I just shut a man down.

Met zware passen stoof de zwarte merrie tussen de bergen door. Haar oren stonden naar achter, de blik in haar ogen was dreigend en neusgaten waren wijd gesperd om alle geuren op te kunnen vangen. Steentjes rolde van de bergen af, de maan stond hoog aan de lucht en her en der was het luid gejank van wolven hoorbaar. Raeuna kneep haar ogen even kort dicht, luisterde naar de geluiden uit haar omgevingen en nam enkele geuren op. In het zelfde tempo als daarnet stapte ze weer voort, haar hoofd schudde ze een aantal keren in de lucht en luid gebries weerklonk uit haar neusgaten. Tijd om wat paarden de angst van hun leven aan te jagen.
Verdomme, het leek hier wel dood. Er was geen enkel levend wezen te bekennen en Raeuna verveelde zich stierlijk hier. Stampvoetend zette ze haar tocht voort, haar ogen waren half dichtgeknepen en haar oren vingen alle geluiden op die hoorbaar waren. Het landschap was groot, onoverzichtelijk en dat was de reden dat de zwarte fries alles zo goed in de gaten hield. Ook puur voor haarzelf, want haar reputatie zou aardig zakken wanneer ze werd aangevallen door een paard en ten val zou raken, want overleven zou ze dat echt niet tussen deze puntige bergen. Geïrriteerd zuchtte de zwarte merrie eens, waar was ze nou weer terecht gekomen? Waarom was ze hier überhaupt naartoe gekomen, want echt thuis voelde ze zich hier niet.
Raeuna minderde haar tempo, draaide haar oren nog iets naar achter en spande haar spieren aan toen er wat gerommel achter haar te horen was. Een klein veulen verscheen op haar netvlies en meteen sprong ze erheen. Ze maakte een dreigende knal met haar hoef, keek het veulen eens bedenkelijk aan en grinnikte vals. ''Scharminkel, wat doe je hier?'' Klonk er zuchtend vanuit haar mond. Wat die nutteloze dingen altijd in die gevaarlijke gebieden moesten wist ze zelf ook niet heel goed, Raeuna deed nog een stap naar voren en verminderde de afstand tussen haar en het veulen, kwaad snuivend liet ze haar hoofd zakken op borsthoogte, zodat ze met haar ijselijke ogen recht in die van de kleine kon kijken. Als hij maar weg zou gaan, want veel geduld met veulens had de zwarte merrie niet.

[Destiny]

Hij stopte bij het lijk van zijn vader en zuchtte triest. Toch huilde hij niet, nope. De valse grijns was nog te zien verder niets. Destiny bracht zijn hoofd naar beneden en verschoof zijn pa's neus tot een sierlijke houding. Met zijn hoef haalde hij het sneeuw weg. Destiny gromde boos en wendde zijn blik af van zijn vader. Zijn adem was heel even veranderd in vuur voordat hij weg liep. "Ik zal je trots maken." Mompelde hij strijdig. Zijn pa was nu in hell, een grote trots. Destiny gromde en galoppeerde naar Mt. Dragonia. Er was een merrie, dat wist hij al. Een zwarte. Zij had hem ookal opgemerkt. Hij greens even vals. "En?" Vroeg hij grommend. "Goedgekeurd?" Vervolgde hij spottend. Hij drukte zijn oren verder zijn nek in en keek terug, naar de merrie. Ze was iniedergeval geen gekke wannabe. Nee, de vorige keer had hij wel een wannabe ontmoet.

Een spottende lach glipte tussen haar lippen door en een valse blik verscheen in de doffe ogen van Raeuna, wat dacht dat lelijke scharminkel wel niet? ''Ik zou maar niet zo bijdehand doen als je niet aan de punten van de berg gespiest wilt worden.'' Siste tussen haar tanden door, terwijl haar stem van klank was veranderd. Het mysterieuze was er totaal uit verdwenen, haar lichaam vulde zich langzaam met woede maar Raeuna liet niets merken aan het kleine veulen, snuivend hief ze haar hoofd hoog op en keek neer op het veulen, haar donkere ogen staarde recht in die van het veulen. Kalm en geheel ontspannen wachtte ze af op de reactie van het veulen, als die z'n mond nu nog open durfde te trekken. Raeuna hield haar aan d'r woorden, dus wat ze net zei meende ze, ze hield niet van veulens die bijdehand gingen doen. Zuchtend en chagrijnig schudde de merrie haar hoofd, liep een rondje om het veulen en stampte af en toe dreigend op de grond, het was echter helemaal niet de bedoeling het veulen bang te maken maar eerder te waarschuwen. Hij moest weten dat ze meende wat ze zei en ze echt niet zou twijfelen een veulen af te maken, of het nou een groot paard was of niet; doden was haar ding. Net zoals die van alle andere slechte paarden, want elk slecht paard had af en toe wel behoefte aan de geur van bloed. De smaak echter niet, in haar geval dan; smerig. Maar de geur deed het hem gewoon.
Een luide bries ontsnapte uit haar neusgaten, Raeuna vernauwde haar ogen en keek even kort naar het veulen. ''Wat is je naam?'' Vroeg ze hem, op een kalme, maar zeer dwingende toon.