~Listen to the wind.

Everybody's always talkin' at me
Everybody's tryin' to get in my head
I wanna listen to my own heart talkin'
I need to count on my self instead

Traag gleden zijn heldere ogen over het vruchtbare gebied dat zich onder hem uitstrekte. Hoog had hij zijn hoofd geheven. Zijn lange goudwitte manen wapperden mee op de wind wat hem een machtig effect gaf. Hij was Extrador, ook wel de god der goden genoemd. Een naam die hij liever zelf niet aan nam. Hij wilde niet boven de rest uitreiken. Wilde juist gelijk staan. Maar helaas. Nadat zelfs de wereld hier na hem werd vernoemd werd het al helemaal lastig. Velen zouden gevallen zijn voor die geur van macht. Waarschijnlijk was het dan niet voor niets dat hij als eerste paard tot god verklaard werd. Door wie? Dat wist de goudkleurige hengst zelfs op de dag van vandaag niet. Het enigste dat hij zich nog kon herinneren was dat hij al vijfjarige mee vocht in de oorlog tot daar een stem weerklonk. Een lage diepe stem die hem zijn krachten had geschonken. Een stem van iemand die hij nog altijd niet kende. Van een schepsel of een iets met nog hogere machten dan hij en alle andere goden bij elkaar hadden. Het gevoel dat door zijn lichaam had gestroomd was gewoon abnormaal te noemen. Niet te beschrijven. Hij kon het proberen maar het zou bij lange na niet verwoorden wat hij daadwerkelijk gevoeld had. Het voelde eerst alsof zijn lichaam in vuur en vlam stond maar hij voelde die pijn niet. Daarna de kracht die door zijn aderen stroomden. Zijn hoofd werd er licht van en het duizelde rond hem en daarna die aangename tinteling. En plots stond hij daar in die lichte wereld. Niet wetende of hij nou dood was of niet. Tot hij de anderen zag. Paarden die verschilden in ras en in leeftijd. In kleur en in geslacht. Later kwamen er meer en zo vormden ze samen de goden die door de ‘gewone’ paarden daar beneden geëerd werden. Eens in de zoveel tijd zette hij voet op aarde om een kijkje te nemen en zich onder de paarden te voegen. Dit was zo’n moment. Soms werd hij het godenrijk namelijk moe en zocht hij toevlucht hier. Zo bestudeerde hij de paarden hier en hield ze in de gaten. Het was heel uitzonderlijk wanneer hij zich daadwerkelijk met de paarden hier bemoeide maar soms was het gewoon nodig. Veel contact had hij niet met de andere goden. Hij wist hun namen. Sprak soms tegen ze maar was verder veel op zichzelf. Druk met de wereld daar beneden. Hij was altijd druk met de wereld daar beneden omdat dat was waar hij werkelijk vandaan kwam. Zijn echte thuis. Velen hier konden het zich nog maar amper herinneren maar hij niet. Hij was ooit een paard zoals hen geweest. Lang, lang geleden. Extrador telde in gedachten het aantal jaren. Het waren er nu al 107. Voor hem leek het eerder als een aantal weken. Een zucht verliet zijn keel en genietend van het frisse briesje sloot hij zijn ogen. Dat hadden ze daar boven ook niet. Zo’n echte wind. Genietend stond de enorme goudkleurige hengst daar. Voor gewone paarden zou hij even gewoon lijken als hen. Misschien een beetje groter uitgevallen en met een aparte vachtkleur maar niet anders dan de anderen. In de godenwereld was hij anders. Heel anders. Maar dat hoefden ze hier niet te weten. Met een gelukzalige glimlach op zijn lippen stond hij tussen de roze kersenbloesems. De wind droeg een paar van hen mee. Aangezien er niemand was gebruikte Extra wat van zijn windkrachten om de blaadjes in een bepaalde vorm te blazen. Met een glimlach keek hij naar zijn creatie. Een paard gemaakt van de blaadjes van de kersenbloesem.

[Sakura]

Teder raakte haar hoeven de aarde, de geur van kersenbloesem, het deet haar goed. Bovendien hield ze van dit gebied, het was haar thuis, haar geboorteplaats.. Ze was er dan ook naar vernoemd, Sakura, Kersenbloesem. En zo had zij haar kudde naar haar naam vernoemd, Cherry Blossom was de naam van haar nog puur nieuwe kudde. Het was echter moeilijk een kudde te noemen, er waren tenslotte nog geen leden, spijtig genoeg.. Ze had niks om over te piekeren, tenslotte had ze een prachtig leven gehad. Haar ouders waren overleden, dat was waarschijnlijk het naarste wat haar ooit overkomen was voor de rest eigenlijk niks. Ze was nog jong en er zouden nog vele dingen kunnen gebeuren, een kleine glimlach krulde haar mondhoeken iets omhoog bij die gedachte. Ze liep door laag water, het was een soort van 'rivier' die om het bos van kersenbloesem bomen gaat. Haar blik was naar haar hoeven gericht, ze zag het water wat voor haar opzijweek, ja ze bezat het Water Element en was daar ook mee opgegroeit ze hield van het frisse en helderblauwe water. Haar ogen sloten, en ze concentreerde zich om de wind die zachtjes langs de bladeren vloot het was een ontspannende klank, al stelde ze kabbelend water meer op prijs. Ze opende haar ogen toen ze langzaam een paard hoorde naderen. Ze stapte uit het water het land op, niet dat het water zo diep was. En keek naar een 'schim' ze benaderde hem langzaam. Het was een vreemde kleur, ze had nog nooit zoon kleur gezien, het was interessant. Dit paard had ze ook nog nooit gezien, al heeft ze weinig paarden gezien..
Hij sprak niet, toch viel haar wat op. Niet echt bijzonders maar het was mooi en elegant. Het was een paard gemaakt uit de bladeren van kersenbloesem. Prachtig, bezat hij het Wind element? Zou goed kunnen. "Mooi" Mompelde ze zacht voor zich uit toen ze al aardig dichtbij de hengst was gekomen, of hij haar al door had of niet daar had ze geen idee van. Ze glimlachte en keek naar hem. "Sorry, mijn naam is Sakura. En wie ben jij?" vroeg ze beleefd aan hem, beleefd zijn was belangrijk al was ze liever nooit té formeel. Zij vondt het ook nooit fijn als paarden te formeel deden, maar zij was andere paarden niet en ze startte het liefst formeel tot ze hem of haar beter leerde kennen. Dan zou ze meer onformeel kunnen zijn. Ze sloot haar ogen en ontspande zich, dit gebied, ze hield ervan..