HAHAHAHA~

Het ijs brandde in het afgebrande vlees van haar benen. In haar vroegere jeugd had ze in een kudde geleefd die speciaal opgericht was om het kwade vuur te verspreiden en om daarbij te komen moest je door een bad van likkend vuur lopen. Tot haar buik waren haar benen zwaarverbrand wat voor sommigen paarden een angstaanjagend beeld aanbracht. Whatever, het kon haar allemaal geen ene flikker schelen hoe ze eruit zag. Het enige wat belangrijk was waren de woorden, de kracht en.. De lach. Met zoetsappige plompjes sompten haar hoeven weg in het sneeuw dat zich langzaam maar zeker veranderde in hard ijs. Puntig ijs vormde dit maal de weg en versperde het eigenlijk een beetje.
Waar een ander zich vrijwel meteen had omgedraait hupte ze net als daarvoor verder, met een spontane glimlach op haar witgespierde hoofd sierend.
Met behendige passen ontweek ze de uitstekende dingen en alleen hetgene wat echt niet te ontwijken was raakte haar, wat voor nu en dan een diepe steek in haar been veroorzaakte. Boeiend. Haar net zo wit weggetrokken ogen als haar lichaamskleur - die bedekt was met soms een spettertje bloed van een oude of nieuwe wond die je tegenkwam - hielden alles in de gaten en een angstaanjagend vrolijke glimlach stond rond haar lippen gegrafeerd. Een plotselinge geur drong tot haar reukorganen door en haar hoofd wiek voor een momentje op, de glimlach stond nog steeds hooggevierd op. "HAHAHAHAHA." klonk haar gelach bulderend en was benieuwd wat voor nietsnut zich deze keer op haar pad vermengt had.

Destiny stond bij zijn vader, hij was stervende. Door niemand in het algemeen. Gewoon stomme pech. Rotsblok op hem maar Destiny voelde zich schuldig, híj stond onder die rots, zijn vader had hem weggeduwd en had dus die rots op hem gekregen. "Maak me trots, zorg ervoor dat ik niets voor niets sterf!" Sprak hij met zijn laatste krachten. Tranen rolden over Des' wangen maar hij knikte dapper. "Ja vader, dat beloof ik!" Zei hij krachtig. Er kwam een valse glimlach op pa's gezicht en daarmee blies hij zijn laatste adem uit. Het kleintje ging naast zijn vader liggen en sloot zijn ogen. Een felle lichtflits drong door zijn oogleden. De geest van zijn vader steigerde in de lucht en verdween in Destiny's kleine lijfje. Nu wist hij wat hij moest doen. Al die trainingen waren niets voor niets. Hij zou zijn vader trots maken. Des stond krachtig op met een vastberaden blik in zijn ogen. "Ik beloof het vader, ik ga u trots maken en laten zien uit welk hout in ben gesneden, uit welke familie ik kom! Wie mijn vader is, en sterker nog, wie zijn zoon is!" Sprak hij krachtig. Hij wierp nog een laatste blik op zijn vader en liep toen weg, vastbesloten zijn belofte te houden! Zijn vader zou trots op hem zijn. Er gloeide iets in zijn hart, zijn vader wist hij gelijk. Met een strijdlustige blik gooide hij zijn hoofd naar voren en galoppeerde weg. Zijn oren lagen plat in zijn nek. Vuur, dacht hij. Hij had het element vuur, net als zijn vader. Zijn moeder was zwak, eentje met het element aarde. Goedzak. Destiny had zijn moeder altijd al gehaat maar nu nog meer, zij had zijn vader moeten helpen toen het nodig was maar nee, goedzakjes deden goede dingen dus zij ging verder met het laten opbloeien van de wereld. Jakkes! Nee, de strijd was geopend tegen zijn moeder. Destiny plantte zijn oren verder naar achteren toen hij een lach hoorde. Het kwam van Mt. Dragonia. "Ik ga je trots maken!" Gromde hij. Destiny stopte en keek omhoog, naar de berg. Hij zette zijn lijf weer in beweging en klom omhoog. Na een kleine tijd kwam hij bij een paard aan. "Heb je een reden waarom je zo moet lachen of ben je maar een gekke wannabe?" Gromde hij. Het vuur binnenin hem werd sterker. Hijzelf met de dag ook.

[jupjup, ik ben Fair niet maar ik vind het logischer als een slecht paard een slecht terrein betreedt ]

"Heb je een reden waarom je zo moet lachen of ben je maar een gekke wannabe?" Dit was lachwekkend. Ontzettend lachwekkend. HAHAHAH. Een klein mormel die gehuld was in een bruine huid kwam tevoorschijn en zijn jonge stem klonk grommend door de ribbels van de berg. Een rauw geluidje verliet haar keel die sowieso niet al te heldere klanken uitbracht door middel van haar keel die niet altijd veel vocht binnenkreeg. Door de spieren die haar lichaam draagde leek het niet alsof ze normaal gesproken mager moest zijn. Dit was een ander geval - haar lichaam was niet bepaald vol aangezien ze zo lang niets meer gedronken of gegeten had waardoor ze na al die tijd gewoon geen honger of dorst meer kreeg. Ach, ze maakte haar er geen zorgen over. Wat kon haar het allemaal schelen. Ze functioneerde toch goed? En de redenen waarom zij leefde gingen gewoon nog uniek voort. No problemo's dus.
... Wat was nou ook al weer de reden waarom ze zonet verstoord was? Ohja, dat veulen. Het kleine beest kwam nu al wat beter in zicht en ze plentte zich neer voor de kleine hengst. "HAHAHAHA." lachte ze nog een keer op een sarcastische toon. "Sorry hoor, maar dit is gewoon te lachwekkend." zei ze waarna het lachen verminderd werd en veranderde in een paar sympfonische tonen die sprankelend haar keel verlieten. Ah, wat was 'ie toch schattig. Zo schattig. Awh. Grinnik. "Meneertje, mag ik je vragen waarom jij mijn lach beledigd? De’ lach? Volgens mij ben je niet helemaal lekker in dat kleine hoofdje van je." zei ze met een gemaakt poeplief lachje rond haar lippen die er eigenlijk wel wat gemeend opstond. Ze was gewoon gek. Knettergek. Maar ze was serieus knettergek; ze toonde en deed alles wel op haar eigen manier, alles met de natuurlijke snif slechte bedoelingen. Paf, alle ingrediënten mixte deze wonderbaarlijke merrie die ervoor leefde de wereld te verpletteren met vuur en haar krachten. Het liefst wou ze een paar bijstaanders die zich samen met haar in haar plannen voegden zodat ze wat meer hulp had om de wereld over te laten nemen in een vuurbol bestaand uit de letters die samen ‘Paramore’ vormden. Ja, en die dag ging aanbreken.
”Veulke, mag ik je vragen om van mijn plekkie af te gaan? Ik wil verder met het doorbreken van mijn toekomstige carriere. WACHT MAAR WERELD. HAHAHAHA. Excuseer mij, veulke.” sprak ze met zoetige klanken die bijna komisch haar mond uit rolden.

[Dat geeft niks hoor, ik vind het prima :'3]

Weer gromde hij, het werd warmer rondom het veulen. Hahahaha klonk er nog een keer waarna ze sprak. Geërgerd rolde hij met zijn ogen en trok zijn neusgaten nijdig op. Hij was groot voor zijn leeftijd. 2x zo groot als leeftijdsgenootjes. Ach je had het of je had het niet en hij had het. "Wie? Jij of ik? Ik vind jou eerder lachwekkend dan andersom." Spotte hij woedend. Niet omdat ze hem boos maakte, nee hij was gewoon altijd boos maar nooit op zijn pa. Nooit! Hij wist dat zij hem schattig vond. Dat mocht, laat ze maar zielig doen klonk de stem van zijn pa in zijn hoofd. Ja zielig mochten ze doen. En zij was een voorbeeld van zielig. "Jóú lach? Dé lach? Ik weet zelfs nog dat dat echt zielig is. Al noem je me 'meneertje' ik ben beter opgevoed in mijn 2 en een halve maanden dan jij in je hele leven." Sprak hij nijdig. Nee hij liet niet met zich sollen, daar was hij te slecht voor! Er kwam een klein sprankje vuur uit zijn neusgaten. Bij de volgende woorden van de merrie stampte hij met zijn hoef en keek haar vuil aan. "Nee ik ga niet van jou plekkie en jou carriere gaat naar de maan want de wereld laat zich niet overheersen door jou!" Gromde hij. Zijn oren waren niet diep genoeg in zijn nek dus drukte hij ze verder naar beneden. Even was de hemel gevuld met vuur afkomstig van het veulen.

Ze trok haar wenkbrauw op terwijl ze vernomd keek naar het kleine veulke die zich tegenover haar bevond. Ghehe. "Whut? Hmm.. Daar heb je gelijk in. Ik ben bijhoorlijk lachwekkend. Maar die opkomst van jou was gewoon ongelovelijk komisch meneertje." sprak ze, de woorden zoetjes over haar tong rollend. Nog steeds met een paar humoristische klanken en een hoog toontje vormde zich over haar droge keel. Pampampam. Waarom was dit gesprek zo leuk? Dit was gewoon echt het leukste gesprek ooit. Gezellig, echt ontzettend gezellig gewoon. HAHA.
"Mijn lach ja. De lach ja. Mag ik je ervan laten weten dat je mij niks wijs moet brengen gekkie. Ik ben opgevoed zoals ik opgevoed bent, en als jij met dat babystemmetje van je hoge tonen gaat uitroepen moet je dat maar tegen een ander persoontje doen." zei ze terwijl haar mondhoeken lichtjes vrolijk omhoog krullend sprongen en haar ogen glinsterden van vreugde. Nogmaals - pampampam. Het gesprek begon een beetje saai om te lopen. Als hij de hele tijd niet meewerkte in haar vrolijke theekransje was hij mooi in het verkeerde vicier. Als iemand niet meedeed aan haar lachwekkende gillers was ze snel klaar met dat persoon. Nee, iemand moest respect tonen voor haar geweldige woorden die op een humoristische manier haar keel verlieten. Dah.
HAHAHAHAHAHAHA. Waarom ben je zo grappig? Weg; nu. Ons theekransje is over voor vandaag meneertje, ik moet er vandoor. Toedels!" sprak ze, het laatste met een expres opvallende uitgevallen klemtoon terwijl de brede grijns weer verscheen, even later verdween en ze met huppelende pasjes wat dichterbij hem kwam om vervolgens langs hem de plek te verlaten.