rondreis

Amina was een jonge, bruine merrie van net 2 jaar oud - gisteren geworden. Ze had haar verjaardag nog niet gevierd, want ze was al dagenlang alleen op reis. Niet verstoten van haar kudde of een ander dramatisch verhaal met veel tranen. Nee. Ze was gewoon lekker zelf rond aan het reizen en haar eigen weg aan het vinden. En toen nu toe ging dat wel lekker.
Ze was een paard van aarde. Zo noemde ze zichzelf. Haar element was de aarde en de planten om haar heen. Ze voelde zich er thuis. Ze stapte op een bloemetje, plette het en snoof de geur die vrijkwam op. Héééérlijk. Ze veegde haar hoeven af aan de barst van een boom om ze schoon te maken, en tegelijkertijd haar geur achter laten. 'Wauw!' dacht ze, 'de eerste keer dat ik m'n geur ergens achterlaat!' Cool. Ze voelde zich nu echt volwassen.

Maar toen ze geritsel achter zich hoorde - duidelijk van een paard - dook ze geschrokken ineen. Niet volwassen, maar een kleine merrie die voor het eerst op eigen benen probeerde te staan.

De bonte hengst galoppeerde door het dichte woud. Eenzaam. Het was er dan ook heel stil. Om hem heen waren allemaal vogeltjes aan het kwetteren. Maar hij hoorde het niet. Shadow was met zijn hoofd bij andere zaken. Of er water in de buurt was bijvoorbeeld. Hij had vandaag nog niet gedronken. Maar dat was niet heel ernstig. Het had vannacht geregend dus het gras was heel vochtig. Er zat veel water in. En dat was nou precies wat hij vandaag veel gegeten had. Hij snoof nog eens goed in de lucht in de hoop om water te vinden. Maar dat was niet het geval. Hij rook wel iets anders. De geur van een merrie. Wel een jonge, maar dat maakte niet zo heel veel uit. Hij ging er maar op af.

Voor hem stond een bruin paardje. Het was een soortgenoot. Hij rook aan haar dat ze aarde talenten bezat. Op de een of andere manier wist hij het altijd precies. Aarde paarden roken naar hars met een combinatie van hout en mos. Ze zag er nogal bang uit. Misschien zag hij er dan eng uit, diep in zijn hard was hij het zeker niet. Hij hield van jonge dieren. "Rustig maar, je bent een soortgenoot. Ik zal je geen kwaad doen." zei hij op een sussende toon. "Ik ben Shadow."

Een zwart-witte paard kwam uit de bosjes gelopen. Nog even bleef ze in haar bange houding staan, totdat hij haar aanspraak. Hij was een soortgenoot, ook van de aarde. Ze snoof, en rook dat dat waar was. Ze ging rustiger staan en knikte begroetend.
"Ik ben Amina," stelde ze zichzelf voor.
Ze bekeek Shadow en bedacht dat hij waarschijnlijk rond de 5 jaar oud was. Ze snoof nog een keer, deze keer om erachter te komen of hij bij de kudde zat. Ze rook vanalles, maar kon niet de geur van een kudde kon ze niet ontdekken. Logisch, want ze kende geen enkele kudde en welke geur daarbij hoorde.
"Alles goed?" vroeg ze.

De merrie scheen te kalmeren door zijn woorden. Gelukkig maar. Hij had niets aan een bang paard. Niet dat hij wel iets had aan een rustig paard, maar het was beter. Vandaag had hij een goede bui. Hij wist niet waarom, maar de merrie scheen het te beïnvloeden. Het lag waarschijnlijk aan het fijt dat het zijn soort was. Zijn wisselende stemmingen waren echt een probleem. De ene keer was hij slecht en de andere keer was hij neutraal. Hij kon er zelf geen hoogte van krijgen. Dat was waarschijnlijk ook de hoofdreden dat hij uit de kudde was getrapt. Het was een goede kudde en hij paste er niet. "Ja" antwoorde hij op de vraag van de merrie. Het was niet helemaal waar, maar hij kende haar nog maar zo kort. Hij wist niet of hij haar kon vertrouwen en hij deelde sowieso moeilijk zijn gedachten en gevoelens. "Weet jij of er ergens water in de buurt is?" vroeg hij haar. Hij moest het weten. Hij kreeg zo langzamerhand flinke dorst. En als hij ergens niet tegen kon was het wel dorst. Het was zo irritant!

Even geen inspiratie

"Hmm, oke mooi," reageerde Amina daarom. Met mij ook, dacht er erachteraan. Thanx for asking.
Ze moest even nadenken over zijn vraag. Ze was hier pas net, maar ze had een eindje terug een waterval gehoord. Daar moest dan ook een rivier zijn met... WATER.
"We kunnen een eindje teruglopen," zei ze. "Volgens mij stroomt daar een rivier, maar ik weet niet precies de weg. Ik ben hier ook nog niet zo lang." Door zijn vraag ging ze er vanuit dat hij hier ook nog niet zo lang was.

[oke ook kort, whatever ;p]

"Oke, is goed." antwoordde hij. Opeens schrok hij op. Hij had niet eens gevraagd hoe het met haar ging. Kwam je een merrie tegen, vroeg je niet hoe het met haar was. "Sorrie voor mijn onbeleefdheid, maar hoe gaat het? Ik was het een beetje vergeten te vragen. Ik was diep in gedachten verzonken." hij schaamde zich diep. Dit was hem nou nog nooit overkomen. Maar er was de laatste dagen ook zo veel gebeurd. "En hoe weet je dat ik hier nog niet zo lang ben?" vroeg hij haar. Het was vreemd. Ze scheen meer van hem te weten dan hij wilde. Maar gelukkig was hij niet de enige dier hier nog niet zo lang was. Daar was hij heel blij om. Hij was even bang geweest in een gemeenschap terecht te komen waar iedereen elkaar kende. Dat was in zijn oude kudde geweest. Daar was het wel fijn, maar je kwam er lastig tussen. "Welke kant moeten we op?" vroeg hij onbewust zwaaide hij ongeduldig met zijn staart. Dat deed hij wel vaker. Het was echt een gewoonte van hem geworden. Om hen heen stak de wind op. De bladeren boven hen bewogen in de wind en lieten los. Dat was raar voor deze tijd van het jaar. Hoe kon dat.

Amina moest glimlachen. Hij vroeg alsnog hoe het met haar ging, aardig van hem. "Ja, het gaat wel goed. Ik sta voor het eerst op eigen benen. Iedereen zei dat ik dat niet zo kunnen, maar tot nu toe bevalt het me prima." Ze hield haar hoofd laag en keek van onderaf naar de heel wat grotere hengst.
Ze grinnikte. "Hoe ik dat weet? Je vraagt de weg. Het lijkt me niet dat je dat doet als je elke plek hier kent."

Ze liepen een eindje over een paadje. Het gras was daar doodgetrapt door de vele dieren die er overheen hadden gelopen. Eén keer gingen ze van het pad af. De enige reden dat Amina wist dat ze daar vanaf moesten, was omdat ze daar de boom zag staan waar ze een tijdje had gelegen. Daar stopte ze met lopen. "Hier heb ik een tijdje gelegen. Hoor je de waterval in de verte?"

Natuurlijk. Dom. Dat hij daar niet aan gedacht had. Hij had de weg gevraagd. "Je hebt gelijk. Ik was het even vergeten." Wat kwam hij vandaag raar over zeg. Heel anders dan hij normaal was. Hij leek nu lief en ongeordend. Normaal was hij een beetje sacherijnig en heel strak wat alles betreft. Die merrie had echt een slechte invloed op hem. Dat wilde hij helemaal niet. Hij wilde sterk en stoer zijn. Net zoals hij normaal was. Maar ze was nog zo jong. Hoe kon hij nou sacherijnig doen waar ze bij was? Dat was zo lastig! Maar nu richting het water. Rustig stapte hij over een klein paadje. Amina liep voor hem uit. Af en toe nam hij een hap van het gras dat in de berm groeide. Maar alleen van de aller sappigste sprietjes. Die stonden er niet veel. Maar af en toe was er een lichter polletje die Shadow dan met smaak verorberde. Het was heerlijk weer. "Hier heb ik een tijdje gelegen. Hoor je de waterval in de verte?" vroeg de merrie voor hem. Nu ze het zei. In de verte was het ruizen van water te horen. Zoet water stelde hij vast nadat hij in de lucht had gesnoven. "Wedstrijdje?" vroeg hij en begon al een stukje vooruit te galopperen.

Af en toe moest Amina wachten, omdat Shadow stond te eten. Ze ergerde zich er niet aan. Ze liet hem rustig zijn gang gaan en ging verder zodra hij klaar was.
Wedstrijdje?
WEDSTRIJDJE?! "En dan neem jij een voorsprong? Dacht het niet!" riep ze en sprintte achter hem aan. Hij was een paar meter voor haar, maar dat werd steeds meer. Hij had langere, sterkere benen waardoor hij veel harder kon rennen. Haar tong hing bijna uit haar mond en probeerde zo snel mogelijk te gaan. Ze ontweek bomen, sprong over een paar takken heen en sneed een stuk af waardoor ze vlak achter Shadow terecht kwam. "HAHA," riep ze toen ze naast hem kwam te rennen. Ze keek hem vanuit haar ooghoeken aan, totdat ze plots keihard moest remmen. Toen ze tot stilstand was gekomen, haalde ze opgelucht adem. Het had geen meter gescheeld of ze had in de rivier gelegen.

Hij had een flinke voorsprong. Gelukkig maar. Hij liet een merrie echt niet van zich winnen. Maar helaas had hij niet om zich heen gekeken. Hij denderde gewoon richting het water. En Amina had blijkbaar wel gezien dat hij te ver naar rechts afweek. Hij moest noodgedwongen een draai naar links maken en toen liep Amina al vlak achter hem. Ze was snel. Ze schoot hem voorbij. Nu was hij het die achter haar aanjaagde. Verbeten zette hij de achtervolging in. Plotseling waren ze bij het water. Of in elk geval, Amina. Blijkbaar had ze toch niet zo goed opgelet want ze stond er bijna midden in. En Shadow had haar sliding stop niet zien aankomen en knalde tegen haar achterkant aan. "Sorry" mompelde hij een beetje beschaamd. Het was niet zijn bedoeling geweest om tegen haar op te botsen. Het stond ook een beetje onbeleefd. Maar al snel werd zijn aandacht weg gelokt naar het water. Hij liep er naartoe en boog zijn hoofd. Met zijn lippen tegen elkaar slobberde hij langzaam het koude vocht op. Het was heel koud water, dus hij deed rustig aan. Waarschijnlijk komt het uit de bergen. In de lente smolt de sneeuw daar en kwam in dit soort riviertjes naar beneden.

BOINK
Opeens zat Shadow tegen haar kont aangeplakt. Door zijn snelheid viel ze bijna voorover, alsnog de rivier in, maar ze wist haar evenwicht weer te vinden. "Thaaanx," zei ze en knipoogde. "Zag je de rivier ook niet aankomen?"
Hij was ondertussen aan het drinken. Terwijl ze wachtte op een reactie begon ze zelf ook wat te drinken. Het sprintje had haar dorstig gemaakt. Het water smaakte lekker zoet en was nog koud.
"Maar vertel," begon ze, "hoe ben jij hier terecht gekomen?" Ze wist niet of dat een te persoonlijke vraag was. Sommige verhalen kon nogal privé zijn of verdriet oproepen. Maar ze ging er vanuit dat Shadow het wel aan zou geven als dat bij hem het geval was.

"Nee eigenlijk niet." antwoordde Shadow tussen twee slokken in. Het water was echt zo lekker. Hij kon niet stoppen met drinken. Ineens verslikte hij zich. Hoestend stond hij aan de waterkant. Vroeg ze nou naar zijn verleden? Hij had het blijkbaar toch goed gehoord. Het was moeilijk om aan zijn oude kudde te denken en nog moeilijker om erover te praten. Maar waarom zou ze het niet mogen weten? "Ik ben als veulentje geboren in een kudde ver weg. Ik had een vader en een moeder net als iedereen. Maar ik ben niet altijd een lievertje. Ook als veulen al niet. Ik had soms driftbuien om hele onbenullige dingen. Als mijn vrienden een grasplekje vonden en er niet genoeg plek was voor mij en daarnaast wel, maar dan wilde ik perse bij hun eten. Het ging goed tot een paar weken terug. Toen ben ik een keer heel boos geworden op de leider van de kudde. En dat werd mij natuurlijk niet in dank afgenomen. Ik ben uit de kudde gezet. En sindsdien zwerf ik rond. Een paar dagen geleden kwam ik hier binnen. Het is hier zo veel beter dan daar waar ik vandaan kwam. Ik denk dat ik hier ga wonen. Hij wachtte even. Het viel eigenlijk best mee. Hij was niet al te diep ingegaan op zijn uitzetting van de kudde. Maar dat was ook nog te moeilijk. "En jij?" vroeg hij. Nu had hij het verteld, en hij wilde ook een verhaal terug horen.

"Uit je kudde gezet?" herhaalde ze. Ze wachtte even met een reactie geven, vooral omdat ze niet zo goed wist hoe ze moest reageren. "Vervelend voor je. Misschien had hij je kunnen vergeven en had je er vanaf kunnen komen met een waarschuwing. Streng van hem dat hij je gelijk uit de kudde heeft gezet."
Over haar eigen verhaal hoefde ze niet zo lang na te denken. "Ik was altijd een trouw kuddepaardje. Ik deed wat er van me werd verwacht en ging met de groep mee. Maar het begon als een kooi te voelen. Ik had nooit het idee dat ik echt mezelf kon zijn in de kudde, omdat ik altijd braaf deed wat anderen van me vroegen. Dus ik besloot een tijd op mezelf te gaan en er achter te komen wat ik wil en dat ik uiteindelijk zelf kan beslissen hoe ik m'n leven ga leiden. M'n vader lachte me uit, omdat hij ervan overtuigd was dat ik dat niet kon. Maar tot nu toe gaat het prima. Ik ben nog niet dood, dus.. tsja, het gaat wel lekker." Dat was wel zo'n beetje haar verhaal. Haar afscheid van de kudde was niet emotioneel geweest. Een paar paarden zou ze gaan missen, maar met het grootste deel van de kudde had ze geen speciale band gehad.

"Uhm tja, het was niet de eerste keer zie je, en ik had eigenlijk al een waarschuwing gehad. Dus tja. Maar ik vind het eigenlijk niet zo erg hoor, anders was ik waarschijnlijk zelf opgestapt. Ze hadden echt altijd commentaar op mij. En dat pikte ik dus niet, en dan ging het verkeerd." vertelde hij naar aanleiding van de vragen die ze vlak na zijn verhaal had gesteld. Nu luisterde hij gespannen naar haar verhaal. Ook over een kudde. Wat was dat toch? Maar zij was wel een zwervertje en hij niet. Dat was het verschil. Nu zocht hij weer een kudde. Het liefste een neutrale. "Ja, ik zou dat dus nooit gezegd hebben. Je weet nooit wat voor een stevige merries er bestaan. Merries schijnen bijzonder sterk te kunnen zijn." hij vertelde er niet bij dat hij de merries van zijn oude kudde had bestudeerd om erachter te komen waarom ze hengsten toch zo'n pijn konden doen door bepaalde dingen op bepaalde momenten te doen. Ook had hij ontdekt dat ze invloed hadden op het gedrag van een hengst. Het kan positief zijn, maar het lag ook aan de hengst op wat voor een manier. Sommige hengsten werden helemaal gek van merries en anderen werden lief. Een voorbeeld van dat laatste stond hier in Shadows hoeven.

Amina grinnikte. "Ja, oke. Als je al een waarschuwing had, is het niet zo gek dat je eruit gezet bent."
"Ja, ik weet dat er stevige, sterke merries bestaan. De leidster van de kudde van zo iemand. Zij was niet normaal groot, íédereen keek tegen haar op. Ze was zo sterk en kon zo hard rennen. Het was terecht dat zij de leidster van de kudde was. Alleen ik stond gewoon niet als zo iemand bekend, dus geloofde niemand dat ik voor mezelf kon zorgen," legde ze uit. "Maar ik geloof dat iedere merrie sterk kan zijn, als ze maar iets heeft om voor te vechten. Haar geliefde of veulens..." Dat waren de eerste twee die in haar opkwamen. Later bedacht ze dat je ook kon sterven voor je kudde, als dat echt je thuis was.
Ze bracht haar hoofd weer omlaag en begon wat te drinken.

"En sommige merries zijn zo mooi...." zei Shadow een beetje dromerig waarna hij helemaal stil viel. Dromerig keek hij voor zich uit. Hij dacht aan alle mooie merries die hij ooit had gekend. Als veulentje was hij al populair geweest. De merrieveulens wilden altijd met hem merrietje en hengstje spelen. Hij merkte het ook als toen hij twee werd en ze in de pubertijd kwamen. Toen was er een heel knap merrietje geweest met hele grote donkere ogen en hele lange wimpers. Hij had een tijdje met haar verkering gehad maar ze was toch maar met een andere hengst samen gegaan. Daar baalde hij soms wel van. Maar nu niet meer, het was echt een bich geworden. Daarna hadden nog vele paarden in haar voedsporen getreden. Zijn gedachten gingen weer terug naar het hier en nu. De merrie die nu voor hem stond was ook mooi, maar nog zo jong. Ze was eigenlijk nog maar net een puber. Sticum vond Shadow dat wel jammer want hij mocht haar wel. Zoals ze nu stond te drinken met de zon op haar rug? Wat wilde een hengst nog meer. Maar hij was drie keer zo oud als haar....