze voelde zich nu helemaal veilig. Het water was helder en schitterde, Kini had niets anders nodig. Opeens hoorde ze een angstige hinnik. Goed paard gelukkig. Kini hinnikte terug en galoppeerde vluchtig aan. Algauw zag ze het paard met het element aarde, dat wist ze meteen. Met de oren in de nek stormde ze naar voren en ging voor het paard staan. Ze steigerde en ze veranderde in een blauw waterpaard gemaakt van water natuurlijk. Ook kwamen de waterpaarden en ze beet een Wraith in de nek en smeet hem weg. Ook de waterpaarden deden dat. Natuurlijk waren 2 waterpaarden bij het aarde paard. Na een tijdje verbrak ze haar blauwe aura en toen kon je haar waren kleur en gezicht zien. Ze draaide zich om en greens vriendelijk.

Opeens stond er een merrie voor haar. Ze was prachtig zwart met wit, maar een seconde later was ze helder blauw. Een waterpaard! Ze was in water veranderd! Weer een seconde later stonden er meer paarden om haar heen en beschermden haar. Ze beten de wezens en gooiden ze weg. Ongelofelijk, die kracht!

Toen de merrie weer 'normaal' was geworden, zag ze opnieuw de zwart-witte kleuren. De andere paarden verdwenen. Amina was sprakeloos.
"W-auw," stamelde ze. "D..dankjewel. Ik meen het. Dit had m'n dood moeten zijn." Ze keek om zich heen. Er was geen enkel zwart wezentje te bekennen. De merrie had ze allemaal verjaagd. "Wat een kracht heb jij!"
De merrie was heel wat ouder dan zij, daardoor had ze waarschijnlijk zo veel ervaring. Ze hoopte dat zij ook ooit zo beheerst met haar element om kon gaan.
"Ik ben Amina, en jij?" vroeg ze. "En wat waren dat?"

Kini greens bij de reactie van het paard. Dit was wel leuk, waardering. "Graag gedaan hoor, ik doe het graag. Doodgaan hoeft niet perse." Grinnikte ze. Ze keek om zich heen en zag dat overal water lag. Binnen no time zou het hier een modderbende worden en daar had Kini geen zin in. Ze liet het water opstijgen en het verdwijnen. Rustig wachtte ze tot het paard was uitgepraat. "Dankje! Jij hebt kracht aarde toch? Dat zou mijn 2e keus zijn als ik kon kiezen. Echt een leuke kracht heb ik gehoord. De planten vertellen jou dingen toch?" Zei ze gefascineerd. "Kini, leuke naam Amina. Dat waren Wraiths, gemene beesten. Komen vaak voor hier in zulke gebieden. Moet je niet willen tegenkomen." Legde ze uit. Kini schudde haar hoofd en luisterde of ze terugkwamen. Nope dat kwamen ze niet. Voor de lol riep ze de waterpaardjes op. Nu veranderde ze ze in kleine, spelende veulens. Ze deden alles wat zij wou. Kini zwaaide haar hoofd in de richting van Amina en een van de waterpaarden galoppeerde naar haar toe en botste tegen haar op. Nu was ze nat. Kini grinnikte en keek naar de paarden.

Amina knikte. "Ja, mijn element is aarde. En ja, planten vertellen me dingen. Hoe weet je dat?" Was zoiets aan iemand af te lezen? Zij kon het in ieder geval niet na één blik vertellen wat iemands element was. Soms aan de geur van iemand. Aardpaarden roken vaak naar mos en vuurpaarden vaak naar as. En hoe kon Kini weten wat haar specialiteit was?
"Wraiths? Nooit van gehoord," zei ze. Ze kon zich niet herinneren dat ze ooit zoiets had gezien. Het waren vast wezens die alleen in dit gebied voorkwamen. "Nee inderdaad," reageerde ze. "Ik denk niet dat ik ze vrijwillig op ga zoeken. Ik wist gewoon niet dat ze hier rondliepen."
Ze keek toe hoe Kini weer een paar waterpaarden opriep en ze liet spelen. Het zag er vrolijk uit. En het was zo knap! De paarden deden precíes wat Kini wilde. Ze had totale controle over het water. "Je bent echt goed," complimenteerde ze.