New live.

Zijn ogen werden zachjes geopent door een harde windt die door zijn vacht speelde. Kalm knipperde de hij met zijn ogen om het velle licht van de zon tegen te houden. Zijn ogen werden steets rustiger met kniperen en het gebied kwam al te voorschijn. Met een vreemdt gezicht keek hij om zich heen. 'Mam, pap?' Zij hij met een verwaardde stem. Ze waarren weg, opeens weg. Waar kondde ze gebleven zijn? Snel stondt hij op en keek weer om zich heen. 'Ik vindt het niet meer leuk! Mam, pap waar zijn jullie.''Zei hij met een snikkende stem. Rustig druppelde de tranen van zijn hoofd af. 'Pap, mam kom terug.' zei hij met een feluisterde stem. De tijd ging langzaam voor bij en zijn ouders waaren nog steets niet terug. Langzaam begon hij toch in paniek te raken. Als ze nou waren opgegeten? Of verdronken? Zijn hoofd draaide maar rondt om een logise oplossing te vinden waar ze waren gebleven. En opeens schoot het h'm te binnen. Hij moest eerst weten waar hij ze voor het laatst hadt gezien. Hij keek rondt. Op deze plek was het niet. Maar hoe kan dat? Hij hadt ze voor het laatst gezien toen hij ging slapen. En dat was bij een riviertje. En hier was geen rivier te bekenen. Alleen maar bomen. Zachtjes begon hij weer te snikken. hij hielt zijn hoofd laag en liet de tranen van zijn hoofd afrollen. Waar waaren ze toch? Zijn gedachtten was in zijn tranen verzonken. Tot dat er een geluid achter zich hoorbaar was.

Hij draaide zich kalm om. En opeens stondt er een bruine veulen voor h'm. Eizig hoordde hij de stem van het veulen zeggen: Naam! en vervolgens: Stop met janken! Janken is voor zwakkelingen! 'Meschien ben ik ook een zwakkeling.' mompelde hij uit zijn woorden. 'Daybreak.' Zei hij vervolgens wat kort afjes over zijn naam. Kalm glee zijn blik over het hengste veulen heen. Het veulen had een bruine gloed in zijn vacht. En had zwarte manen. Langzaam liet hij de informatie naar binnen stromen. Wat niet al te moeilijk voor h'm was. Zijn lippen voeldde drogjes aan. Het was dan ook een tijd geleden dat hij gedronken had. Snel liedt hij het water over h'm heen glijden. Tot dat het bij zijn hoef kwam. Hij zette zijn hoef slap neer en mompelde vervolgens een kleine tekst 'Maif' Zijn hoef werdt verandert in een lagje water. Wat kalm om zijn hoef heen stroomde. Vervolgens sprak hij met een feluisterende stem: 'sprai' het water kracht velt om zijn hoef werdt verbroken en het water kwam op het grond terecht. Nu kon hij drinken. Kalm liet hij zijn hoofd bij de grondt zakken en liet het water door zijn keel stromen. Wat een vervrissent gevoel gaf.

'Ik had gewoon dorst' Zei hij met een grijns in zijn stem. Hij keek vervolgens naar het veulen voor h'm die nu zijn krachten uit oefende. Het vuur van het veulen gleed net langs hem heen. Met een geen interesse blik keek Daybreak droog voor uit of als het niks was. 'Dude, ik heb water. Vuur doet mij niks.' Zei hij met een droge stem. Dit was waar wat hij zei, water dooft vuur. Wat een erg logise reden hadt. Ze hadt nooit vuur zien water blussen dus dat kan ook niet. Met een grijns op zijn gezicht keek hij het veulen strak aan. En meteen hadt ze in de gaten dat hij dat ook deed. 'Vertel me. Wat is je naam?' Zei hij vervolgens met haar apnormale stem. Het is makkelijk om het veulen de hele tijd 'Het veulen' te noemen maar het schoot verder er eigenlijk niks mee op. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek vervolgens naar de lucht. De lucht had een helder tintje gekregen. Met amper een wolkje aan de lucht. Vervolgens keek hij weer naar Destiny


-Als er prongelijk ze in staat. Mijn exuses er voor. Ik speel meestal een merrie-