Dansend onder de volle maan

Een helder geluid weer galmde in het gebied van Sacred Falls. Zingend danste een heerlijke stem in het rond. Waar je zo dromen van kon. Zo helder zacht. Je hoorde dat het een vrouwelijk wezen was. De prachtige waterval schitterde in het maanlicht. Opeens vormde het water zich. Het vormde in een wit paard. Met blauwe tekens. Ze straalde vol genot. Ze genoot van de maan die het water verlichte. Voor haar was het feest. Andere water paarden feesten mee. Nou ja, zij heeft ze gemaakt. Ze kent geen andere waterpaarden. Ze kon toch niet alleen feest vieren? Dus maakte ze de feestvierders zelf. Haar prachtige stem werd luider. Het was hoorbaar van verre. Het trok de bosbewoners aan. Ze vonden de stem zo mooi dat ze het van dichtbij wouden horen. En nu konden ze ook nog van het toneel genieten. Het water begon een blauwe kleur te gloeien. Dat door haar werd gedaan. De paarden in watervormen huppelden in het water en sprong af en toe langs de merrie. Haar lange witte manen dansten zo sierlijk. Misschien was het zo raar om haar zo te horen zingen en zien dansen. Maar ze wist ook niet hoe het komt. Als ze eenmaal de prachtige volle maan zag dan kon ze zich niet meer bedwingen. Het gaf haar kracht. Het gaf haar geluk. Opeens zongen de dieren mee. Dat maakte alles nog leuker. Ze werd er nog vrolijker van. De stemmen zongen alsof ze aan elkaar gesmolten waren. Iedereen vond de gepaste melodie. Iedereen was welkom om te genieten van het leven.

Wie wie wil?

Rustig dwaalde de nieuweling rond. Hij werd steeds verast door de prachtige wereld van Dream Waver. Het had prachtige gebieden. Zijn eerste voetstappen brachten hem al naar de eerste ontmoeting. Drain. Hij hoopte nog vaak met Drain op te kunnen trekken. Hij is best wel een fijn gezelschap. Hij richtte zijn neus in de lucht. Een fijne zuivere geur trok zijn aandacht. Grote oude bomen zuiverden zijn zuurstof. Hun geur was zo heerlijk en gaf hem rust. Hij hing wat rond in de middag. Dream Waver zat vol met verassingen. Het had zo veel te bieden voor alle elementen. Hij proefde van het heerlijke leventje hier. Opeens kwam hij op een grote vlakte terecht. 'Ahhh, eindelijk.' Ging er door zijn gedachte heen. Elke dag trainde BloodEye om in form te blijven. Hij ging in het midden staan. Hij sloot zijn ogen. Daar stond hij letterlijk uren. Zonder zijn ogen te openen of te bewegen. Het enige wat bewoog was zijn lange oren. Die het minste geluid opvingen. Hij ademde in en uit. Hij ademde zo veel mogelijk in. En blies het met veel geluid uit. Opeens opende hij zijn ogen. Die een vlammende gloed kregen. Zonder zich te verroeren schoot een muur van vuur naar boven. Vlak achter BloodEye. En actie kwam in petto. BloodEye vloog in de fik. En liet slierten van vuur om zich heen vliegen. Hij stuurde het met zijn lichaam. Hij hief zijn hoofd in de lucht. Uit zijn neusgaten spoot hij vuur. Net als een woeste draak. Opeens draaide hij scherpte cirkels. Alle slierten vuur vloog naar hem en draaide mee in de cirkel. Daarna dreef hij het vuur naar alle kanten op. Het vuur verdween. Ook BloodEye was niet meer in de fik.

De hengst was zeer tevreden met het resultaat. Hij kon natuurlijk nog veel meer. Maar dat deed hij maar niet. Dan stond heel dit prachtige woud onder de assen. En dan had hij liever niet. BloodEye keek naar de hemel. Het begon al te schemeren. Hij zal maar beter een slaapplaats uitzoeken. Hij kwam bij een prachtige waterval terecht. Het glinsterde mooi. En het kreeg prachtige kleuren door de kleurrijke hemel. Het water lijkt zo smakelijk dus hij kon het niet weerstaan om er van te drinken. En hij dronk het met volle teugen. Dit was het lekkerst water dat hij in zijn hele leven had mogen drinken. Hij trof zelfs lekkere waterplanten aan. De goden schonken hem het aller lekkerst aan. Na een klein uurtje besloot BloodEye bij de waterval te slapen. Hij ging tussen de bomen staan en sloot zijn ogen. Hij sliep vaak staand. Het was nooit veilig als je alleen bent te gaan liggen. Vijanden grepen je zo! Opeens... Na een paar uur hoorde hij één van de mooiste geluiden die er bestond. Die geluiden had hij eerder gehoord. Waterpaarden. Hij knipperde verward met zijn ogen en keek verbaast om zich heen. Heel voorzichtig sloop hij zo dicht mogelijk naar de watervallen. Hij bleef tussen de bomen om niet gezien te worden. Zijn ogen werden verblind door een schoonheid. Een witte merrie. Dansend op en in het water. Haar stem, zo kristal helder... Hij keek recht in haar prachtige ogen. Natuurlijk is hij niet verliefd. Hij was gewoon onder de indruk van deze waterpaard. Hoe ze danste in het water. Hoe ze het water om haar heen liet dansen. Al gauw stond hij niet meer alleen. Het trok de dieren ook aan. Herten, konijnen, vogels en nog veel meer. Ze zongen allemaal mee. Dat die merrie ze zover kreeg. Hij kon niet zingen dus zweeg hij maar voordat hij wolven of zo lokt. Of ze allemaal zou gaan verjagen. De merrie leek zo dol op de volle maan te zijn. Dat was wel duidelijk.

Ze had totaal niet door dat een ander element paard van haar geluid genood. Het was al zo druk. Ze deden dit wel tot de ochtend viel en de maan verdween in de witte wolken. Ze verdween in het water. Alleen een blauwe lichtbron in de vorm van een paard was te zien in het water. Alle dieren waren teleurgesteld dat het gedaan was en verdwenen allen terug de diepe wouden in. Het blauwe licht bewoog. Het ging over de waterval. Opeens net boven de hoge waterval begon water te vormen in een prachtige witte merrie. Ze schudde zich uit en keek tevreden rond. Het was een groot feest geweest en ze had genoten. Zo jammer dat het al gedaan was. Tevreden keek ze naar de mooie oude bomen. Haar lange witte manen krulden sierlijk. Haar ijs blauwe ogen vonden opeens een paarden figuur. Een zwarte hengst die tussen de bomen schuilde. Ze kon zo zien dat het een vuurpaard was. Zij kon niet zo goed opschieten met die bullebakken. Er was hier lang geleden ook een kudde. En die viel haar en haar familie zomaar aan. Het waren echt van die woeste beesten die zo dominant waren. Ze keek hem woedend aan. Ze stuurde water uit het water en vormde het tot vlijmscherpe ijspegels. Dodelijk als ze iemand raken. Ze had echt een pik op die vuurpaarden. Ze beschouwde ze als haar aartsvijand. Die was vast iets van plan. Anders zou hij zich niet verstoppen en gluren. "Ga we!! Of het zal je berouwen!! Ik ken jouw soort!" Gromde ze pittig. Het was een stevige dame die zich zeker niet zal laten doen. Om de hengst wat angst in te jagen gaf ze een serieuze waarschuwing. Ze steigerde met haar neus in de lucht. Daarna gooide ze haar voorbenen weer in het water met haar neus naar de hengst gericht. Een klein deel ijspegels volgde haar neus en vlogen richting BloodEye. Ze miste hem net. Dat was ook expres. " De volgende keer is het raak hoor!!!!" Riep ze dan. Als hij nu niet ging vluchten dan wist ze het ook niet meer hoor. Ze is normaal van karakter zeer vriendelijk. Maar tegen vuurpaarden was ze niet zo liefjes.