Horrible hobby my dear [Kenji]

Haar hoeven raakten de grond, hard kwamen ze telkens weer neer, dreunende passen zou je het kunnen noemen. Over Mount Dragonia, Ze had steile stukken naar boven, en gevaarlijkere stukken recht naar beneden. Maar daar leefde ze voor, het gevaar. Haar hoef zette zich net verkeerd neer maar door haar snelle reflexen en het feit dat ze iets kleiner was hield ze haar evenwicht toch. Tevreden snoof ze met een kille blik in haar ogen en haar oren diep in haar nek gedrukt. Een grijnsje sierde haar lippen en ze beleefde het moment dat ze bijna doodviel nog een paar keer in haar hoofd. Geweldig. Met een snelle sliding stop kwam ze tot stilstand en ze voelde een paar kleine steentjes onder haar hoeven wegschieten, vervolgens zag ze die de diepte in vallen. Voor de fun steigerde ze hoog, om vervolgens een paar passen naar achteren te zetten, nog steeds steigerend, en net op het randje neer te komen. Een gelukzalig gevoel gierde door haar lichaam heen en ze hinnikte gevaarlijk en schel, geweldig was dit gevoel toch. Ze draafde verder, haar passen verzameld en haar nek gekruld waardoor het topje van haar neus haar borst bijna aanraakte. Zo draafde ze verder, terwijl ze nog wat heerlijk gevaarlijke trucjes uithaalden. En zo draven over de smalle paadjes van Mount Dragonia was in feite al gevaarlijk, ze moest maar ergens tegenop botsen doordat ze iets niet goed kon zien vanwege de houding van haar hoofd, en ze viel zo naar beneden. Maar zoals je nu al zou weten, was dat waar ze voor leefde, het gevaar. De dingen uitlokken, en net op het moment wanneer de dood zou uithalen en haar zou raken met een ijzeren vuist, wegspringen. Het enigste wat ze vervelend vond, was dat er meer licht was nu het lente was. Zo kon ze de Wraiths niet meemaken. Maar ach, ze zou wel eens naar een donker bos gaan of zoiets. Een straaltje licht viel op haar zwarte lichaam en deed haar huis glanzen, ze had veel liever regen gehad. Dat was leuker, of sneeuw, of lekker glad ijs. Hoewel die dingen allemaal tegen haar element waren, en ze nu sterker was door het sterke licht van de zon. Ze snoof op een woeste manier en blies de adem nog woester uit door beide haar neusgaten, sterk kwam het vuur uit haar neusgaten en ze greens even. Heerlijk. Maar net doen ze dacht rust te hebben en lekker verder te kunnen doen met haar gevaarlijke stuntjes, zag ze een paard voor zich staan, rond de 4 jaar schatte ze. ‘Abrakadabrapoef!’ zei ze hard terwijl ze het paard naderde. Vervolgens blies ze nog eens vuur uit door beide haar neusgaten. ‘Ik lus wel wat kip op het spit, zeker van een heerlijk ban kipje.’ Zei ze toen. ‘Naam.’ Sprak ze. Al haar woorden waren lichtelijk spottend geweest, en met een bepaalde kalmte, en rust, geen extra emotie in haar stem, maar toch was haar stem niet saai en monotoon.

Met krachtige passen bracht de zwarte hengst zich voort. Hij snoof kort, deze plek vondt Kenji wel fijn hier kon hij zijn krachten oevene. Kenji was neutraal hij koos geen kant. Geen goede en geen slechtte, daarom wou hij een kudde oprichtten die geen kant koos, hij was al ver maar als het hem zou lukken wist hij niet. De wint begon zachtje's met zijn manen te spelen en staart. Na enkele minuten ging hij in draf en vervolgens in stap. Hij zag aan de grond dat hier al een paard was geweest de spoor was nog vers, en bleek dus een andere paard in zijn buurt te zijn. Zeker een slecht zakje weer. Nah dat geefde hem niet hij koos toch geen kant. Hij snoof, en probeerde de geur van het onbekende paard te ruiken. Het was een merrie rook hij, de leeftijd wist hij niet. Kenji besloot om een nieuwe kracht uit te vinden, hij had al een tijdje geprobeerd om zichzelf te veranderen in een vuurpaard. Dat kon hij al best goed, zijn staart en manen werden dan vuur en zijn ogen werden rood, hij ademde vuur uit z'n neus. Kenji kon die kracht wel goed alleen hield hij het maar 7 minuten vol. Hij moest wel 30 minuten kunnen vondt hij. Kenji zette zijn hoeven in de zand en hij zette zich af met zijn achterbenen zodat hij stijgerde een harde hinnik kwam zijn keel uit. En ineens was hij weer een vuurpaard geworden. Met een harde klap kwam hij weer op de grond terecht. "Zo, dat is gelukt en nu kijken hoe lang ik dit vol hou." mompelde ij zacht in zich zelf. na 17 minuten veranderde hij weer terug. Zo dat is wel een verbetering dacht hij. Kenji zuchtte kort waarna hij weer verder liep zach hij een schim verschijnen het was dus een zwarte merrie. Kenji knikte en besloot om er naar toe te gaan. 'Ábrakadabrapoef!' Kenji keek op de zwarte merrie zij dat blijkbaar. Kenji grinnikte kort waar slaat dat op! Uit d'r neus kwam vuur en die was bedoelt voor Kenji. Kenji schrok en deed een stap achteruit. "Uhm, weet je dit? Een vuur aanval heeft geen effect op een andere paard die ook een vuur element heeft. ALs je dat doet geef je hem alleen maar energie" Zij hij op een kille toon. Kenji kon slecht zijn en soms goed. Daarom was hij neutraal maar echter had hij geen kant dat hij wel prettig vondt. Kenji snoof kort waarna hij zijn donkere ogen over de zwarte merrie gleed. 'Ik lust wel wat kip op het spit, zeker van een heerlijk ban kipje.' Zij ze toen. Kenji grijnsde kort waarna hij regelmatig met zij staart tegen zijn vlanken aan zwiepte. 'naam?' Zij ze vervolgens. "Kenji, en hoe mag deze mooie merrie dan wel niet heten?" Zij hij op een spottende toon maar rustig.

(Flutpost sorry xD)

Haar hoofd was geheven en ze hoorde zijn opmerking. Een zuchtje verliet haar keelgat en ze rolde nadrukkelijk en erg goed zichtbaar met haar ogen. ‘Maar Darling, dat weet ik toch, mag ik geen vuur blazen, en trouwens als ik wil tuimel ik je zo van die berg af.’ Zei ze nonchalant en ze schudde eens met haar hoofd. Hij heette Kenji dus, hmm, ze zou dan ook maar op zijn vraag beantwoorden. ‘Omdat je het zo lief vraagt.’ Zei ze met haar gefakete, suikerzoete stemmetje, dat stemmetje gebruikte ze soms omdat ze het leuk vond. ‘Deze, onweerstaanbare, geweldig hotte, mooie, sexy merrie hier, heet Alice.’ Zei ze toen. Met de nadruk op de bijvoeglijke naamwoorden. Maar ach, zo was zij gewoon. Ze begon wat gevaarlijk te doen en te trippelen op haar hoeven waardoor er weer steentjes onder haar hoeven wegschoten. Trippelend en met een suikerzoete, gefakete blik naderde ze Kenji. Ze sloeg haar hoofd even van links naar recht en haar staart raakte haar flank zodat er een striem werd achtergelaten. Ze zette nog een pas dichterbij, gevaarlijk, iemand moest maar 1 stap miszetten of ze vielen misschien wel allebei de diepte in. ‘En wat doet deze hengst hier?’ sprak ze terwijl ze een gevaarlijke actie beging door een rondje rond hem heen te lopen, het pad was net breed genoeg voor 2 paarden om langs elkaar te kunnen lopen, hoewel dat al link was hier. Ze sloeg met haar staart en raakte Kenji ‘Oeps sorry.’ Zei ze met een stem waarin je niet kon vinden of ze het meende of niet. Ze bleef naast hem op het randje van het pad staan, zou de hengst haar nu een duw geven, hard genoeg om te zorgen dat ze haar evenwicht verloor zou ze poef, neervallen, recht naar beneden. Daarna liep ze verder, ze draaide bij zijn kont en liep toen langs zijn andere flank af, naar voren. Daar draaide ze zich behendig om zodat ze weer recht tegenover hem stond. ‘Dus, heb je nog iets zinnigs te zeggen?’ vroeg ze toen.

-Flut-

Kenji hield zijn hoofd een beetje schuin en snoof vervolgens kort. Aan de lucht te zien werdt het niet mooi weer de wolken plakte samen en het werdt steeds donkerder. Op z'n hoge berg was het dan natuurlijk zeer gevaarlijk. 'Maar,Darling, dat weet ik toch, mag ik geen vuur blazen, en trouwens als ik wil tuimel ik je zo van die berg af.' Zij de merrie nonchalant. Kenji greens kort, Alice had lef maar asl Kenji wilde kon hij haar een hardt zetje geven en dan lag zij er ook van af. En als ze gingen vechten kon dat niet anders lag ik binnen no time ervan af. Kenji brieste hij had geen zin in ruzie maar deze merrie vondt het leuk om hem een beetje te plagen dus hij besloot om mee te spelen met d'r spelletje. 'Omdat je het zo lief vraagt.' Ging ze verder. 'Deze, onweerstaanbare geweldige hotte, mooie merrie hier, heet Alive.' Zij ze vervolgens. "Aangenaam Alice. En wat mocht jij hier te zoeken hebben dan?" Zij hij op een rustige toon. De merrie genaamd Alice draaide rond hem en raakte met haar staart zijn vlanken aan. 'Óeps sorry' Zij ze vervolgens. Als het echt was kon je niet horen aan haar stem. Enkele rot's stukjes vlogen van de berg af het revein in. Kenji deed zijn oren in zich nek en gaf vervolgens Alice een klein duwtje niet naar de reveijn maar juist de andere kant op. Het leek net als Alice zowat de revein in viel daarom deed Kenji dat. Alice was ongeveer 8 jaar 4 jaar ouder dan hem dus. Dat had Kenji eigenlijk niet verwacht van d'r maarja dat geefde niks. Een groot stuk rots viel van de berg af. En knalde weer neer precies voor Kenji en Alice, De rotsblok zat in de weg om verder naar boven te gaan. Kenji schrok waardoor hij een stap naar achteren zette waardoor hij bijna zijn evenwicht verloor en dan vervolgens in de revein te vallen maar dat gebeurde gelukkig niet. Kenji drukte zijn hoeven in de grond waardoor hij zich beter kon vast houden. "Dat scheelde niks" Zij hij met een diepe zucht. Kenji liep naar voren toe, en liet nogmaals een korte blik over de merrie heen glijden. "Ik oeven hier me krachten dit is een geschikte plek ervoor." Zij hij vervolgens en hij wachtte voor de rest af.

(Ook een flutpost )

‘Ach, ik doe zoveel hier, maar vooral, is het gevaar heerlijk.’ Sprak ze nadat hij zijn vraag had gesteld, een gemeen grijnsje kwam op haar gezicht te staan en ze liet een grinnikend geluidje horen, pure slechtheid was er in te horen, maar ook haar eigen toon. Ze voelde een klein duwtje tegen haar flank en kreeg even het gevoel alsof ze ging vallen, maar de hengst had haar juist de andere richting in geduwd. ‘Nou dat was nog eens leuk, met jou moet ik hier vaker rondlopen.’ Zei ze, haar stem was kil, maar met een bepaalde charmante elegantie erin. Onverwachts viel er een rotsblok voor hun neus wat de weg naar boven versperde. Zonder een greintje angst bleef ze staan, rustig en kalm, maar ook weer kil, en elegant, sierlijk. Ze zag dat Kenji schrok ofzo en een beweging maakte waardoor hij bijna van het ravijn afviel. Als ze in haar hoeven kon klappen zou ze het gedaan hebben, prachtig vond ze het. ‘Dat verdiend een applausje, prachtig werk wat je daar hebt verricht my dear, prachtig.’ Zei ze toen met een grijns. ‘Back downstairs.’ Zei ze en behendig draaide ze zichzelf om. ‘Kom je nog, of is meneertje bang?’ vroeg ze toen en ze zette zichzelf in draf, om vervolgens in een galop aan te springen. ‘Trainen dus? Zorg dat je me bijhoudt.’ Zei ze met een uitdagende ondertoon en een grijns die haar lippen sierde. Dit was geen goedzakje, maar een neutraal paard, tegen neutrale paarden kon ze nog best, maar ja. Ze versnelde haar pas nog wat en draaide een scherpe bocht om, zonder om te kijken of hij volgde.

-flut-