blauw licht

Amina was wat rond aan het lopen. Ze was bij de Green Woods begonnen, ze had de waterval al gezien en nu was ze op weg naar het volgende gebied. Ze wist niet waar ze uit zou komen, maar ze hoopte een paar nieuwe paarden te ontmoeten. Gewoon, om het gezellig mee te hebben.

Maar waar ze toen terecht kwam, had ze nooit verwacht. Ze stond opeens voor een soort poort met blauw licht erin, waardoor de omgeving ook blauw gekleurd werd. Het zag er zo... magisch uit. Ze stopte abrupt met lopen en stond versteend naar het portaal te kijken. Haar mond viel een beetje open en het zou niet lang duren voordat er een kwijldraad uit zou komen.

Maar ze werd uit haar trance gehaald door geluiden om haar heen. Snel keek ze alle kanten op, maar zag niemand. Totdat het blauwe licht een paard verlichtte.

Ze kwam bij het godenkasteel vandaan, opzoek naar rust even weg van alle dingen die er van haar verwacht werden. Godess of love, die taak kreeg ze zo’n 105 jaar geleden toegewezen. Het overviel haar op dat moment zo enorm, maar ze had de taak met plezier aangenomen. De kracht van het water was haar op dat moment geschoken, evenals de kracht om de emoties van alles en iedereen te beheersen. Maar dit had ze nog nooit gebruikt, tuurlijk ieder veulen dat geboren werd kreeg alle emoties standaard geschonken. Maar nog nooit als iemand kwaad was geweest dat ze diegene zich rustig had laten voelen. Nee ze speelde niet met anderen dat vertrouwen zou ze niet beschamen. Met een vaag voorgevoel liep ze naar het magische portaal, het portaal dat ze verbinding tussen de goden en de zogezegde gewone paarden waren. Het liefst bevond ze zich tussen die gewone paarden, dan kon ze gewoon nadenken. En voelde ze zich normaal. Zou er iemand zich achter het portaal bevinden? Ze wist het niet, en ergens twijfelde ze eventjes of ze wel moest gaan. Maar goed er kon ten alle tijden iemand zich erachter bevinden. Haar mondhoek trok zich wat schokkerig omhoog terwijl ze haar eerste passen door het portaal zette. Het blauwe licht omvatte haar vosse lichaam, gaf haar een wat vage kleur maar niets weerhield haar nu nog om er doorheen te gaan. Ze sloot haar ogen door het felle licht en toen dit pas weer minder werd opende ze deze weer. En zoals ze eigenlijk al verwacht had bevond zich iemand aan de andere kant, een aparte schimmel merrie, niet zoals schimmels normaal waren maar een beetje apart. Avelyn bracht haar oren naar voren tot een vriendelijke posé. “ Hallo “ sprak ze zacht en kalm. Met een blik in haar helderblauwe ogen die zouden vertellen dat ze geen kwaad in de zin had.

[sorryy, ik moest even wat te vreten halen want ik ging kapoet van de honger]

Maar het paard stond niet daar waar ze het verwachtte. Ze dacht dat er een paard uit de bosjes zou komen gelopen, maar in plaats daarvan stapte de grootste merrie die ze ooit had gezien uit het blauwe gat. "Hoe. Kan. Dat." mompelde ze in zichzelf. Het blauwe licht was doorschijnend. Je kon de bomen erachter zien. Hoe kan het dat dat een opening is naar... Naar wat eigenlijk?
Maar de merrie was net zo ongeloofwaardig als het gat waar ze uit was gekomen. Ze straalde zo veel kalmte en rust uit. Ze raakte er bijna zelf van in trance. Ze was groot, zeker voor een merrie. En op één of andere manier had ze het idee dat ze voor veel meer stond dan een paard.
"Hallo," zei ze tegen de merrie, nog altijd in een soort waas. "Wie ben jij?"

De jonge grijze merrie staarde haar met open mond aan. Een zuivere lach ging door het woud, nog nooit had ze dit effect gebracht als ze ergens verscheen. De merrie mompelde iets haast onhoorbaars in zichzelf, maar Avelyn snapte het wel. Het was vreemd om een paard door het portaal te zien komen, zeker als het beeld dat verscheen gewoon het woud was, een licht doorlatend woud. Ze was groter als een gemiddelde merrie maar enorm was ze ook weer niet te noemen, en gelukkig ook maar want ze wou niet zo’n reus zijn. Ze was liever een elegante wat kleinere merrie, maar ze kon met zichzelf leven. En zeggen dat ze lelijk was klopte ook niet bepaald. Maar ermee opscheppen deed ze nooit, ze zou nooit ook maar iets misbruiken dat invloed kon hebben op anderen. Ze kreeg een hallo terug, weliswaar nog op een aparte toon in dezelfde soort trans of waas waarmee ze aangestaard werd maar ze praat in ieder geval. Avelyn schonk haar een warme glimlach, probeerde haar daarmee gerust te stellen. Zo bijzonder was ze nou ook weer niet. Ik ben Avelyn, en wie mag jij zijn ? sprak ze als antwoord op de vraag van de merrie. Zou ze beseffen dat ze een godin was of er genoegen mee nemen dat ze simpelweg vernoemd was naar de godin. Al zou dat voor haar zelfs al een enorme eer zijn.

"Amina," bewogen haar lippen, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze had het door, kuchtte even en zei opnieuw: "Amina." Deze keer wel hoorbaar.
Avelyn, de naam van een van de goden. Ze had één keer eerder iemand ontmoet die was vernoemd naar een god. Tempest, een hengst die zich vervolgens ook ging gedragen als een god. Hij dacht zijn element te kunnen misbruiken en anderen een wil op te kunnen leggen, maar hij had het fout gehad. Ze had geen idee hoe het nu met hem ging. Ze wist dus niet of ze nu weer voor een namaakversie stond, of voor de echt Avelyn.
Hahaha, dacht ze. Dat zou grappig zijn. Dat is nu voor de échte godin sta. Dat zou nooit gebeuren. Die leven ergens in een sprookjeswereld en regeren vanaf hun roze wolkje. Die komen niet op aarde. Nee niet.
"Avelyn, naar de godin. Wat een eer," zei ze en glimlachte. Ze was ondertussen uit de trance gekomen, wat een stuk makkelijker communiceren was.

De merrie probeerde te spreken wat in eerste instantie mislukte maar uiteindelijk wist ze haar naam uit te spreken. Nogmaals werd een zachte lach hoorbaar. Deze merrie was duidelijk onder de indruk maar in feite hoopte Avelyn eigenlijk dat ze er snel weer boven was. Op deze manier werd praten nogal moeizaam. Het water hier trok haar aan, de dauwdruppels leken overal te zijn en een smal strookje water was verder, ze hoorde het zacht in haar oren ruizen. De blik in de ogen van de merrie leek wat afwezig, zou ze aan het nadenken zijn over de betekenis van haar naam. Wist ze sowieso wel iets af van de goden. Achja het zou haar niet verbazen als ze haar inderdaad aanzag voor gewoon een vernoemd iemand, zo zagen de meeste haar en dat beviel dr wel. Na een korte maar zeker niet ongemakkelijke stilte sprak de jonge merrie weer, Amina. Ja naar de godin, bij de gedachte glimlachde ze. “ Ja het is zeker een eer om naar haar vermoend te mogen zijn “ sprak ze glimlachend. “ wat heeft jou naar dit gebied gebracht Amina? “ vroeg ze aan de jonge merrie. De meeste paarden van haar leeftijd zouden in een kudde zitten. Of in ieder geval in de buurt van haar ouders, althans.. Avelyn had ook rond haar 2de levensjaar haar ouders achtergelaten om de wijde wereld in te trekken. In de 3 volgende jaren had ze haar ouder nog een aantal keer gezien, en toen werd haar de taak der Godin opgelegd. Ze had nooit meer de kans of tijd gezien om haar ouders op te zoeken. En inmiddels waren ze dood, het kon niet anders. Geen enkel paard werd 110 jaar oud, enkel de goden. Het was zwaar om alles en iedereen die je geliefd was dood te zien gaan. Maar het kon niet anders, en ze had ermee leren leven hoewel het zwaar bleef.

"Dit gebied heeft me niet echt getrokken. Ik belandde hier gewoon," legde Amina uit. Het was hier prachtig: de watervallen, de bossen, deze eng verlichtte plek, de bergen, alles. Ze was nooit in een gebied geweest wat zo magisch leek. Maar het zou niet waar zijn als ze zou zeggen dat ze daardoor gelokt werd. Het was toevallig dat ze over de grens was gelopen. En de enige reden dat ze niet al in een ander gebied was, was dat het hier zo groot en uitgestrekt was, dat ze de overkant nooit in een paar dagen zou kunnen bereiken.
"Ik besloot een tijdje terug dat het tijd werd dat ik op eigen benen leerde staan. Ik heb 2 jaar lang in de roes van een kudde geleefd en altijd gedaan wat van me werd verwacht. Ik vond het tijd worden dat ik zelf eens iets leerde willen, en dat ik eens iets van anderen kan vragen en verwachten. In de kudde vroegen andere, hogere paarden altijd dingen van me en ik was niet in de positie om zoiets bij anderen te doen." Ze haalde even adem. "Ik denk dat ik pas weet wie ik echt ben als ik de kans heb gehad om mezelf te zijn."
De kudde had haar uitgelachen, zeker haar vader. Omdat ze altijd had gedaan wat anderen wilden, had niemand ooit gezien dat ze prima voor zichzelf kon zorgen. De hele kudde dacht nu vast dat ze dood was, integendeel.

De merrie begon te spreken, legde uit hoe en wat en waarom ze hier nou eigenlijk was. En al snel werd het Avelyn ook duidelijk waarom ze op zo’n jonge leeftijd al uit de kudde wegwas. Ja in feite dezelfde redenen waarom ze toen zelf weg was gegaan. Nu al die jaren later had ze daar spijt van. Als ze nu terug kon in de tijd had ze tot haar 5de bij haar ouders blijven. Tot het moment dat ze god werd genieten van haar familie en de band die daarbij kwam kijken. Het god zijn beviel haar wel, alleen het aanbeden worden ging haar af en toe wat te ver. Ze hoefde niet aanbeden te worden, het was leuk om te horen dat ze blij met haar waren, het gaf toch een soort steun. Dat ze het toch goed deed, althans dat moest ook wel gezien ze dit toch al 105 jaar deed. En al die tijd had ze niet echt contact gehad met haar mede goden. Misschien moest ze dat maar eens meer gaan doen. Ze beet zachtjes op haar onderlip toen ze haar aandacht weer op de merrie voor zich richtte. “ Wijze woorden, Amina, en ik geloof dat jij er klaar voor bent om op jezelf hier rond te trekken. Laat me je enkele wijze woorden mee geven. “ begon Avelyn op haar zachte en vriendelijke toon. “ Zoek je familie regelmatig op, voor je het weet ben je ze kwijt, kán je ze nooit meer zien “ en zo maakte ze haar zin af. Een warme glimlach bespeelde haar lippen. Ze mocht deze jonge merrie wel, ze was zeker van haar zaak. Niet overmoedig, niet echt in de knoop met zichzelf. Maar goed wat kon zij daar ook aan doen. Emoties beheersen kon ze, maar iemand van zijn of haar problemen afhelpen stond niet in haar macht.

Het duurde even voor Avelyn reageerde, maar Amina wachtte geduldig af.
"Ja graag," zei ze toen de merrie haar iets mee wilde geven. Ze vertelde haar dat haar familie regelmatig op moest zoeken, maar dat was ze altijd al van plan geweest. "Dankje, maar dat wilde ik al doen," antwoordde ze. "De hele kudde dacht zeker te weten dat ik me niet in m'n eentje kon redden, en ik wil ze laten zien dat ik dat wel kan. Vooral aan m'n vader. Hij hield altijd van me, dat weet ik zeker. Maar hij had nooit echt vertrouwen in me. Als ik hier een goed leven heb, eventueel met een partner en veulens, dan ga ik hem opzoeken om te vertellen hoe mooi m'n leven is geworden."
Ze kon het zich nu al voorstellen. Ze hoopte ooit de ware hengst te vinden en ook van alleen hem veulens te krijgen. Dat ze op haar eigen benen wilde leren staan, betekende niet dat ze een ingewikkeld leven wilde. Eén simpele hengst, vader van haar veulens.. Dat was het gelukkige leven voor haar.
"Zie jij jouw familie nog wel eens?" vroeg ze nieuwsgierig. De meeste wijsheden kwamen voort uit ervaring. Wat zou Avelyns ervaring zijn?