And just like that all you ever had disappeared~

Altijd waren er verhalen geweest. Legendes, om ze grofweg te beschrijven. Bedenksels die dwazen verzonnen slechts om aanzien te verwerven. Over eenhoorns, magie, vliegende paarden, centauren, zwevende paleizen, onsterfelijkheid, gehoornde paarden, een zogenaamde steen der wijzen. Had het nut? Een kansloze bezigheid. Want wat waren verzonnen hersenspinsels tegenover het echte werk? Het echte leven? Waarom dromen over een totaal andere wereld, een totaal ander leven wanneer er zóveel te verkrijgen was. Vriendschap, liefde en geluk. Tastbaar, voelbaar. Allemaal méér dan slechts gedachten, dromen enkel tentoongesteld aan het individueel. Het was zó veel meer waard. En toch bleven de dromen. Toch bestond er haat, deden we elkaar pijn, fysiek en mentaal. Maar waarom? Het leven van deze wezens om haar heen. Deze aan ouderdom lijdende paarden, wetend dat ze uiteindelijk het leven zullen laten. En zíj keek toe terwijl het gebeurde. Want dat was het enige wat ze voor ze kon doen. Zijzelf verdoemd tot in de eeuwigheid.

Regen viel naar beneden, weerspiegelde in het vage middaglicht wat zich door het wolkenpak had weten te dringen, bracht een vreemde sfeer met zich mee. Een paar grijsgroene ogen keken op, de lucht tegemoet. Vragen of het eerlijk was deed ze niet. Het was zo. Water doorweekte haar vacht, steeg als een lichte damp weer van haar warme huid op. Bovendien, wie was er voor háár om tegen te klagen? De oogleden van de godin zakte langzaam naar beneden, vervloekte de wereld om haar heen. Bedacht zich dat er geen antwoord zou komen op haar 'waarom' vragen. Gesloten ogen naar de hemel gericht en de doorweekte oren zijwaarts gericht volgde er een lange zucht tussen haar lippen. Wederom opende de ogen, beslister, wellicht ontastbaarder. Ze voelde het. De ziel, zoekend naar een plek om eindelijk tot rust te komen, om haar heen kronkelend als een magneet. Het was tijd om aan het werk te gaan. De doden riepen.
Voor het eerst dwaalden haar ogen weeral over haar omgeving, dwaalden over de gesteenten zoals ze altijd deed wanneer ze zocht dátgene wat ze zócht. Haar benen kwamen in beweging, hoefslagen tegen het gesteente onder haar weergalmend in de stille middag. Een punt, een gevoel, een sfeer. Iéts wat het deze Ziel ook maar gemakkelijker kon maken de twee werelden te doorkuizen. De rust plaats voor 'water' achter zich latend, zette ze haar achterhand er wat meer onder om een heuvel op te komen. Boven het hogere plateau bleef ze staan, liet haar ogen wederom langs de variërende grafstenen glijden, liep door wanneer de overeenkomende namen er niet bij stonden. Uiteindelijk bleef ze staan in een sompige ondergrond. Een afgelegen punt, op de rand van een helling waaronder een dunne straal water liep, te dun om het werkelijk een beekje te noemen. Het klagen van de Ziel verslapte, voelde hoe het uiteindelijk verdween in de stille, wisselvallige lucht. Een zacht fluiten ontsnapte tussen haar bijeengekropen lippen. Haar linkervoorbeen bewoog, voelde de aarde onder haar bewegen, naar haar toe komen alsof ze het riep. Gesteente steeg op uit de grond, stond schuin tegen de wind in, weerhield de regen ervan om haar verder te doorweken. Weeral maakte haar hoef een beweging in de nu harde ondergrond. Uit de aarde vóór haar gorgelde een gevormde grafsteen omhoog. Voorzichtig gleed haar neus over de natte, ruwe steen. De grijsgroene ogen volgde hoe het teken van de wind erin gegraveerd werd. Harmonische klanken stegen op uit haar keel. ‘Moge de goden met u zijn. Moge de levenden u herinneren. Moge u de rust vinden waarnaar u verlangde, het gezelschap waarnaar u verlangde.’
Zo bleef Niamh staan, beschut tegen wind en regen. Beschut tegen de buitenwereld waar ze niet hoorde.





Haar karakter is nog een beetje vaag, niet echt hoe ik het hebben wil. :') maar dat komt nog wel. _O_
En ik had nog wel even door kunnen gaan maar dat heb ik maar niet gedaan. cx

Zijn neus was hoog in de lucht geheven, zijn ogen waren genietend gesloten en zachtjes stootte hij een dankbare bries uit naar de hemel voor hij zijn ogen weer opende. Er was niets meer verfrissend dan de regendruppels die onophoudelijk uit de lucht kwamen vallen. Zijn lange zwarte manen plakten inmiddels tegen zijn gespierde hals, maar het deerde hem niet. Het water bracht hem in zijn element, het was een bruisende bron van energie voor hem. Zijn ogen waren wijd opengesperd en hij bekeek aandachtig het wijde landschap dat zich voor hem uitstrekte. Zijn hoeven begonnen weg te zakken in de modder, dus stapte hij een paar passen vooruit, de heuvel af. Na nog een teug frisse lucht genomen te hebben draafde hij aan in een rustig drafje. Het ontbrak hem zeker niet aan de energie voor een woeste galop, maar hij hield van de ontspannenheid en eentonigheid van een rustige draf. Zijn houding was vaak als die van een oud en wijs paard, hoewel hij eigenlijk nog in het begin van zijn leven was. Zelf beschouwde hij zijn controle en rust eerder als een gave, dan als een gebrek. Als veulen had het hem de positie van buitenbeetje bezorgd, maar naarmate hij ouder was geworden had hem niks anders dan respect en vertrouwen opgeleverd. Zijn benen bewogen in een gestaag tempo voort en brachten hem eerst de heuvel af en vervolgens rechtdoor over het vlakke landschap. De regen striemde op zijn hoofd en enig ander paard zou zich misschien willen afwenden van de regen, maar zelf genoot hij er nog steeds van. Als hij zou willen zou hij alles kunnen doen met de regen, maar de keren dat hij zijn krachten gebruikte waren zeldzaam. Pharaoh leefde een uitzonderlijk rustig en vredig leven, hij deed niets of niemand kwaad, dus deed niemand dat bij hem. Op een niet al te grote afstand zag hij stenen en bomen opdoemen en automatisch minderde hij vaart. Op de één of andere manier trok die plek hem, hoe naargeestig hij misschien ook was. De sfeer die er hing had een rustgevend effect op hem en hij liep er wel eens rond, respect tonend aan de overledenen. Vanuit zijn draf was hij overgegaan in stap. De slaapplaats van de doden was een plek waar altijd rust moest heersen, meende hij. Bij het eerste graf dat hij tegenkwam, hield hij even halt in de bescherming van een boom. Hij schudde zijn hoofd en het water spatte van zijn bijzonder lange manen af. Vervolgens liep hij rustig verder, zijn hoofd geheven. Zijn blik gleed langs de vele graven en langzaam bewoog hij zich over het sombere terrein. Een geluid dat de stilte verstoorde deed hem nieuwsgierig opkijken. Het duurde even voor hij gevonden had wat het geluid veroorzaakt. Zijn blik bleef voor één moment hangen op de donkere merrie die op een kleine afstand de aarde in beweging had gebracht en vervolgens deed hij een aarzelende pas achteruit. Al zijn hele leven hoorde en leerde hij over de verschillende goden die zijn wereld kende, maar nooit had hij er één in leven lijven ontmoet. Laat staan dat hij er één gestoord had tijdens het uitvoeren van een proces. Het was duidelijk dat het paard een nieuwe steen de aarde uit had laten komen, dus dit kon enkel de godin van de dood zijn. Het zou waarschijnlijk niet goed zijn als het leek alsof Pharaoh de merrie aan het besluipen was, dus besloot hij een geluid te maken dat zijn aanwezigheid zou verraden. Hij tilde zijn zware hoef op en plantte deze vervolgens met extra veel kracht op een steen. Het geluid was zelfs door de regen heen duidelijk hoorbaar. Hij verwachtte dat de merrie naar hem zou kijken, dus sloeg hij zijn ogen neer en boog eerbiedig zijn hoofd.

[ik nam aan dat deze open was?]

Meeleven, herdenken, tránen laten stromen voor de doden. Voor elke Ziel herinnerde haár eraan dat zij dat nooit kon. Nooit zou kúnnen. Er was geen uitvlucht uit haár leven. Geen vluchtweg met een groenoplichtend bordje 'EXIT'. Ze geloofde er heilig in dat de Dood niets meer was dan het volgende stadium. Dat deze wereld slechts een voorbereiding, het voorwerk was voor dát grote toneelspel ná dit leven...- Ruw werden haar gedachten onderbroken door een schok, een moment van besef. De trillingen die het wezen hadden veroorzaakt omringden haar. Haar grijsgroene ogen vergrootte zich ietwat, maar sloten zich vrijwel direct. Ze was niet meer alleen. Een lichte irritatie borrelde op, oren gleden zijwaarts. En zelfs wanneer zij zelfs zich niet met de buitenwereld bemoeide, waarom deed de buitenwereld dat wél? Ze moest vereerd worden. Vereerd en daarna weer vergeten, zoals dat ging, zoals dat hoorde. Er had nergens in haar acceptatieformulier gestaan dat er ergens uit het niets hengstjes konden verschijnen en dan 'wellicht' brutaaltjes om aandacht zouden kunnen gaan vragen?
Het wezen negerend stapte ze naar achter, de rotspartij bij die beweging weer in de aarde zakkend. Enkel de ingegraveerde grafsteen bleef overeind, stond daar afgezonderd, droevig. Stond daar goed. De langzame passen weergalmden weer net als voorheen de miezerige middaglucht in. Echter hielden dit keer haar passen na geen drie seconden weer halt, keek toch om. Tussen de mist en de regen door stond een grijze schim. Híj die om aandacht gevraagd had, of zo leek het. Eigenlijk kwamen er wel vaker toeschouwers de graven bewonderen, nu ze er over nadacht. Maar altijd als ze de zwarte schim zagen haden ze altijd meteen geweten wie ze was. Grappig, maar dat was hoe het ging. Zo snel mogelijk en zo onopvallend mogelijk weglopen; dat was de stap die daarna volgde. En zo ging het al jaren, zíj altijd achterblijvend. De angst die men koesterde voor de Godin van de Dood gaf haar niets anders het gevoel dat ze die verwachtingen moest naleven. En het was te laat om het anders te doen. Wellicht wilde deze hengst iets van haar. Een arrogant verzoek, een dienst waarbij híj iets zou verkrijgen, zíjn leven weer iets gemakkelijk verliep terwijl dat van haar nog altijd met een oneindige, langzaam tempo vervolgde. Want zo waren de bewoners van deze aarde. Zelfzuchtig, hebberig. Nooit had ze dit anders gezien.
Haar blik vertroebeld door jaloezie, door haat kwamen haar benen wederom in beweging, bewogen de ritmische passen richting de hengst. Alhoewel, het was niet ríchting hem. De grijsgroene peilloze ogen waren op iets achter het wezen gericht. Een gesprek aanknopen met slechts een simpele bewoner van dit aardse rijk was niet haar stijl. Want die hád ze. Ze was een Godin. Ze moest aanbeden worden, iets wat de taak was van het normale volk.

Voor de hengst hield ze halt, haar zwarte kop geleidelijk aan, langzaam hogerop trekkend. De grijsgroene mengeling in haar ogen, haar donkere vacht oplichtend in het zwakke zonlicht, de wind spelend met haar roetzwarte manen. Zo stond ze daar. Bleef simpel gezegd doodstil staan, neerkijkend op de hengst. De melodie, de zang die normaal gesproken haar tonen zuiverde was weg. Enkel een doodse eentonigheid, verveeldheid toch diezelfde klanken doorborend. ‘Is dit een grap? Een wezen zoals jij; hier staand, over de arrogantie, het lef beschikkend om mij.... in de weg te staan.’ Desondanks toch vloeiend, machtig, krachtig, vrouwelijk... en een zachte afwijkende ondertoon; vragend, krijsend om aandacht, maar te ver weg om gehoord te worden.

Met gebogen hoofd wachtte hij af wat er zou gebeuren en ergens verwachtte hij dat de godin in het niets zou verdwijnen. Waarom zou ze zich willen bemoeien met een simpel aards wezen als het niet was om hem of haar naar de volgende wereld te begeleiden? Wat voor goeds zou het haar brengen om te reageren op zijn aanwezigheid? Een gevoel van spijt overviel hem en hij wenste vurig dat hij zich omgedraaid had en de godin niet gestoord had. Alleen gedane zaken maakten nou eenmaal geen keer, dus zou hij zich nu moeten overgeven aan de genade van de godin van de dood. Het besef dat de almachtige merrie zijn leven in een moment kon beëindigen drong langzaam tot hem door. Er ging een koude rilling door zijn gezonde lichaam heen, hij was nog te jong om te sterven. Behalve zijn oren die af en toe naar voren, dan weer opzij bewogen verroerde hij zich niet. De regen versterkten zijn gehoor, alsof de regendruppels de geluiden met zich meedroegen en ze extra hard in zijn oor fluisterden. Het duurde even voor het geluid waar hij op wachtte, het geluid van een voortbewegend paard, te horen was. Het was onmiskenbaar dat de merrie zijn kant opkwam en eigenlijk wist hij niet of hij daar blij mee was. Aan de ene kant vreesde hij haar macht, maar aan de andere kant had hij niets om bang voor te zijn. Tenslotte had hij haar niks misdaan, tenminste in zijn ogen niet. De tijd leek ellendig langzaam voorbij te gaan in de stilte die viel nadat ze voor hem halt gehouden had. Zijn hoofd zakte nog een beetje en hij hield zijn ogen gesloten. Er stroomde een ijzig gevoel door zijn aderen bij het horen van haar stem. Het klonk alsof de dood zelf tegen hem praatte met een monotone genadeloze toon. Zijn donkere ogen schoten open en vanonder zijn voorpluk zag hij het zwarte hoofd hoog boven hem. Beheerst bracht hij zijn hoofd iets hoger, al was zijn nek nog steeds eerbiedig gebogen. Nooit in zijn leven zou hij een god oneerbiedig behandelen en hij hoopte dat hij dat op dit moment ook uitstraalde. Van alle goden was Niamh nog wel de laatste die hij tegen zich wilde keren. Haar kille woorden herhaalden zich in zijn hoofd. Hij betwijfelde zeer of hij over arrogantie beschikte, maar hij wist wel beter dan een godin tegenspreken. Wanhopig vormden zich vele antwoorden in zijn gedachten, maar het lef waarover zij had gesproken ontbrak hem zodanig dat hij geen antwoord wist te formuleren. Om de korte stilte die gevallen was uiteindelijk toch te breken, verzamelde hij zijn moed bij elkaar om op haar vraag te reageren. 'Nee.. Nee, natuurlijk niet, het spijt me.. Het was alles behalve mijn bedoeling om u, een almachtige godin, in de weg te staan.' Uit eerbied boog hij nogmaals zijn hoofd iets dieper. Hij beschikte zeker over kennis van de goden, maar hij wist niet hoe ver de kennis van de goden zelf ging. Zou de godin alles al van hem weten? Alles kunnen aflezen uit zijn houding, zijn gedrag, of gaf hij hen nu te veel macht in zijn gedachten? Zijn blik ging even langs die van Niamh, maar uit respect wendde hij zijn blik weer af. 'Ik hoop dat ik u niet verstoord heb in een ceremonie,' voegde hij er langzaam aan toe. Hij had zijn twijfels over het woord ceremonie, maar uit gebrek aan beter had hij het toch maar zo genoemd.

Er waren zoveel gedachten, gevoelens, emoties die genadeloos toestroomde, stortte echter uiteen tegen een blokkade, de muur die daar al 109 jaar stond; bedoeld voor het beschermen van haar geweten. Haar geweten wat desondanks nooit schoon was geweest.
Haar kop kantelde even, onleesbaar, desondanks geïnteresseerd om de reden van de bewegingen van zijn gelaat, de emoties die hij voelde. Zijn kop was gebogen. Een kwetsbare opstelling als het was, was het een wellicht onbedoelde slimme zet. Hij keek haar niet aan, had haar ogen niet gezien. Haar dodelijkste wapen wat hij vermeed. De intelligentie - expres of slechts beleefdheid - verraste haar, had niet verwacht dat deze wezens werkelijk een denkend orgaan hadden. Het was... interessant, inspirerend.
‘Het was niet... je bedoeling...?’ De pijnlijk ijzeren woorden als een bot mes door de lucht snijdend. Kon dat? Misschien dachten deze bewoners toch minder na dan ze dacht. Alhoewel het een redelijk lachwekkend schouwspel zou zijn voor zíj die over niet vergane emoties bezaten die op de een of andere manier verbonden waren met 'blijdschap' of 'dankbaarheid' of iets in die richting. Op de een of andere manier keek ze op van zijn woorden. Hopen? Wat was dat? Toch ontwaakte de dode mondhoeken, vormde een lichte glimlach. Het fleurde de merrie op, zelfs wanneer haar grijsgroene ogen onaangetast bleven. ‘Jawel, dat deed je wel.’ Weer die zelfde klanken. ‘Je hebt mij mijn heilige plechtigheid zien uitvoeren. Iets wat wezens van jouw volk niet toegestaan is.’ Bluf bluf bluf bluf. De lichte glimlach ondoordringbaar. Haar ogen kregen een lichte pretfonkel wanneer haar blik over de vreemde uitdrukking op zijn gezicht dwaalde. ‘Maar voor deze keer, omdat je mij een slim dier lijkt, stel ik je een ruil, een deal voor.’ De waarheid was dat wat ze zojuist gedaan had, deze zogenaamde ceremonie, was niets meér geweest dan aardsturing. Niets meer voor het blote oog. De Zielen om haar heen schreeuwend, huilend, grievend, lijdend... Nee, dat hoorde deze minder intelligente levensvormen niet.
Haar benen kwamen in beweging, liepen ongestoord langs de hengst heen met een houding alsof het gesprek van net een illusie was geweest. In de poort van een half vergane muur, overwoekerd door klimop en rozenstruiken, bleef de merrie echter staan. Keek om, haar vragende, diepe ogen uitnodigend. Zuivere klanken, een goddelijke melodie gevormd door enkel tonen geproduceerd door haar stem. ‘Kom je?’ Het had misleidend kunnen klinken, dodelijk, toonloos. Klonk het echter niet. Klanken zo smetteloos als de ondergaande zon. Zo puur als deze wereld vol fouten nooit zou kunnen worden. Moést je wel aan het denken zetten. Was de dood werkelijk zo vreselijk, zo onverbiddelijk, zo verdomt angstaanjagend? De passen van de godin stierven weg in de zachte regen terwijl ze onder de overwoekerde boog verdween.

Pharaoh voelde zich niet vaak onveilig, maar dit was één van die zeldzame momenten in zijn leven dat hij niet wist wat hij moest doen om de situatie naar zijn hand te zetten. Waarschijnlijk was het bij een god niet mogelijk om de situatie naar je hand te zetten, wetend dat zij hoe dan ook de sterkste zouden blijven. Onrustig snoof hij en zijn oren bewogen gespannen heen en weer. In zijn grote ogen verscheen voor een kort moment een verwarde blik nadat Niamh zijn woorden met een vragende ondertoon herhaalde. In tegenstelling tot gewone paarden was Niamh haast ondoorgrondelijk, het enige wat hij uit haar kon opmaken was dat hij geen verkeerde zet moest doen. 'Inderdaad, niet mijn bedoeling,' benadrukte hij zijn vorige woorden nogmaals. Had het zo erg geleken alsof hij het met opzet had gedaan, of begreep de godin niet hoe hij dat per ongeluk gedaan kon hebben? Het leek alsof eindelijk de eerste emotie door de kilheid van de merrie heen brak, toen er een soort glimlach te voorschijn kwam. Zijn hoofd was iets geheven, waardoor hij bíjna op ooghoogte met de merrie kwam. Schattend gingen zijn ogen over haar heen nadat ze hem terecht wees op wat blijkbaar een overtreding was geweest. Op de één of andere manier wist Pharaoh niet goed wat hij er van moest maken, hij geloofde best dat hij het niet had mogen verstoren, maar hij was echter niet opzettelijk naar haar toe gekomen. 'Het spijt me, Niamh,' verontschuldigde hij zich nederig, terwijl hij weer zijn hoofd voor haar boog. Vervolgens richtte hij zich op, in zijn volle lengte en keek haar doordringend aan. Het voelde alsof hij zijn vonnis voor zijn overtreding afwachtte en het voelde niet goed. De merrie was kil en hard, ze was niet voor niets de godin van de dood. De regen die nog net zo over hem heen stroomde als eerst hield hem rustig, het had een eeuwig kalmerend effect op hem. Aandachtig luisterde hij naar haar woorden en nam ze in zich op. Een ruil.. Een deal.. Het was als een deal met de duivel, maar aan haar woorden te horen was hij er daarmee nog goed vanaf gekomen. 'Bedankt. Bedankt voor uw genade,' sprak hij kruiperig tegen haar, maar dit keer boog hij zijn hoofd niet. Nee, zijn verering had hij al getoond en blijkbaar lag zijn lot toch al in haar handen vast. Haar zwarte lichaam bewoog zich langs hem en hij staarde haar na. Ze bewoog anders dan gewone paarden, met meer gratie, maar ook op manier waardoor het leek alsof ze hier niet thuis hoorde. Zijn hoeven leken vast te zitten in de grond, zijn lichaam wilde niet bewegen. Enkel zijn ogen volgden haar, tot ze halt hield. De blik in haar ogen was weer anders toen ze omkeek, uitnodigend. De woorden die ze voortbracht hadden een soort enorme aantrekkingskracht op hem. Ze klonken zo zoet en vredig dat hij als vanzelf in beweging kwam. Zijn witte lichaam draaide zich en hij bewoog zich naar haar toe. Zonder te aarzelen volgde hij haar, niet wetend waar hij heen ging, maar hij vertrouwde haar blindelings. Het was alsof hij met een onzichtbaar touw aan haar vast zat. In zijn hoofd wist hij dat hij haar moest volgen, al zou hij niet willen. Een deal was wat hij zou krijgen, maar hij vroeg zich af wat hij zou moeten geven. 'Waar gaan we heen?' vroeg hij terwijl hij nog steeds achter haar aan liep. Hij verafschuwde het geluid van zijn eigen stem opeens en wenste dat zijn stem net zo puur klonk als de hare. Op de één of andere manier voelde hij geen angst voor wat hem te wachten stond, hij had eerder het gevoel alsof hij naar de mooiste plek ter wereld toegeleid werd. Ja, ze had een machtige stem. Een stem die veel invloed op hem had in ieder geval.