Don't look at me like that. ~

Alsof ze zijn hart had vertrapt, vermorzeld en in duizende stukjes had gebroken. Dat waren de woorden die haar expartner haar had ingefluisterd, maar veel pijn of schuldgevoel had ze er niet echt bij. Het was immers zijn eigen schuld geweest en dat wist hij goed, vandaar dat Raeuna er ook niet meer op reageerde destijds. Die stalker had gejankt toen Raeuna zei dat het over was, enkel en alleen omdat hij meer naar de neutrale kan getrokken werd door zijn ouders en de zwarte merrie hoefde zulke zwakkelingen niet, die naar een andere kant gingen. Dan was je gewoon niet echt slecht, echte slechte paarden waren slecht bij de geboorte en waren slecht bij hun sterfdag, hun levende jaren bestond uit moorden, eten, drinken, slapen en trainen.
Kalm stapte de zwarte merrie voort, duwde haar oren nog iets naar achter en hield met vernauwde ogen de omgeving in de gaten. Her en der stonden grafstenen, hoefafdrukken stonden diep in de aarde gebrand en af en toe een bloedspatje kon hier niet missen. Hadden ze hier gevochten ofzo? Raeuna schudde haar hoofd, keek naar een groot graf waar ze bij ging staan. Het liefste had ze geweten wie hier lag, het liefste had ze haar expartner hieronder gedouwd. Maar die zou ze zijn eigen graf wel laten graven, want als ze het wilde ging dat beest nog op zijn knieën voor haar. Een valse grijns krulde haar lippen, de ogen van de merrie waren donker en er lag een ijselijke blik in. Het was echt weer tijd om wat te trainen, maar enkel de bergen was nog een juist gebied geweest, want ze had absoluut geen zin om over die dode heen te galopperen. Niet dat ze het luguber vond, maar dit was nou niet een goed gebied om te trainen. Al die graven stonden in de weg, dus dat was geen optie hier.

[Flutjee.. ~ Shadow hier!]

Woest draafde Shadow over het kerkhof. Hij had vandaag zijn dag niet. Het begon er vannochtend mee met dat hij uit zijn kudde was gegooit. Ze hadden geen behoefte aan hengsten die zich niet wisten te gedragen had de leider gezecht. En waar moest je dan heen? Hij was er geboren. Een ander leven had hij niet gehad. Oke, hij was misschien niet al te aardig geweest, maar hij had het zelf uitgelokt hoor! Shadow doe dit niet, Shadow dat mag niet, Shadow kan je niet even wat rustiger zijn? Op een gegeven moment was de bom gebarsten. Hij had staan schreeuwen tegen de baas. En nu schaamde hij zich. Niet voor zijn daad, maar voor dat hij ooit ruzie was gaan maken. Het was het niet waard geweest. Waarom had hij daar nou zijn energie in gestoken? Hij wilde toch weg. Er was niemand meer voor wie hij wilde blijven. Zeker niet nadat zijn vriendin in een kloof was gevallen. Boos zwaaide hij met zijn staart. Hier durven die loosers niet te komen. Ze waren veel te bang dat het hier spookte. Shadow ging iets rustiger lopen. Hij had per slot van rekening al uren gerend. Plotseling voelde hij een natte druppel op zijn neus. Ook dat nog. Het ging regenen. Nou, pech. De hele wereld had mooi pech. Diep in gedachten liep hij langs de grafzerken. Hij schrok pas op toen 10 meter van haar af was. Een zwarte merrie. Een beetje vochtig van de regen. Ze keek nogal geiriteerd. Waar Shadow niet bij stil stond was dat hij er net zo uitzag. Alleen had hij nog een paar witte plekken over zijn lijf. Stijf klemde hij zijn kaken op elkaar. Ze ging nu toch niks tegen hem zeggen? In praten had hij echt even helemaal geen zin.